Προσπαθώ εδώ και μέρες να διαμορφώσω μια συλλογιστική πορεία. Να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου, αποτυπώνοντας την τετραετία που πέρασε. Μια τετραετία έτσι όπως εγώ την είδα. Μια τετραετία που ήταν σαν δύο τετραετίες με όσα συνέβησαν. Σαν να μεγάλωσα απότομα. Γι' αυτό τον λόγο, θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ, εκφράζοντας την γνώμη μου και μόνο ως νέος άνθρωπος που μέχρι σήμερα περιμένει να δει μια αλλαγή. Μια μεγάλη και ουσιαστική αλλαγή. Ελπίζοντας και περιμένοντας, ακόμη. Και δεν έχω πάψει να το κυνηγάω με τον δικό μου τρόπο.
Όλα ξεκίνησαν αν θυμάστε, με την αλλαγή στο νόμο για την ΕΥΠ όπου εκεί η κυβέρνηση τοποθέτησε επικεφαλής έναν άνθρωπο χωρίς σημαντικά προσόντα με άμεσα πολιτικό προϊστάμενο τον πρωθυπουργό. Κι αν αυτό αποτέλεσε ένα πρώτο πταίσμα που ενδέχεται να μην ασχολήθηκαν αρκετοί, τότε τι να πούμε όταν από τις πρώτες κινήσεις επιπλέον εκείνο τον μήνα, που μπορεί πολλοί να μη θυμούνται, ήταν η ανεξήγητη τοποθέτηση - αναβάθμιση του πρώην αρχηγού της αστυνομίας ως γενικό γραμματέα πολιτικής προστασίας. Ήταν ο άνθρωπος που είχε δηλώσει περήφανος για τους χειρισμούς της αστυνομίας στο Μάτι το 2018 και είχε δεχθεί τα "πυρά" της Νέας Δημοκρατίας. Τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση τοποθέτησε ως διοικητές νοσοκομείων, ανθρώπους που υπήρξαν κομματικά της στελέχη με κάποιους εξ αυτών να μην έχουν καμία επαφή με το χώρο της υγείας προγενέστερα. Θυμάμαι μάλιστα τη χαρακτηριστική περίπτωση πρώην αξιωματικού αντιστράτηγου σε νοσοκομείο στην Αθήνα. Και η ερώτηση είναι αφού ήθελε η κυβέρνηση δικά της παιδιά, γιατί δεν τοποθέτησε στο σύνολο ανθρώπους που είχαν επαφή με τη δημόσια υγεία;
Στη συνέχεια ήρθε στην παρέα μας ο covid 19, όλοι πιστέψαμε στην αρχή πως ήταν κάτι που εξολοθρεύει ολόκληρο τον κόσμο. Δεν ήταν. Σίγουρα όμως ήταν και είναι, μια πιο σοβαρή ασθένεια από την απλή γρίπη, κυρίως για τους μεγαλύτερους, αλλά αντιμετωπίσιμη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα παράλογα μέτρα που πάρθηκαν από την κυβέρνηση τότε στον βωμό: "μα όλες οι χώρες έτσι το κάνουν" (που φυσικά και δεν λαμβάνανε τα ίδια μέτρα όλες οι χώρες), όπως το να κλείνουν τα περίπτερα 12 η ώρα το βράδυ, λες και δε θα μπορούσα να αγοράσω αλκοόλ στις 12 παρά δέκα, την απαγόρευση κυκλοφορίας στις 6 ή στις 9, την Ανάσταση στις 9 το Πάσχα, τη χαμηλωμένη ή κλειστή μουσική στα καταστήματα αργότερα και άλλα πολλά που είναι αδύνατον να καταγράψω σε αυτό το άρθρο. Δεν θα ξεχάσω επίσης και τον εκφοβισμό και το σιγοντάρισμα από τα ελληνικά ΜΜΕ. Θυμάμαι δε στο Mega να δείχνουν ρεπορτάζ για τους τάφους που ανοίγανε. Μετά μπήκε στη ζωή μας το εμβόλιο, ένα εμβόλιο που αν δε το έκανες είχες την απαγόρευση εισόδου σε καταστήματα ή ακόμη και πρόστιμο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να τσακώνεται συχνά με συμπολίτες μου για μια περίοδο πριν αναγκαστώ και κάνω το εμβόλιο και θεωρώ πως ήταν πιο διχαστική περίοδος από το 2015 και το δημοψήφισμα. Θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να μην υποχρεώνεται να κάνει τίποτα που δεν επιθυμεί. Η πανδημία μπορεί να ήταν παγκόσμιο φαινόμενο η εγκληματική διαχείριση όμως της κυβέρνησης αφήσε 36 χιλιάδες νεκρούς (πολλούς εκτός ΜΕΘ) και διάλυση της δημόσιας υγείας αφού τον Φεβρουάριο του 2022 το ΕΣΥ κατέγραψε 4.672 λιγότερους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση προτίμησε να επενδύσει στην αστυνομία. Φυσικά μας είπε τα αντίθετα και ότι δεν έφταιγε. Ο δε πρωθυπουργός δεν γνώριζε για τους θανάτους εκτός ΜΕΘ, μέχρι που ήρθε η μελέτη Τσιόδρα - Λύτρα στο προσκήνιο, να τον ενημερώσει.
Θα πρέπει ακόμα να σημειωθεί, ότι η οικονομία ξεκίνησε να μπαίνει σε ύφεση από το 4ο τρίμηνο του 2019 πριν τον covid 19, ενώ αυτή τη στιγμή το δημόσιο χρέος της χώρας έχει ξεπεράσει τα 400 δις για το οποίο σχεδόν κανείς πέρα από ελαχίστων εξαιρέσεων δεν μιλάει στο τι θα συμβεί αν σφίξουν πάλι τα πράγματα στην πολιτική της Ευρωπαικής Ένωσης. H πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία δημιούργησαν πληθωρισμό μεν (όχι δε φταίει για όλα ο πόλεμος ή η πανδημία, αλλά πως διαχειρίζεσαι μια κατάσταση, πάντα το πίστευα αυτό) ο οποίος με τις ελάχιστες πολιτικές αντιμετώπισης της κυβέρνησης δε, κυμάνθηκε στο υψηλότερο επίπεδο του και συγκεκριμένα σε ρεκόρ 30 χρόνων. Η κυβέρνηση προσπάθησε με market pass των 20 ευρώ και fuel pass των 50 ευρώ στους 3 μήνες. Με ασπιρίνες με λίγα λόγια. Για την ιστορία να πούμε ότι στην Κύπρο αποφασίστηκε πρόσφατα ο μηδενικός συντελεστής ΦΠΑ σε βασικά τρόφιμα όπως ψωμί, γάλα, αυγά κλπ. Εδώ προφανώς είναι όλα καλά κι όλα ωραία. Η κυβέρνηση αύξησε τον κατώτατο μισθό δύο φορές αλλά αναρωτιέμαι αν ακόμα βλέπει κάποιος που προσπαθεί να τα καταφέρει στη ζωή μόνος του (ή πόσοι από αυτούς), μια ουσιαστική διαφορά στην τσέπη του ή αν τελικά και αυτές οι αυξήσεις ήταν μια ακόμη ασπιρίνη. Έπειτα εμφανίστηκαν οι υποκλοπές. Εδώ τι να πούμε; Ειλικρινά πιστεύει κανείς ότι υπάρχει κυβέρνηση που δεν υποκλέπτει; Μάλλον όχι. Το ζήτημα είναι ότι ο πρωθυπουργός ως άμεσα προϊστάμενος της ΕΥΠ όπως αναφέραμε παραπάνω και πάλι δεν ήξερε δεν γνώριζε κι ότι δεν έφταιγε και προτίμησε να ρίξει την ευθύνη στο υφιστάμενο του κ. Δημητριάδη, προκειμένου να μη χαλάσει το προφίλ του. Στο τέλος είχαμε και το δυστύχημα στα Τέμπη όπου κόστισε τη ζωή πολλών ανθρώπων ενώ ο Υπουργός Μεταφορών δήλωνε λίγες μέρες πριν για το πόσο ασφαλή ήταν τα τρένα ενώ αργότερα μάθαμε για τις απεργίες των εργαζομένων που είχαν προηγηθεί σχετικά με την ασφάλεια και όλα τα συναφή.
Κάποιοι μπορεί για όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα που δεν καταγράφονται στο άρθρο αυτό, να διαφωνείτε. Άλλοι πάλι μπορεί να συμφωνείτε και να πείτε "καλά τα λες, αλλά τι να ψηφίσουμε; Οι άλλοι είναι καλύτεροι;" Η απάντηση είναι πως δεν έχω δικαίωμα εγώ να πω ποιον να ψηφίσει. Και όχι, όλοι οι υπόλοιποι και κυρίως οι "μεγάλοι" ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν με έπεισαν. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ κράτησε μια light πολιτική μέσα στην πανδημία που εμένα με ενόχλησε. Το δε ΠΑΣΟΚ επίσης παρά την αλλαγή αρχηγού, φέρει στις πλάτες του πρόσωπα όπως τον Λοβέρδο και τον Γιώργο Παπανδρέου αλλά και άλλους που εγώ τους θεωρώ βαρίδια. Μπορώ να πω όμως σε κάποιον τα εξής. Να αναζητήσει την τύχη του σε μικρότερα κόμματα. Να μην περιμένει να βρει ποτέ κάποιο που να υιοθετήσει απόλυτα όλες τις θέσεις του, διότι δεν θα συμβεί. Ας κυβερνήσει και κάποιος καινούργιος. Οι εκλογές δεν είναι μόνο Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Η προτροπή είναι μία:
ΟΧΙ στην αποχή...
