Καημένε, πατέρα, πόσο πολύ μ’ αγαπούσες,
με κοίταζες τότε και μου χάιδευες τα μαλλιά,
και με πείραζες, καλέ μου, και γελούσαμε μαζί
και μιλούσαμε για τα μικρά και τα απλά της ζωής,
για τον κόσμο της γειτονιάς, για τη μικρή πλατεία.
Kι είμαστε, θυμάσαι, είμαστε στο ίδιο τραπέζι,
αντάμα όλοι μαζί, γνωστοί και φίλοι κι εγώ,
ήρθε στιγμή, που ήμουν το «κέντρο», όλες οι σκέψεις...
όλη σας η χαρά, η κάθε αγάπη σας για μένα.
Kαι μιλούσαμε ανέμελα σ’ αυτή τη γιορτή,
δίχως άλλες ανησυχίες, χωρίς προβλήματα
και φιλοσοφούσαμε, πατέρα, για τη ζωή,
με σύντροφό μας το λίγο, το λίγο κρασάκι,
αυτό το ποτό της ανθρώπινης καθημερινότητας.
Όμως, σε κάποια στιγμή, ήρθαν τα ναρκωτικά,
κι αυτά φόρτισαν την ατμόσφαιρα της παρέας
και τότε, τότε σταμάτησε η μητέρα να μιλά, το είδα,
το είδα, πατέρα, εκεί στη θάλασσα των ματιών της,
μέσα απ’ το τρεμόπαισμα των βλεφάρων της
κι άκουσα, άκουσα τους χτύπους της καρδιάς της,
ναι, πατέρα, τους άκουσα να πονούν για μένα!
Γλυκιά μου, μητέρα, αγωνιούσες για μένα,
το ξέρω φοβόσουν για την κόρη σου, ανησυχούσες
και το ΄βλεπα ότι πόναγες, δεν κάνω λάθος,
γιατί, μητέρα, οι νέοι καταλαβαίνουν,
νοιώθουν το πέρασμα της αγάπης,
αυτό το άγγιγμα της ψυχής στον άνθρωπο,
στο δικό σου άνθρωπο, την όμορφη ελαφίνα σου!
Έβλεπα,λοιπόν,καταλάβαινα,ένοιωθα την ανάσα σου,
αυτό το τρεμάμενο τιτίβισμα των χειλιών σου,
και μέτραγα στις λέξεις και στους ήχους της αγωνίας σου,
όλους τους αναστεναγμούς της κάθε μητέρας,
καθώς αναμένει μάταια το παιδί της, όταν,
όταν κοιτάζει μέσα απ’ το πέλαγος των ματιών της,
εκεί στην άδεια κάμερα των πρώτων ελπίδων της,
στο άδειο κρεβάτι, στον καθρέπτη, στο μικρό κάδρο,
ψάχνοντας μέσα στις αναμνήσεις, όλα τα γιατί,
αυτά τα ανεξήγητα γιατί της φθοράς των νέων,
για το Γιώργο και τη Mαρία, για την Έλενα,
για το μικρό της το Γιάννη, για τη Στέλλα,
για όλα τα παιδιά του κόσμου που έφυγαν,
γι’ αυτά που φεύγουν άδικα κάθε μέρα...
Μια προσευχή από τη γη προς τον ουρανό,
για τα νιάτα,τα νιάτα όλου του κόσμου !
