Χαμένη μέσα στα βιβλία και τις σημειώσεις, ψάχνω να βρω ιστορίες ‘ασήμαντων’ και καθημερινών ανθρώπων. Η κούραση μεγάλη, αλλά το αποτέλεσμα ικανοποιητικό. Είναι σαν να βρίσκω θησαυρούς μέσα σε ξεχασμένα ντουλάπια.
Μέσα σε αυτά τα σκονισμένα ντουλάπια του χρόνου, κρύβονται ιστορίες ξεχασμένες ή ανείπωτες ακόμα. Ιστορίες, οι οποίες κάποτε θεωρήθηκαν ασήμαντες γιατί ‘δεν επηρέαζαν τα γεγονότα’. Τα μεγάλα γεγονότα, τα φιλτραρισμένα, για να τα βλέπουν οι επόμενες γενιές έτσι όπως ήθελαν εκείνοι που έγραψαν την ιστορία.
Προσπερνώ τα ‘σημαντικά γεγονότα’ και βρίσκω ιστορίες άπορων γυναικών στην Βρετανία του 19ου αιώνα. Είναι η εποχή όπου οι γυναίκες δεν ψήφιζαν. Δεν μπορούσαν να έχουν άποψη, λόγω της ‘συναισθηματικής’ φυσιολογίας τους. Δεν είχαν δικαίωμα να έχουν περιουσία. Η λογοτεχνία, το θέατρο και η μουσική ήταν οι ακριβές απολαύσεις των πλουσίων. Οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να ‘γνωρίζουν τη θέση τους,’ και να περιορίζονται στην τέχνη τους. Όταν η τέχνη τους εθεωρείτο πλέον ‘ξεπερασμένη’, τότε η φτώχεια είχε σειρά.
Η γυναικεία ψήφος, το δικαίωμα άποψης και κατοχής περιουσίας, ήταν αγαθά που αποκτήθηκαν με κόπο κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα.
Νόμιζα ότι όλες οι σύγχρονες γυναίκες εκτιμούν αυτούς τους λίγο πιο ανθηρούς καιρούς, απολαμβάνοντας τα προαναφερθέντα αγαθά.
Μέχρι που διάβασα το άρθρο κάποιας διαβόητης αρθρογράφου γνωστής Βρετανικής εφημερίδας.
‘Ας πρόσεχες,’ ίσως μου πείτε, και με το δίκιο σας. Θα ήταν καλύτερο να είχα γυρίσει σελίδα.
Η δημοσιογράφος, η υπήκοος μιας χώρας ελεύθερης και δημοκρατικής, απηύθυνε μήνυμα στους ηθοποιούς του θεάτρου, το οποίο επισκέφθηκε ο νέος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Ως γνωστόν, οι ηθοποιοί εξέφρασαν την ανησυχία τους, ότι οι ΗΠΑ θα πάψουν να είναι μια φιλελεύθερη χώρα.
Η γνωστή αρθρογράφος λοιπόν, παρότρυνε τους ηθοποιούς:
‘Αρτίστες! Όπως οι πόρνες και οι σερβιτόροι, είστε εδώ για να προσφέρετε ευχαρίστηση. Αρκεστείτε στη δουλειά σας. Δεν θέλουμε την άποψη σας’.
Τι ειρωνεία!
Η δημοσιογράφος, ασκώντας το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, επιτίθετο στους ηθοποιούς, οι οποίοι προσπαθούσαν να πουν κι εκείνοι την άποψη τους.
Αγανακτισμένες ερωτήσεις άρχισαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου.
Δεν γνωρίζει η κυρία ότι η τέχνη είναι κοινωνικό σχόλιο?
Ότι μόνο τα αυταρχικά καθεστώτα προσπαθούν να φιμώσουν τις απόψεις των διαφωνούντων?
Η δημοσιογράφος, η οποία θέλει να κάνει τη Βρετανία μεγάλη ‘ξανά’, ξεχνούσε ότι 100 χρόνια πριν, σαν γυναίκα, δεν θα μπορούσε να έχει ούτε ψήφο, αλλά ούτε και άποψη.
‘Δεν είναι η ρητορική του μίσους που κάνει μια χώρα μεγάλη,’ σκέφτομαι με αγανάκτηση, ‘αλλά η δημοκρατία.’
Εκείνη που δίνει το δικαίωμα σε όλους, πόρνες, σερβιτόρους, ηθοποιούς, αλλά και την ίδια τη δημοσιογράφο, να έχουν γνώμη και να την εκφράζουν…
