Δυό λόγια μόνο στέλιωσα, πολλά δεν ωφελούνε,
για μια μορφή σεβάσμια απού τηνε τιμούνε.
Ένα κοπέλι Κρητικό, με καθαρή τη σκέψη,
πήρε το δρόμο του Θεού, για να καλογερέψει.
Όμορφος νιός, με λεβεδιά, με παλικαροσύνη,
τα νιάτα του χαλάλισε, εις την Ιεροσύνη.
Διάκος ήταν’ στο Ρέθεμνος, πιστός στην εκκλησία,
ήθελε κι άλλα γράμματα κι έκατσε στα θρανία.
Και για σπουδές ανώτατες, απόδημος τση Κρήτης
έγινε και τον έχασε ο γέρο Ψηλορείτης.
Είχε περίσσο χάρισμα, στην ομορφιά, στη γνώση
και στο Χριστόν εσκέφτηκε να τα αφιερώσει.
Στην πόλη τσ’ Ηλιούπολης, στον Άγιο Κωνσταντίνο,
έλαμψε τ’ άστρο τ’ ουρανού, για τους πιστούς κι εκείνο.
Χρόνους πολλούς διακόνευσε, με ζήλο και με χάρη
και στσ’ ώμους του εσήκωσε, πολλών πιστών τα βάρη.
Εδίδαξε, λόγο Θεού, αγάπη και ειρήνη
και τ’ όνομά του σ’ όλων μας εις τσι καρδιές θα μείνει.
Ράσα δεν κάνουν’ τον παπά, μηδέ το πετραχήλι,
μόνο τα λόγια τα καλά, που βγαίνουν’ απ’ τα χείλη.
Πατέρα Διονύσιε, ετίμησες το ράσο,
γιατί σ’ ούλα τα δύσκολα ποτέ δεν είπες πάσο.
Σαν άθρωπος και κληρικός υπήρξες τάξης πρώτης,
εις τσι καρδιές μας ήσουνα, πανάξιος Δεσπότης.
Σήμερο συμπολίτες μας δίκαια σε τιμούνε,
για ό,τι τους επρόσφερες θα σε ευγνωμονούνε.
Φλεβάρης 2012 Σταύρος Φωτάκης
