Ας μιλήσουμε...για σένα και για μένα,
για το σήμερα, για το αύριο, για το τώρα,
αυτή τη στιγμή της περισυλλογής του νου,
τώρα ,που ο χρόνος ακόμη προχωράει...
Ας μιλήσουμε...ναι, για την ύπαρξη μας,
όχι για το χρήμα ,ούτε για τιμές και δόξα,
παρά μόνο για σένα, τον διαβάτη του κόσμου,
που νομίζει...που φαντάζεται...που τολμά...
Αλήθεια , ξέρεις πόσες γενιές έχουν φύγει...
για σκέψου... χίλια χρόνια πριν ,σκέψου...
και αναζήτησε δικούς σου συγγενείς, τότε...
τη βάση από το αίμα σου, σκέψεις δικές τους...
Άραγε, μπορούσαν να ζωγραφίσουν εσένα...
να σε σκεφτούν έστω...να σε φανταστούν...
Ίσως, ποιος ξέρει, στην άκρη των ονείρων τους,
μια κουκκίδα , ένα φως, ένα αστεράκι ήσουν...
Ας μιλήσουμε...κι ας δούμε πιο καθαρά,
το μείζον της ύπαρξης μας, την ψυχή,
αυτήν την πανέμορφη, που δεν έχουμε δει
κι απλά τη νιώθουμε, τη χαρά της ή το κλάμα της.
Ας μιλήσουμε...για τη μεγάλη αδυναμία μας,
να επιλέξουμε τα πρέποντα, τα ουσιαστικά,
αυτά που ομορφαίνουν το πέρασμά μας
και όχι τα επιζήμια και καταστροφικά.
Ας μιλήσουμε...για την παιδεία των παιδιών μας,
για το ζύμωμα και το πλάσιμο του χαρακτήρα τους
κι ας τους δώσουμε το φως της αληθινής αγάπης,
για να χτίσουν πιο όμορφα τον κόσμο μας.
Ας μιλήσουμε...για την πίστη μας,
για την αλήθεια ,τα λόγια της αγάπης Εκείνου
κι ας σταθούμε όρθιοι, έχοντας θάρρος,
έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό Μας !
Όμως, πέρασε η ώρα...νύχτωσε στον κόσμο,
η μέρα τελειώνει... το φως λιγόστεψε ...
και ο κόσμος αρχίζει να συμπιέζεται,
να βάλλεται το κέντρο της ψυχής του.
Και λέω...τι κάνω...ναι, μιλάω στον εαυτό μου
και η ψυχή μου ,οι ψυχές όλων αναμένουν...
και καρτερούν μια απάντηση, ένα λόγο...κι εγώ...
κι εγώ… παίρνω το μελάνι των δακρύων μου και γράφω...
Ο Χριστός Μας !
Ένα μικρό αφιέρωμα στην γυναίκα μου, σύντροφο της ζωής μου, ένα αφιέρωμα, σε όλο τον κόσμο.
