Μου λες ,άφησε τις φιλοσοφίες και δες καθαρά τα πράγματα,
δες την πραγματικότητα του κόσμου και μην περιπλανιέσαι,
γιατί ,ένα κι ένα κάνουν δύο, αυτό είναι ο εαυτό μας, το τώρα,
η λογική των πραγμάτων, το χρήμα, η δύναμη , η εξουσία.
Μου λες , ασχολείσαι με το παραπέρα και ζεις στο όνειρο,
στα παραμύθια και του παππού και της γιαγιάς , στο δικό σου κόσμο
και χάνεσαι, αγνοώντας και παραθεωρώντας την αλήθεια,
όλα τα υπαρκτά ,αυτά που ζούμε και βιώνουμε καθημερινά.
Άντε, λοιπόν, ξύπνα ! κι άρπαξε τη ζωή με δύναμη και προχώρα,
έτσι, για να δεις ,να γνωρίσεις, να μάθεις και μην αυταπατάσαι,
γιατί, θα χαθείς στις λίγες και απλοποιημένες σκέψεις σου,
σκέψεις ,που οδηγούν στο πουθενά...δίχως κανένα προορισμό.
Φίλε μου ,σε ακούω ,και κάθε σου λέξη τη σκέπτομαι,
όμως, το να βλέπεις τον κόσμο με αγάπη είναι απλά ένα όνειρο;
ένα παραμύθι και μια ατέρμονη φιλοσοφία δίχως νόημα;
ή η πραγματική συνειδητοποίηση της αγάπης για τον άνθρωπο.
Το να βλέπεις τον πόνο, να νιώθεις την οδυνηρή παρουσία του,
εκεί, ζωγραφισμένο σε μάτια κατακόκκινα, μάτια θλιμμένα,
να ακούς το κλάμα το γοερό , τα πνιχτά αναφιλητά της σιωπής,
τί λες. ..αλήθεια είναι ή ψέμα, σκέψου το, όπως κι εγώ.
Η θλίψη και η δυστυχία δεν είναι παραμύθι, αλήθεια είναι,
αλήθεια για όσους μπορούν να την κατανοήσουν,
γι αυτούς που στην καρδιά τους κατοικεί η ευσπλαχνία,
και η αγάπη ξεπερνά τα όρια και γίνεται αγάπη του πλησίον.
,
Λίγες σκέψεις...και πολλά δάκρυα ! για τον συνάνθρωπό μας,
έστω λίγη χαρά, ένα χαμόγελο, στο όνομα του Χριστού Μας !
μια αγκαλιά αγάπης σε κάθε αποδιωγμένο του κόσμου.,
στον ανώνυμο, τον ασήμαντο, τον ξένο, τον φτωχό κι ανήμπορο.
Λίγες σκέψεις...και πολλά δάκρυα ! για την ακατανοησία μας,
την όλη αδιαφορία μας απέναντι στα βάσανα των άλλων,
για την σκληρότητα και την κυνικότητα στους θλιμμένους της γης,
αυτούς ,που χάριν του εαυτού μας ,τους ξεχάσαμε.
Για ποιον κόσμο μου, μιλούσες, λοιπόν ,φίλε μου,
και πώς ζεις σ' αυτόν ,πώς τον αντέχεις, πώς κοιμάσαι,
γνωρίζοντας πώς ο γείτονας σου υποφέρει κι εσύ...
προσπερνάς αδιάφορα, δίχως καμία συμπαράσταση.
Ο κόσμος γιόμισε με πολλά δάκρυα και μοναχικούς ανθρώπους
και οι άλλοι...ναι, τους ξέχασαν μέσα από την πολυπλοκότητά τους,
και η παγωμένη καρδιά τους δεν είχε χρόνο γι αυτούς, ούτε χώρο
και η ψυχρή λογική τους τους απέρριψε, δεν ενδιαφέρθηκε.
Λίγες σκέψεις...και πολλά δάκρυα ! ας εναποθέσουμε, φίλε μου,
για κάθε συνάνθρωπό μας, με όλη μας την αγάπη, με τη στοργή μας,
