Στο πρώτο δημιουργικό στάδιο, ο μαθητευόμενος λογοτέχνης προειδοποιείται για την ύπαρξη εσωτερικής λογοκρισίας. Αποτελεί εμπόδιο κατά την πρώτη φάση της δημιουργίας, καθώς συχνά δυσκολεύει κάποιον να πει αυτό που θέλει.
‘Μόνο σαν πιάσω το μολύβι μπορώ να σκεφτώ’, έλεγε ο Καζαντζάκης.
Μεταξύ μολυβιού και έμπνευσης, στρογγυλοκάθεται η λογοκρισία. Στα μαθήματα δημιουργικής γραφής, ο αρχάριος ενθαρρύνεται να της δώσει όνομα και μορφή. Να την γελοιοποιήσει λίγο για να μπορέσει να της ξεφύγει.
Τη δική μου τη λέω ‘Ξινή’. Σαν αυστηρή φιλόλογος, κάθεται ‘πάνω από τον ώμο μου’. Φοράει ταγιέρ και ψηλά τακούνια. Έχει κόκκινα σφιγμένα χείλια, και το κοκκινάδι έχει λερώσει τα δόντια της. Δίνει εντολές με ύφος δέκα δικτατόρων, και τονίζει ένα-ένα τα ορθογραφικά λάθη
Δεν την αποπαίρνω. Της γυρνάω την πλάτη, και γράφω γρήγορα αυτό που θέλω πριν αρχίσει τη μουρμούρα.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κάθε ‘Ξινή’ είναι χρήσιμη και αναγκαία, αλλά μετά το τέλος της πρώτης φάσης της δημιουργίας. Τότε, την καλοπιάνεις και την προτρέπεις να σε βοηθήσει να διορθώσεις το κείμενο. Κι εκείνη με τη σειρά της, αρχίζει την ανάκριση:
‘Ποιος θα διαβάσει, ή θα ακούσει, αυτό που λες’;
‘Ήταν τώρα αυτό αληθινό, ωφέλιμο, ή αναγκαίο’;
‘Ο νόμος τι λέει’;
Στο βιβλίο της ‘Watching the English’, η Κέιτ Φοξ, αναφέρεται στις ιδιαιτερότητες των Άγγλων σαν δέκτες προφορικών ή γραπτών πληροφοριών. Εσωστρεφής λαός, οι φίλοι μας οι Άγγλοι δεν βλέπουν με καλό μάτι την δημόσια έκφραση προσωπικών σκέψεων και συναισθημάτων. Όταν, για παράδειγμα, σε ρωτάει ένας Άγγλος ‘τι κάνεις’, πραγματικά δεν περιμένει να σε ακούσει να λες για τα βάσανά σου.
‘Πολύ καλά ευχαριστώ,’ είναι η μόνη αποδεκτή απάντηση, έστω και αν σέρνεσαι στα πατώματα.
Αν τολμήσεις να πεις κάτι παραπάνω, σύμφωνα με την Κέιτ Φοξ και την πικρή μου πείρα, ο ευαίσθητος και εσωστρεφής Άγγλος τρομοκρατείται, ή τρέπεται σε φυγή.
Πολύ φοβάμαι ότι ο Χάρι και η Μέγκαν, δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο της Φοξ. Στο τελευταίο τους ντοκιμαντέρ στο Netflix, βγάζουν τα συναισθήματα τους στον απλωτό, και τα βάζουν με τη βασιλική ‘φίρμα’, κάτι το οποίο θέλει μεγάλη τόλμη σε αυτή τη ξένη γη που ζω. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τον Χάρι και την Μέγκαν, τους οποίους τους έχουν βάλει στο μάτι οι φυλλάδες.
Οι εξομολογήσεις και τα παράπονα, όπως ήταν αναμενόμενο, επέφεραν θύελλα αντιδράσεων. Φυλλάδες και κάθε καρυδιάς ‘Ξινές’, αλογόκριτες και ελεύθερες στα σαλόνια των εφημερίδων αυτών, κατακρεουργούν το ζευγάρι. Μιλάνε για ζήλια, ανταγωνισμό, και ασέβεια, κυρίως προς την βασίλισσα Ελισάβετ.
Για τα επιβεβαιωμένα περιστατικά ρατσισμού στο παλάτι, ή για ελευθερία λόγου, κανείς.
Για την αλήθεια που ίσως θα ήταν καλό να βγει στην επιφάνεια, κανείς.
Επίσης, κανένας, Χάρι και Μέγκαν συμπεριλαμβανομένων, δεν φαίνεται να κοιτάνε πίσω τους.
‘Ποιος με ακούει; Κανείς!’ μουρμουρίζει η ‘Ξινή’ χτυπώντας το τακουνάκι ανυπόμονα.
