ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.

E-MAIL: [email protected]

http://soixantedix.blogspot.com/

Από εκείνες τις πολλές καθημερινές ζωές που βυθίζονται στα «πρέπει». Από εκείνους τους «έντιμους βίους» που έκαναν το χατίρι της κοινωνίας και υπάκουσαν στις υποδείξεις της, από εκείνες τις διαδρομές στα πατημένα ζάλα που ακολούθησαν πιστά τις προτροπές της καλής και ενάρετης ζωής. Κι από εκείνες τις ανούσιες επαναλήψεις που κατάντησαν ρουτίνα εξαιτίας του φόβου της ματιάς της γειτόνισσας, ένεκα της  ενόχλησης από  την επικείμενη καφενόβια συζήτηση, υπό τον τρόμο να μη ραγίσει το κάδρο της αγιοποίησης του καλού συζύγου, να μη σπάσει η κορνίζα του άψογου οικογενειάρχη, να μην τσαλακωθεί η εικόνα του καλού παιδιού και να μην σπιλωθεί η άμεμπτη ηθική της τίμιας κορασίδας που πρέπει -οπωσδήποτε- να βρει ένα καλό παιδί, να παντρευτεί σε μια τελετή γάμου που θα μείνει αξέχαστη στον κόσμο και να γεννήσει «με ένα πόνο» τους απογόνους της.

Τέτοιες ζωές ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Ζωές κλεμμένες, συνήθειες υποταγμένες σε «πρέπει» κι ενέργειες ενταγμένες σε κώδικες τιμής και σε καλούπια που έφτιαξε ο κόσμος. Πολλοί υπήρξαν οι εκπαιδευτικοί που ακολούθησαν ένα σίγουρο επάγγελμα. Ακόμα περισσότεροι οι στρατιωτικοί που επέλεξαν μια καριέρα που πρωτίστως εξασφάλιζε την επαγγελματική αποκατάσταση και δευτερευόντως την εξέλιξη στα υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας. Καθόλου λίγοι οι γιατροί που έπιασαν το νυστέρι στα χέρια τους έχοντας στο μυαλό τους το κύρος που θα τους προσέδιδε η δουλειά τους και σε δεύτερη μοίρα έβαλαν τις ζωές που θα έσωζαν και την  ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Και βέβαια ακόμα πιο πολλοί οι παντρεμένοι που παρέμειναν στο γάμο ακόμα κι όταν έγιναν πιο χωρισμένοι από εκείνους που πήραν διαζύγιο για να μη χαλάσει η εικόνα, για να μη στεναχωρηθούν οι συγγενείς, για να μην πληγωθούν τα παιδιά. Ζωές νεκρές, μπλεγμένες στα δίκτυα ενός όχλου του οποίου ικανοποιούνται οι κατευθυντήριες γραμμές και κάθε παρεκτροπή τιμωρείται με διαπόμπευση και σήκωμα του δακτύλου προς το «μαύρο πρόβατο» που ξεστράτισε.

Ζωές χαράμι που σφαγιάστηκαν στο θυσιαστήριο μιας αναπάντητης ερώτησης του τύπου «τι θα πει ο κόσμος;». Άνθρωποι που πέρασαν το κατώφλι του Άδη και ξύπνησαν στην εντατική φορώντας αναπνευστήρα, με τις μισές τους αρτηρίες φραγμένες και με την κεντρική να παρουσιάζει ακατάσχετη αιμορραγία. Βίοι στριμωγμένοι σε καλούπια που συμβιβάστηκαν πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε γιατί πίστεψαν πως μόνο έτσι θα τους άντεχε το σκοινί, πως μόνο με αυτό τον τρόπο θα άκουγαν το χειροκρότημα. «Μα τι θα πει ο κόσμος;». Καμιά απάντηση σε αυτό το ερώτημα ζωής και ίσως και θανάτου. Από τις πλέον καίριες περιφράσεις αυτό το χιλιοειπωμένο ρητορικό ερώτημα, στο οποίο ποτέ δεν δόθηκε απάντηση, σε αυτή τη φράση που επιχειρεί να μετατρέψει τους ζωντανούς σε νεκρούς και τους σωστούς σε λάθος. Και κανείς ακόμα δεν κατάλαβε σε ποιόν ακριβώς απευθύνεται αυτή η ακατανόητη διερώτηση, κανείς δεν έψαξε ποτέ σοβαρά να δώσει μια πειστική απάντηση και εν τέλει κανένας δεν ικανοποιήθηκε από κάποια έστω πειστική εξήγηση.

Και το μόνο που απόμεινε ήταν η παρεξήγηση. Και πήγαν πολλές ζωές στράφι στο βωμό ενός «απροσδιόριστου κόσμου».  Αυτού του κόσμου που κοιμήθηκε πνιγμένος στα δικά του ζόρια και ξύπνησε βυθισμένος στα δικά του προβλήματα.  Ενός κόσμου που δεν μπόρεσε να αρθρώσει ούτε μια λέξη, δεν τόλμησε  να σχηματίσει -έστω και βουβά- μια κραυγή με τα χείλη του. Και τελικά ο κόσμος δεν είπε τίποτα..!!. Ναι, αυτός ο κόσμος που  αποκαμωμένος από τον αγώνα για τον επιούσιο έκλεισε ερμητικά την πόρτα του σπιτιού του και σιωπηρά σαν άλλος κατεργάρης πήγε να ξαποστάσει στον λερωμένο πάγκο του. Ναι,  εκείνοι, οι ίδιοι άνθρωποι που δεν μίλησαν ποτέ, ο ίδιος όχλος που αιώνες τώρα αποδείχθηκε πως δεν προτίθεται να πει τίποτα. Ζωές χαράμι σε ανείπωτα λόγια. Καλές Γιορτές…!!