Μόνη,έρημη,στο κρεβάτι του πόνου,
στην κάμαρα την “ξένη” του κόσμου,
παλεύοντας με την μοναξιά της αρρώστιας
και να αναμένω,να σιγομιλώ,ήχους να ψιθυρίζω...
Ασθενής ήμην... και ουκ επισκέψασθέ με,
όλοι με ξέχασαν και μόνο η σιωπή κι εγώ,
συντροφιά με την γειτονιά των τοίχων,
την ησυχία,το φως απ΄το παράθυρο,το σκοτάδι.
Ασθενής ήμην... και κοίταζα την πόρτα,
να δω πότε θα γίνει πίνακας ζωγραφικής
με ένα χρώμα,μια σκιά,ένα φως !
μάταια,όμως,μόνη με την ελπίδα...
Αρχίζω να προσεύχομαι,παραπονιέμαι,
κλαίω και σφουγγίζω τα λίγα δάκρυα
και παρακαλώ τον Χριστό Μας,τον ικετεύω,
νάρθει να με συντροφέψει! Εκείνος ξέρει !
Ασθενής ήμην... κι ανέμενα,ήλπιζα...
ένα ¨χαίρετε” να ακούσω,ένα χαμόγελο να δώ,
ένα λόγο παρηγορητικό,μια λέξη ενθάρρυνσης,
να ανακουφιστώ,να χαμογελάσω κι εγώ.
Ασθενής ήμην...κι η πόρτα φωτίστηκε
κι ένα φως ζωγράφισε τον πίνακα,
μια εικόνα γελαστή,μια μορφή πρόσχαρη
που προχώρησε προς το μέρος μου.
Ναι ! μια κυρία με πλησίασε ευγενικά
και μίλησε μαζί μου με πολύ αγάπη
και τόνωσε την πίστη μου ,την εμπιστοσύνη,
ναι ! στο θέλημα του Θεού και το έργο του.
Ασθενής ήμην... και ήλθεν ο Κύριος Μας,
για τα αδέλφια του τα πονεμένα,
για μένα και για σένα,με επισκέφτηκε !
κι η καρδιά μου,η ψυχή μου το γνωρίζει.
Ασθενής ήμην ...και άνθισε η ελπίδα
κι καρδιά μου κάρπισε άνοιξη,
και χάρισε αστεράκια αγάπης,
λουσμένα στο Φως του Χριστού Μας !
Ναι, του Κυρίου και Θεού μας,
που είπεν εν τη ημέρα της κρίσεως :
“Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου,
κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν
βασιλείαν από καταβολής κόσμου”.
