Περιφέρομαι...το Ρέθυμνο και σκέπτομαι...
τους ανθρώπους,τα κτίρια,τον πολιτισμό,
μορφές ανθρώπων που χάραξαν την παρουσία τους,
σε κάθε γωνιά ,τη δική τους γραφή και ιστορία.
Σκέψεις... καθ΄οδόν ,για το τότε...και το τώρα...
τα σύγχρονα του κόσμου και τα καθημερινά,
μια διαδρομή...για όλα,τα πολλά συμβαίνοντα,
αυτά που στροβιλίζουν έντονα στο μυαλό μου...
Σκέψεις... καθ΄οδόν,την εποχή του “κορονοιού”
αυτό το απειροελάχιστο στην κορυφή της εξουσίας,
να αλλάζει τρόπους ζωής σε όλο τον κόσμο
να συμπιέζει και να ελέγχει ...να παίρνει ζωές.
Παλιά πόλη και νέα πόλη,τα ίδια προβλήματα,
άνθρωποι που ζητούν την ευτυχία,λίγη χαρά...
αντιμέτωποι με ένα κακό που μισεί το φως
που θέλει να σβήσει τη λάμψη,κάθε χαμόγελο.
Σκέψεις... καθ΄οδόν για την ανθρώπινη υπεροψία,
την αποπομπή και την έλλειψη της αυτοκριτικής,
για την αμετανοησία και τη σκληροκαρδία μας,
το κλείσιμο των οφθαλμών στον πόνο των άλλων.
Σκέψεις... καθ΄οδόν για την πίστη μας,
αυτή την προσπάθεια ανατροπής της ειρήνης
και προσεύχομαι ! να γίνουμε όλοι καλύτεροι,
σπλαχνικοί,στοργικοί,απλοί στις καρδιές.
Συλλογίζομαι...μια μάσκα όλη η ανθρωπότητα,
βιαιότητα γιομάτη,διαξιφισμοί,πολλές αντιδικίες,
του κορονοιού τα απόβ λητα γέννησαν σύγχιση
και ο κόσμος διχάζεται και ψέγεται η αγάπη.
Σκέψεις... καθ΄οδόν και μονολογώ,τί κάνουμε...
άραγε,μπορούμε να βάλουμε μια τελεία,
να ξαναρχίσουμε τη ζωή με σύνεση,με αγάπη.
να γίνουμε ολιγαρκείς,απλοί,ταπεινοί.
Σκέψεις... καθ΄οδόν ,στα στενά δρομάκια...
κι ο ήλιος ο πρωινός να φωτίζει την ψυχή μου,
να δίνει φως στο νου,να ζωογονεί το σώμα
να κατακλύζομαι από την επίγνωση των δώρων του.
Μια πόλη του κόσμου στο προσκήνιο...
με την υπερηφάνεια ή την ταπείνωση της,
με τους πολίτες και τους ηγέτες να επιλέγουν...
τον πανάρχαιο δρόμο της αρετής ή της κακίας.
Σκέψεις... καθ΄οδόν ,εκεί στην πλατεία Αγνώστου,
να συλλογίζομαι τον άνθρωπο,να τον ζωγραφίζω...
με χρώματα χαράς,γιομάτα αγάπης χρώματα,
μάτια,σώμα και ψυχή.στολισμένα με συμπόνια.
Σκέψεις... καθ΄οδόν ,αγναντεύοντας τη θάλασσα,
το απέραντο μπλε,τα βάσανα, τις πίκρες,τους καημούς,
όλους τους αποχαιρετισμούς,τους όρκους,τις υποσχέσεις,
τα δάκρυα αγάπης από τα κατακόκκινα μάτια της κόρης.
Τι είναι,λοιπόν, ο άνθρωπος ,ποιός ο σκοπός του,
το αποκορύφωμα από το πέρασμα του,το κέρδος...
Ναι,τα ζυγίζω,τα εξετάζω καλά,εν αληθεία
και λέω το συμπέρασμα : Η ψυχή ,η ψυχή μας !
