Σε σπίτια χαρτόκουτες ,παγκάκια,
ζωγραφισμένα μάτια παιδικά,
δάκρυ και αίμα και φαρμάκια
και ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Σ΄αυτά τα έρημα δρομάκια,
τρέχει η αγάπη στοργικά,
στα πρόσωπα τα κουρασμένα
να δώσει ελπίδα και χαρά.
Κι εκεί στο κρύο και το χιόνι
χαϊδεύει τα άσπρα τους μαλλιά,
δακρύζει και τους συντροφεύει
μιλάει μαζί τους και ξενυχτά.
Ποιοι άραγε είναι τούτοι,
που κλαίνε εκεί στην παγωνιά,
μόνοι τους ,έρημοι και ξένοι,
δίχως συμπόνιας ζεστασιά.
Αδέλφια είναι του Χριστού,
αδέλφια του αγαπημένα,
που έρχονται κάθε αργά,
με τη χαρτόκουτα στα χέρια.
