Τη Κατερίνα ρώτησα για να μου πει ένα τίτλο,
ποίημα να το κάνουμε με αγάπη και με ζήλο,
μηνύματα να στείλουμε να ακούσουνε πολλοί,
να μάθουνε να αλλάξουνε για μια ζωή καλή.
Κι ήρθε κοντά μου το παιδί, οκτώ χρόνων κοπέλι
και μου ψιθύρισε στο αυτί, λεξούλες από μέλι,
παππού ! μου είπε, γράψε μας : ”το αύριο το δικό μας”,
για όλους μας, για σας ,το νέο προορισμό μας.
Για το δικό μας αύριο! ελπιδοφόρο λέω,
ανάμεσα στα βάσανα, Θεέ μου! σιγοκλαίω,
για δύο ματάκια παιδικά, που αθώα με κοιτούνε
χίλιες ευχές των αστεριών, να σ΄ομορφοστολιστούνε!
Για το δικό μας αύριο! για πόνο ή για χαρά,
με πίστη ! ας ξεκινήσουμε πορεία στα γερά,
κρατώντας μέσα στην καρδιά τα δώρα των παλιών
κι ας φτιάξουμε κι εμείς μαγιά σε φλόγα καντηλιών.
Μια κοινωνία του Χριστού είναι το όνειρό μας,
άνθρωποι που σπλαχνίζονται κάθε συνάνθρωπό μας,
δακρύζουνε, παρηγορούν τον πόνο αλλωνών
και σέβονται και συγχωρούν χάριν των ουρανών .
Εκεί, η καρδιά μας ,ας κτυπά, λουλούδια να καρπίζει
κι ας ξενυχτά αδιάκοπα ,αγάπη να ανθίζει,
να παίρνει κάθε δάκρυ τους, διαμάντι να το κάνει,
μάτια θλιμμένα κόκκινα, με Φως να τα λευκάνει.
Για το δικό μας αύριο! Παππού μου ! προχωράμε!
Χριστό και Παναγιά μητέρα μας πιστά θα αγαπάμε!
όλοι αδέλφια θάμαστε ,παιδιά ειρήνης πάντα ,
δίχως πολέμους και εχθρούς, δίχως κακά μαντάτα.
