Εκεί στη κάμαρα ,στην ησυχία… απόμερα…
το καροτσάκι το αναπηρικό ,η κόρη,
όλο σιωπή, όλο απλότητα, φως…
Μια κόρη αμίλητη, σκυφτή ,ταπεινή,
πετράδι ανεκτίμητο στις καρδιές μας,
ένας άγγελος του κόσμου τούτου.
Κοίταζες… κι έβλεπες όλη την ομορφιά…
ναι, να λάμπει στο γαλήνιο πρόσωπό της,
να σκιρτά η Θεϊκή , η αιώνια αγάπη.
Ναι, δε μιλούσε… για να μιλήσει η καρδιά μας…
για να κατανοήσουμε εμείς οι δυνατοί…
για να νιώσουμε ,για να δακρύσουμε…
Η σιωπή της ήταν χαρά, ήταν ταπείνωση,
ήταν υπομονή για μας και ελπίδα,
η συνείδηση ενάντια στην υπεροψία μας.
Το καροτσάκι… ο υπέρλαμπρος θρόνος…
για τους γονείς, για τη γιαγιά και τον παππού,
για την κόρη ! Εμείς δε μπορούσαμε …
Τα μάτια μας βούρκωσαν… η καρδιά μας …
Σκύψαμε… γονάτισε η ψυχή μας… έκλαψε…
μπροστά στον άγγελο ,τη μικρή κόρη.
Ένας άγγελος του κόσμου τούτου,
μια καρδιά...κομμάτι της αγάπης του,
της παρουσίας του το δροσερό αεράκι.
Γλυκέ μου άγγελε !
Ένα αφιέρωμα στη Μαριάννα ,σε όλους τους αγγέλους του κόσμου τούτου.
