ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Μεγάλα παιδιά αλλά όχι ανώριμα. Αγόρια που έμειναν παιδιά στην ψυχή και δεν έχασαν ποτέ το χαμόγελό τους. Κυρίες που ποτέ δεν αποχωρίστηκαν τις κούκλες τους και τα κουζινικά τους, δεν έχασαν το νάζι τους και δεν παζάρεψαν τη θηλυκότητά τους. Δεν έχουν σημασία τα χρόνια ή σωστότερα έχουν σημασία, αλλά όχι τόσο μεγάλη. Ενήλικο δε σε κάνουν τα δεκαοκτώ, τα τριάντα, τα σαράντα πέντε ή τα εξήντα. Ενήλικο σε κάνουν οι εμπειρίες σου, η συμπεριφορά σου και ο τρόπος που γενικότερα αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζεις και κινείσαι. Κι έρχονται στιγμές, γεγονότα και καταστάσεις που σε αναγκάζουν να αφήσεις πίσω σου το παιδί και να υποδεχτείς τον ενήλικα που ωρίμασε, να γνωρίσεις τον υπεύθυνο άνθρωπο που συνειδητοποίησε τι συμβαίνει, να συναντήσεις τον σωστό πολίτη που αντιλαμβάνεται ότι οι πράξεις του παράγουν αποτελέσματα και εν τέλει να εξοικειωθείς με τον εαυτό σου που καταλαβαίνει πλέον πως υπάρχει λογοδοσία στην κοινωνία που ζει.
Είναι κάτι παιδιά που ξεχωρίζουν. Που έμαθαν να σέβονται και να υπολογίζουν. Που πέταξαν τις κακές συνήθειες και δεν τις άφησαν να κηλιδώσουν το χαρακτήρα τους και να χαλάσουν τη ζωή τους. Παιδιά που δεν φτύνουν τον κόσμο στο δρόμο, που δεν πετάνε τα σκουπίδια τους όπου βρουν, που σέβονται την ζωή και την περιουσία του συνανθρώπου τους, που γνωρίζουν τη διαφορά ανάμεσα στο δίκαιο και στο άδικο και συναισθάνονται την υπεροχή του καλού έναντι του κακού. Που έμαθαν να υποτάσσουν ορμές και πάθη, που πάλεψαν να αναγνωρίσουν τα δικά τους λάθη, που δεν λέρωσαν τα χέρια τους και που δεν χαράμισαν στο «θάψιμο» των άλλων τα βράδια, τα πρωινά και τα μεσημέρια τους. Που δεν έκαναν καραμέλα τα «σ’ αγαπώ» τους και δεν έδωσαν ψεύτικες ελπίδες σε κανέναν και σε καμία για να περάσουν μια βραδιά για την οποία το επόμενο πρωί θα μετάνιωναν.
Είναι κάτι παιδιά που κλαίνε. Κι ας λένε οι πολλοί πως αυτό δεν ταιριάζει στους άντρες. Κλαίνε μέσα τους και το δάκρυ δεν τρέχει από τα μάτια τους. Για τις αγάπες που λησμονήθηκαν, για τα φιλιά που δε δόθηκαν, για τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και για τους όρκους που καταπατήθηκαν. Εκείνα τα μεγάλα αντράκια που έβαλαν λίγο πιπέρι στη ζωή τους, που τόλμησαν να στύψουν την πέτρα, που δεν δίστασαν να ρίξουν εκείνη τη δυνατή γροθιά στο μαχαίρι. Αυτά τα αγόρια που δεν κρύφτηκαν στη νύχτα, αλλά αγάπησαν φρικτά και πέρασαν κρύες και μοναχικές βραδιές στα σκαλιά της αγαπημένης τους ελπίζοντας πως θα τη δουν για να της πουν ένα «γεια».
Στα παιδιά που πήραν τηλέφωνο άγρια χαράματα μόνο και μόνο για να ακούσουν τη φωνή εκείνης που αγάπησαν. Στα αγόρια που πόνεσαν και μάτωσαν και κατάλαβαν κάποια στιγμή πως έπρεπε να πουν στο κορίτσι τους πως θέλουν να μείνει πριν φτάσουν στο σημείο να του πουν πως απλά τους έλειψε. Σε εκείνα τα παιδιά που τους έπνιξαν τα ανείπωτα λόγια, σε αυτούς τους ενήλικες που μετάνιωσαν για τις σιωπές τους. Ναι, είναι κάτι παιδιά που κυκλοφορούν αθόρυβα ανάμεσά μας. Με μάτια σπινθήρες, με βλέμμα καθαρό, με αποφασιστικότητα στο περπάτημα και με τράνταγμα στο στήθος κάθε φορά που μιλούν για ότι λατρεύουν. Παιδιά που τα μυαλά τους είναι ολοφάνερα στον κόσμο, που το μυαλό τους κρέμεται στη γλώσσα τους, καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους και ακούγεται στη λαλιά τους. Δεν κρύβουν τις σκέψεις τους, δεν κρατάνε τίποτα για τον εαυτό τους, δεν έχουν αστερίσκους και υποσημειώσεις στο βιβλίο της ζωής τους. Παιδιά που δε μεγάλωσαν ποτέ γιατί δεν ήθελαν να γίνουν μεσήλικες, γιατί εν τέλει αποφάσισαν να μη γεράσουν. «Respect» σε αυτά τα παιδιά που δε γίνονται άντρες…
