Το βιός μας... μάνα μου! όλο το βιός μας !
σε μία στιγμή... να χάνεται στην καταχνιά ,
σαν παιχνιδάκι, που το ζεις στο όνειρό μας ,
στις λάσπες ,στα νερά, στη λησμονιά.
Οι ουρανοί πλημμύρισαν τη γη μας
και σκέπασαν το χώμα ,τη ζωή μας ,
κάθε ανθάκι, μόχθος ,η πνοή μας,
γίναν αδέλφια,με το δάκρυ ,τη φωνή μας .
Το βιό μας...μάνα μου,προσεύχου!
να φύγουν τα νερά,η γη ν΄ανθίσει
να κιτρινίσει πάλι ο κάμπος, να ροδίσει.
Να ξαναρχίσουν μελωδίες και βελάσματα,
καινούργιες προσευχές ελπιδοφόρες,
για να γεμίσουμε ελπίδες καρποφόρες.
Προσεύχου,μάνα μου,προσεύχου !
να φύγει κάθε θλίψη απ΄την καρδιά μας,
το φως να λαμπυρίσει στη ματιά μας !
Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σου στέλνω,
να το στολίσεις ,μάνα μου, μ΄όλους που πονούν
και δώρισέ το ! σ΄αυτούς που συμπονούν !
