Κοντογιάννης Κωστής

Μάζωξα Κρήτης άρωμα

από τη γ-κοντυλιά σου

ξόμπλιασα λόγια να σου πω

που δε γροικού τ’ αυτιά σου.

Όμως τση λύρας άρχοντα

στο νου μου οντε σε φέρνω

πολλά μικιός μου φαίνομαι

και δε τα καταφέρνω.

Το μάγο και το δάσκαλο

με το χρυσό δοξάρι

ο χάρος γλέντι έστεσε

κ ήρθε να τονε πάρει.

Και τσοι ’θελε ούλους εκειά

να ’ναι πρεμαζωμένοι

τση Κρήτης πρωτομάστορες

τεχνίτες διαλεμένοι.

Με τη δική σου μουσική

με το δικό σου χρώμα

το πρέπεισες τ’ ομόρφησες

τση Κρήτης τ’ άγιο χώμα.

Γι’ αυτό εδά περήφανο

την εδική ντου αγκάλη

ανοίγει και το καρτερά

το σώμα σου να βάλει.

Ήντα ’ν’ η κοσμοσυρροή

και η κοσμοπλημμύρα

τάξε πως ‘θελα ’κούσομε

Κλάδο να παίξεις λύρα.

Ούλοι με μαύρες φορεσιές

οι φίλοι σου προβέρνουν

που στση καρδιάς τον αργαλειό

με δάκρυα τση φαίνουν.

Τση Κρήτης η παράδοση

καράβι να βουλήσει

τρεις φάροι θα τση φέγγουνε

για να μη ναυαγήσει.

Ο ένας είναι στην Αλφά

κι άλλος εις το Σπήλι

και ’δα στσοι Μοίρες άναψε

του Κλάδου το καντήλι.

Τον Κλάδο κι αν επήρενε

ο χάρος δε μ-ποθαίνει

γιατί του άδη τσ’ ομορφιές

τσ’ αγάπες δε μπαταίρνει.

Ο χάρος κι αν γ-κατάφερε

να πάρει το κορμί σου

τ’ όνομά σου αθάνατο

αφήνει η μουσική σου.

Να ’ναι το χώμα ελαφρύ

εδά που σε σκεπάζει

να βρει ανάπαυση η ψυχή

στο γ-κόσμο απου δε λιάζει.