Η μεγάλη στιγμή... της ψυχής μας !
στα μέρη που η τροφή είναι ζωή ,
εκεί, που παιδιά,νέοι και γέροι λιμοκτονούν .
Κι εγώ με όλα τα καλά του κόσμου,
να χαίρομαι και να αγάλλομαι, αδιαφορώντας ,
για τη δυστυχία στις άλλες γωνιές του κόσμου .
Πού να σκεφτώ το κλάμα των μανάδων,
όλα τα δάκρυά τους, τα αναφιλητά και τους αναστεναγμούς,
για τα σκελετωμένα, τα κατάχλωμα παιδάκια τους .
Εγώ συνεχίζω να στολίζομαι ,να καταναλώνω
κι αλλού,ο θάνατος να θερίζει αδιάκοπα,
γιατί ,δεν υπάρχουν τα απαραίτητα ,το ψωμί ...το νερό ...
Και λέω ,Θεέ μου, βοήθησέ με να μπορέσω,
να σβήσω τον πόνο και τη δυστυχία,
να γεμίσω με χαρά τις καρδιές του κόσμου.
Βοήθησέ ,Κύριε ! τα μικρά παιδιά,πονώ !
τις μανάδες και τους γέροντες ,τους ανήμπορους
και αξίωσέ με να προσφέρω τη δική μου πένα .
Αξίωσέ με να μοιράζω χιλιάδες χαμόγελα,
να φωτιστούν με το Φως Σου οι πονεμένοι,
να ακούσω φωνές παιδικές, μάτια να λάμπουν .
