Κυβέρνηση χωρίς εναλλακτική στρατηγική για την πανδημία. Κυβέρνηση που δεν μπορεί να καλύψει ως οφείλει τις καταστροφικές οικονομικές απώλειες που δημιουργεί στους μικρομεσαίους. Κυβέρνηση χωρίς επικοινωνία με τον λαό. Κυβέρνηση που τα μέλη της, άλλα λένε το πρωί και άλλα το απόγευμα της ίδιας ημέρας, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Τα παραπάνω αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μια κυβέρνηση που τουλάχιστον ένα χρόνο τώρα δεν μπορεί να διαχειριστεί την πανδημία χωρίς αυστηρούς περιορισμούς αλλά κυρίως, χωρίς lockdown. Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που ένας ιός αντιμετωπίζεται με αστυνομία και πρόστιμα και όχι με σοβαρή ενίσχυση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, των νοσοκομείων με ιατρικό προσωπικό και ΜΕΘ, με σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση, με αποσυμφόρηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, με ενίσχυση των υποδομών των σχολείων και με θωράκιση των γηροκομείων, με επιλεγμένα και στοχευμένα μέτρα, δηλαδή όπως πολλές φορές έχει προτείνει ο Γιάννης Ιωαννίδης άλλα και άλλοι επιστήμονες. Πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια. Πρώτη φορά όμως βλέπω μια κυβέρνηση να αρνείται να κάνει έστω τέσσερα ή πέντε βασικά πράγματα σε όσα αναφέρθηκαν, μπροστά στην απειλή που όπως η ίδια λέει, είναι πολύ σοβαρή. Αντιθέτως, συνεχίζει τη μία και μοναδική λύση που υφίσταται για εκείνη, τη λύση του lockdown, η οποία έχει πολλαπλά κόστη τόσο σε οικονομικό, κοινωνικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο.
Και ο κόσμος φυσικά αντιδράει. Και θα συνεχίζει να αντιδράει για τα αυτονόητα. Γι αυτό και όλο περισσότεροι δεν υπακούν τα μέτρα. Διότι διαμέσου στόματος του κυρίου Σταικούρα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να καλύψει εξ' ολοκλήρου τις οικονομικές απώλειες που υφίστανται οι μικρομεσαίοι. Μετά από μια δεκαετία οικονομικής ανέχειας και μνημονίων (παρεμπιπτόντως, όταν περνούσαν μνημόνια δεν τους ένοιαζε η δημόσια υγεία!), μετά από θυσίες του κόσμου, μέσα σε μια χρονιά χάθηκαν όλα όσα παλεύαμε μια δεκαετία. Και τι ακριβώς περιμένει η κυβέρνηση με τα νομοσχέδια που προσπαθεί να περάσει εν μέσω πανδημίας; Ότι δεν θα υπάρξει έστω μια μικρή μερίδα του κόσμου να αντιδράσει με συλλαλητήρια; Έτσι γίνεται όμως στις δημοκρατίες παγκοσμίως. Όταν αδυνατείς ως κυβέρνηση να επικοινωνήσεις με τον κόσμο τόσο για την χρησιμότητα του νομοσχεδίου που θέλεις να περάσεις, όσο, ακόμη περισσότερο, για τη σοβαρότητα της απειλής του ιού που αντιμετωπίζεις, τότε είναι σαν να είσαι πλοίαρχος σε άδειο πλοίο μέσα στη φουρτούνα. Είσαι μόνος σου.
Ο κόσμος βλέπει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, παραβιάζοντας επανειλημμένα ο ίδιος τα μέτρα που για τους άλλους επιβάλλονται πρόστιμα, πηγαίνοντας για ποδήλατο στην Πάρνηθα, πράττοντας ομιλία στα Τρίκαλα με κόσμο να συνωστίζεται από κάτω θυμίζοντας προεκλογική συγκέντρωση και να γευματίζει στην Ικαρία σε σπίτι βουλευτή, παρουσία τουλάχιστον τριάντα ατόμων, αδυνατεί να ηγηθεί. Ο κόσμος βλέπει επίσης ότι τα μέλη της κυβέρνησης άλλα τους λένε το πρωί άλλα το απόγευμα, αδυνατώντας να κρατήσουν μια κοινή γραμμή. Βλέπει το κυβερνητικό μπάχαλο και την αδυναμία. Το ζήτημα είναι από εκείνους, ποιος θα μας σώσει;
