Η ακτοπλοϊκή σύνδεση και η ύπαρξη ρεθεμνιώτικου πλοίου είναι αυτή την ώρα απόλυτη προτεραιότητα για να αλλάξει η πορεία.
Η πρωτοβουλία της CRETAN LINES βρίσκεται σε δεινή θέση. Πέντε συνθήκες και τρία πρόσωπα που μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα.
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΖΑΝΑΚΑΚΗ
Η ευθύνη του καθενός πολίτη, δεν είναι (ή έστω δεν πρέπει να είναι) άχραντο μυστήριο και επτασφράγιστο προσωπικό δεδομένο. Εάν το αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να κρυβόμαστε και να νομίζουμε ότι οχυρωνόμαστε σε ένα πέπλο σιωπής και να μεταθέτουμε τις ευθύνες στο γείτονα…
Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι… Εάν πραγματικά αγαπάμε το Ρέθυμνο, εάν πραγματικά αγαπάμε την πατρίδα μας και εάν έχουμε τη στοιχειώδη αντίληψη ότι «πατρίδα» δεν είναι μόνο «οι κάμποι» ή τα (άπαρτα ή άσπαρτα) «ψηλά βουνά» αλλά πρώτα και κύρια είναι οι άνθρωποι, τότε, οφείλουμε να καταθέτουμε σε δημόσια διαβούλευση τις προτάσεις μας, οφείλουμε να καταθέτουμε στην κοινωνία το ξαθέρι και το απόσταγμα της σκέψης μας.
Είναι περισσότερο από βέβαιο ότι θα αριστεύσουμε, εδώ στο Ρέθυμνο, στο μάθημα και στην πρακτική του στρουθοκαμηλισμού, εάν δεν παραδεχτούμε ότι ο τόπος μας οδεύει σταθερά σε συνθήκες χειρότερες και από αυτές των δεκαετιών του 1950 και του 1960.
Δεν είναι μόνο ότι παίρνουν τη Σχολή Αστυνομίας, ότι κλείνουν ή έστω σκέφτηκαν να κλείσουν το Στρατόπεδο, ότι ξεπουλούν το λιμάνι. Δεν είναι μόνο ότι απαξιώνουν σταδιακά το Πανεπιστήμιο, ότι οδηγούν σε μαρασμό ή απαγωγή το ΤΕΙ Μουσικής Τεχνολογίας, ότι απαξιώνουν προοδευτικά το Νοσοκομείο και το μετατρέπουν σε Κέντρο Ανθυποϋγείας, για τους πολίτες.
Τα όσα προανέφερα είναι τα μικρότερα και τα λιγότερο κακά και άσχημα. Το χειρότερο όλων είναι ότι εδώ και κάτι δεκαετίες διαμόρφωσαν και στο Ρέθυμνο μια κοινωνία ολίγων και ολίγιστων, μια κοινωνία επιδοτούμενης ζωής, διορισμένης διαβίωσης και βολεμένης καθημερινότητας, μια αγέλη πολιτών που επιβεβαιώνει την ύπαρξη της παρατρεχάμενη και παραπαίουσα στους προθαλάμους και τους διαδρόμους του κάθε βουλευτικού διαμερίσματος και του κάθε δημαρχιακού γραφείου. Το τρισχειρότερο όλων είναι ότι είτε με παλαμάκια ανοχής είτε με χειροκροτήματα επιβράβευσης, διαμορφώθηκε μια τοπική κοινωνία – εικόνα και ομοίωση της συνολικότερης, μια κοινωνία όπως ακριβώς περιέγραψαν έγκαιρα στο χαρτί και αποτύπωσαν εσαεί προφητικά με το μολύβι ο Γιάννης Δαλέντζας και ο Ανδρέας Νενεδάκης «Ντάρα Μανέλα»! «Πολιτεία της Ανοχής με Άδεια Ηνιοχείας Βουκεφάλων»…
Πέντε πράγματα χρειάζονται σήμερα για να λειτουργήσει η ακτοπλοϊκή σύνδεση του Ρεθύμνου και να αποκτήσει ο τόπος πλοίο. Χρειάζονται χρήματα! Χρειάζεται γνώση του δύσκολου θέματος «πλοίο» και της ακόμα δυσκολότερης κατάστασης που ονομάζεται ναυτιλία! Χρειάζεται επιχειρηματική ικανότητα, ευελιξία, ευρηματικότητα και αποτελεσματικότητα! Χρειάζεται αδιαμφισβήτητη αξιοπιστία! Χρειάζεται παρακίνηση στη μεγαλύτερη δυνατή ενεργοποίηση όλης της κοινωνίας, όλων των Ρεθεμνιωτών, εχόντων ή λιγότερο εχόντων, εντός και εκτός Ρεθύμνου, εντός και εκτός Ελλάδος, με στοχευμένες, συνεχείς, ευρηματικές και με χρήσιμες ενέργειες.
Συγκριτικά με τις δεκαετίες 1950-1960, είναι βέβαιο ότι τόσο το Ρέθυμνο, όσο και η Ελλάδα, τόσο «το άτομο» όσο και η κοινωνία, βρίσκονται σε συνθήκες μάλλον χειρότερες. Ο τόπος τότε είχε μεν βγει από τον όλεθρο της κατοχής και οι άνθρωποι έγλειφαν τις πληγές τους σε απομεινάρια από καμένα σπίτια και σκοτωμένους αδερφούς και πατεράδες, όμως οι άνθρωποι τότε δεν ήταν –πολύ απλά- χρεωμένοι στις τράπεζες και επιπλέον είχαν την ελπίδα ότι η αυριανή μέρα θα ξημερώσει καλύτερη ή έστω θα αφήσει μια χαραμάδα ελπίδας, αισιοδοξίας και προοπτικής.
Το Ρέθυμνο τότε παρήγαγε και εξήγαγε! Παρήγαγε και εξήγαγε φτωχικά πράγματα. Βελανίδια, σαπούνια, χαρούπια, λάδι ακόμα και αναψυκτικά.
Πέντε δεκαετίες αργότερα, το Ρέθυμνο έγινε η αγαπημένη πολιτεία τραπεζών, πιστωτικών καρτών, τραπεζιτών και αντιπροσώπων αυτοκινήτων. Έγινε η αγαπημένη πολιτεία των «Εκδόσεων Σάκκουλα». (Για όσους δεν γνωρίζουν, οι «Εκδόσεις Σάκκουλα» είχαν αναλύσει σε δεκάδες τόμους ολόκληρο τον Ποινικό Κώδικα. Από το μικρότερο πλημμέλημα έως το χειρότερο κακούργημα). Το Ρέθυμνο της γκαρσονιέρας, της καφετέριας και της αντιπαροχής έφτασε στο 2012 να παράγει μόνο εγγόνια χρεωμένα σε εταιρίες κινητής τηλεφωνίας χασίς δαχτυλοδειχτούμενο στα καπνοπωλεία του Άμστερνταμ, αλλά και ένα προϊόν εξαιρετικής ποιότητας: Δερματίνη ονύχων! Αν κάποιος αναλογιστεί ότι επί 45 χρόνια το Ρέθυμνο έχει γνωρίσει μόλις τέσσερις Δημάρχους, ότι επί 54 χρόνια η μία εκ των δύο – πολιτική παράταξη στο Ρέθυμνο δεν έχει αλλάξει επώνυμο πολιτικής εκπροσώπησης, ότι η ύπαρξη των μακροβιότερων πολιτικών εκπροσώπων αυτού του τόπου κινείται μεταξύ φυλακών Κορυδαλλού, Εφετείου Χανίων και Αρείου Πάγου, τότε μπορεί να αντιληφθεί το γεωγραφικό πλάτος και το πολιτικό μήκος του τόπου μας! Αλλά και την υπεραξία που έλαβε στο Ρέθυμνο η δερματίνη που αφήνει στα νύχια του ανθρώπου η αγκίστρωση του στην πολυθρόνα.
Όμως, το ερώτημα τώρα είναι: Τι δέον γεννέσθαι!; Ποιά είναι σήμερα η προτεραιότητα για το Ρέθυμνο; Από πού ξεκινάμε; Με ποιους ξεκινάμε; Πώς, γιατί και προς τα που ξεκινάμε;
«Το σπίτι που δεν έχει παιδί με πόρτα, είναι τάφος»!
Αυτό έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά με τη Φροσύνη Χατζηδάκη στα Σαχτούρια, που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αυτό συμβαίνει τώρα στο Ρέθυμνο! Είμαστε σίγουρα για Νόμπελ! Μάλλον η μοναδική παγκοσμίως περιοχή, η οποία ζει σχεδόν αποκλειστικά και μάλλον μόνο από τους επισκέπτες, τους τουρίστες και φοιτητές, και όμως δεν έχει πόρτα για να έρθουν και να τους υποδεχτεί.
Έγκαιρα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, Ρεθεμνιώτες με όραμα και πίστη αντιλήφθηκαν την ανάγκη να αποκτήσει το Ρέθυμνο πόρτα εισόδου. Είμαι σε θέση να γνωρίζω (το ευτύχησα αυτό από την επαγγελματική παρουσία μου στην πόλη) ότι τόσο το όραμά τους όσο και η επίτευξη του στόχου τους βρέθηκαν σε επίπεδα εξαιρετικά υψηλά!
Αρκεί να σκεφτεί κάποιος και να αναλογιστεί, ή να ψάξει και να πληροφορηθεί έστω εκ των υστέρων, εάν δεν το γνώρισε εγκαίρως, ότι η ΡΕ.ΝΑ.ΤΟΥΡ. (Ρεθυμνιακή, Ναυτιλιακή, Τουριστική, ήταν το όνομά της) έφτασε σε σημείο να έχει κέρδη τόσα ώστε έφταναν και περίσσευαν ακόμα και ξενοδοχεία δικά της να φτιάξει, ακόμα και αγροτικές εκτάσεις να αποκτήσει και να δομήσει έναν πραγματικά απίστευτο πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στο Ρέθυμνο. Υπήρξαν τότε και τα χρήματα και οι ιδέες και οι άνθρωποι που χρειαζόταν! Όμως, η πορεία της ΡΕ.ΝΑ.ΤΟΥΡ. ανακόπηκε, οι άνθρωποι με τις ικανότητες, τις ιδέες και τα οράματα προόδου απαξιώθηκαν και εξοντώθηκαν από το σύστημα των ιδιωτικών και ιδιοτελών συμφερόντων και η εταιρεία που αποτελούσε την κορωνίδα της ανάπτυξης της προκοπής και της προόδου του Ρεθύμνου, ξεπουλήθηκε από ένα αχταρμά φιλοδοξιών και συμφερόντων με τη μεθοδευμένη σύμφωνη γνώμη μιας κοινωνίας που ετζόγαρε το μέλλον της στους λαστιχένιους δείκτες ενός γυαλένιου χρηματιστηρίου. Αν θέλουμε επιτέλους να παραδεχτούμε την πραγματικότητα (μήπως και διασφαλίσουμε καλύτερη πορεία στο μέλλον) θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι τη ΡΕ.ΝΑ.ΤΟΥΡ. ούτε ο Δασκαλαντωνάκης, ούτε ο Χαλκιαδάκης την πούλησαν, ούτε ο Βαρδινογιάννης την αγόρασε. Είχε βέβαια προηγηθεί, κάποια στιγμή, μια ανατροπή με αποκλειστικό στόχο την αδρανοποίηση του Γιώργη Πορτάλιου, την οποία επέτυχαν ή έστω έτσι ενόμισαν! Το μοναδικό που μπορούσε να κρατήσει σε σωστή ρότα την εταιρεία. Όμως, μην ξεχνάμε ότι τόσο η ανατροπή αυτή, όσο και η τελική πράξη της πορείας της ΡΕ.ΝΑ.ΤΟΥΡ. έγιναν με την απόλυτα σύμφωνη γνώμη των χιλιάδων Ρεθεμνιωτών μετοχών, οι οποίοι συμπεριφερόμενοι ως χρηματιστηριακή αγέλη, όχι μόνο δεν διαφώνησαν αλλά περίπου προπηλάκιζαν ή εκλιπαρούσαν (αναλόγως) και το Σήφη Βαρδινογιάννη και το Νίκο Δασκαλαντωνάκη κα τον Γιάννη Χαλκιαδάκη για να εξαγοραστεί το ταχύτερο και συντομότερο δυνατόν, η Ρεθεμνιώτικη εταιρεία από την ΑΝΕΚ, ώστε να αποκτήσουν οι μέτοχοι την υπεραξία στις μετοχές τους που έφτανε τότε τις 7.000 δραχμές (σήμερα η τιμή τους παίζει γύρω στις 35, το πολύ 40 δραχμές… και χρειάζεσαι τουλάχιστον 15 μετοχές της εταιρείας για να αγοράσεις ένα σουβλάκι)…
Για την ιστορία και μόνο θα αναφέρω δύο ακόμα πράγματα. Το ένα είναι ότι όταν οι πάντες φώναζαν να πωληθεί η ΡΕΘΥΜΝΙΑΚΗ στην ΑΝΕΚ, υπήρχε και αντιπρόταση από τις ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ. Μάλιστα προσέφερε την ίδια ακριβώς μετοχική σχέση ανταλλαγής. Όμως, όλοι υπήρξαμε τότε προσκολλημένοι στην εγγύηση που παρείχε ο Σήφης Βαρδινογιάννης. Το μοναδικό πρόσωπο που θυμάμαι ότι εστήριξε την άλλη πρόταση, μπροστά σε ένα σαρωτικά αντίθετο ρεύμα ήταν η Έλσα Καλλιτσουνάκη. Ίσως και να υπήρξαν και άλλοι που δεν θυμάμαι. Το δεύτερο που έχω να πω είναι ότι ο Σήφης Βαρδινογιάννης είχε εγγυηθεί ότι το Ρέθυμνο δεν θα στερηθεί ποτέ πλοίο. Η δέσμευση αυτή δεν τηρήθηκε αλλά και ούτε τη διεκδίκησε ουδέποτε νομικά το Ρέθυμνο.
…………..
Με τη σκέψη ότι στο Ρέθυμνο δεν πρέπει να επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος ξεκινήσαμε το καλοκαίρι του 2008 τη δημιουργία της Συνεταιριστικής Εταιρείας CRETAN LINES. Δυστυχώς, η εταιρεία από το πρώτο δευτερόλεπτο ξεκίνησε εντελώς στραβά και σ’ αυτό έχω και εγώ μέγιστη ευθύνη. Την ευθύνη μου την αναλαμβάνω και ζητώ συγνώμη από την κοινωνία του Ρεθύμνου. Η εταιρεία ξεκίνησε στραβά σε δύο σημεία:
- Το ένα είναι ότι η καταστατική δομή της (το καταστατικό) είναι λάθος.
Στη συνεταιριστική ιδέα και τη συνεργατική αντίληψη πίστευα και πιστεύω με τη –ρομαντική- προσέγγιση ότι δύναται να αποτελέσει την πεμπτουσία μιας αναπτυξιακής διαδικασίας με κοινωνικό πρόσωπο και με στόχευση την -εμποτισμένη με ήθος- ευημερία του ανθρώπου. Το καταστατικό της CRETAN LINES που φτιάξαμε είναι πιστή αντιγραφή του καταστατικού της Παγκρήτιας Συνεταιριστικής Τράπεζας και μάλιστα επαυξημένο σε αυστηρότητα, μια αυστηρότητα που τελικά αποδείχθηκε αποτρεπτική για τη συμμετοχή των πολιτών του Ρεθύμνου στη συνεταιριστική προσπάθεια.
Στον υπέρμετρο φόβο να διασφαλιστεί ότι η εταιρεία δεν θα πωληθεί ποτέ ότι δεν θα περάσει σε χέρια ολίγων, ότι το πλοίο ή τα πλοία δεν θα φύγουν ποτέ από το Ρέθυμνο κ.λπ., κ.λπ., θεσπίσαμε τρεις καταστατικές δικλείδες ασφαλείας, όπως τις ονομάσαμε:
• Η πρώτη είναι ότι κάθε συνέταιρος έχει μια ψήφο, ανεξάρτητα αν κατέχει μια ή δέκα ή εκατό μερίδες.
• Η δεύτερη ότι η συμμετοχή στις Γενικές Συνελεύσεις και στις ψηφοφορίες γίνεται μόνο αυτοπροσώπως και όχι με εξουσιοδοτήσεις.
• Η τρίτη ότι ουδείς μπορεί να αποκτήσει ποσοστό ανώτερο του 1%. Επιπλέον απαιτεί πλειοψηφίες του επιπέδου 80%, οι οποίες όμως –όπως η ζώσα πραγματικότητα πλέον μαρτυρεί- οδηγούν σε αδιέξοδο την επιβαλλόμενη εκ των πραγμάτων ευελιξία της εταιρείας. Πιστεύω ότι η αποτροπή του ενδεχομένου «άκριτου ξεπουλήματος» της εταιρείας διασφαλίζεται από τον περιορισμό και μόνο στην απόκτηση του 1%. Ο όρος της ψήφου ανά πρόσωπο και όχι ανά μερίδα πρέπει να καταργηθεί και επίσης να επιτραπεί η παροχή εξουσιοδότησης μεταξύ συζύγων και μεταξύ γονέων και τέκνων. Η προσεχής Γενική Συνέλευση της εταιρείας μπορεί –και περισσότερο οφείλει- να βρει τον τρόπο που θα αρθεί το όποιο καταστατικό αδιέξοδο.
- Το δεύτερο σημείο που ξεκίνησε και πορεύτηκε στραβά η εταιρεία, είναι η αδικαιολόγητη αδιαφάνεια στις διάφορες αποφάσεις και κινήσεις της, η παντελής απουσία επικοινωνιακής ή απλά έστω ενημερωτικής προς τους πολίτες στρατηγικής. Απλά πράγματα, όπως η εβδομαδιαία ενημέρωση για την εξελικτική εγγραφή συνεταίρων δεν γινόταν, οι ομαδοποιήσεις στα διοικητικά σχήματα υπερίσχυαν, ο ανεπαρκής επαγγελματισμός διαρκώς φανερωνόταν και όλα τούτα καλλιέργησαν μια εμφανή απουσία αξιοπιστίας των πολιτών του Ρεθύμνου, όχι προς την αναγκαιότητα της απόκτησης πλοίου και της διασφάλισης της ακτοπλοϊκής σύνδεσης, αλλά ως προς τη μορφή που είχε λάβει το συγκεκριμένο εγχείρημα της CRETAN LINES. Τα φοβικά σύνδρομα ή οι συγκεκριμένες σκοπιμότητες που κατέστησαν κανόνα την αδιαφάνεια εξακολούθησαν μέχρι και τη συμφωνία ναύλωσης του πλοίου –που έφτασε τελικά το καλοκαίρι του 2012 στο λιμάνι του Ρεθύμνου, Η εταιρεία όλο αυτό το διάστημα προχώρησε -όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων- με τουλάχιστον ελλιπή νομική και σοβαρή οχύρωση (με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον εξαιρετικά δύσκολο έως και αδίστακτο ναυτιλιακό χώρο) ενώ ταυτόχρονα ανακαλυπτόταν και υποδεικνυόταν θεωρίες παιχνίων και φαντάσματα που συνωμοτούν εναντίον του Ρεθύμνου, που ακόμα και αν υπήρξαν, και στον όποιο βαθμό υπήρξαν, όχι μόνο δεν αδρανοποιήθηκαν αλλά χρησιμοποιήθηκαν ως προφάσεις για να σκεπάσουν τις όποιες ανεπάρκειες και την όποια αναξιοπιστία.
Χρειάστηκε να προκύψει η αιφνίδια –προβλέψιμη ή μη προβλέψιμη- βλάβη στο πλοίο για να αρχίσει η κοινωνία του Ρεθύμνου να ενημερώνεται για όλες τις παθογένειες της εταιρείας, την προβληματικότητα της διοικητικής λειτουργίας, την ανεπάρκεια της επιχειρηματικής λειτουργίας, την αδιαφάνεια, τελικά στην κάθε διαδικασία!
Από όσους παρακολούθησαν και παρακολουθούν στενά τα πράγματα, ουδείς έπεσε από τα σύννεφα με τα όσα αποκαλύφθηκαν και αποκαλύπτονται, καταγγέλθηκαν και καταγγέλλονται το τελευταίο διάστημα.
- Είναι βέβαιο ότι αυτή την ώρα η εταιρεία βρίσκεται σε πολύπλευρα δεινή θέση και όλα δείχνουν ότι οδηγείται σε αδιέξοδο.
- Είναι επίσης βέβαιο ότι εάν η υπόθεση που ονομάζεται CRETAN LINES χρεοκοπήσει και βουλιάξει εκτός από τα τραγικά προβλήματα που θα προκληθούν στο συνεταιριστικό σώμα, θα βάλει τουλάχιστον για τα επόμενα πενήντα χρόνια ασήκωτη ταφόπλακα σε κάθε σκέψη για ακτοπλοϊκή σύνδεση του Ρεθύμνου. Τις συνέπειες, δεδομένης και της γενικότερης πολύχρονης κρίσης και ύφεσης που ακολουθεί και η οποία οδηγεί και θα οδηγήσει βαθύτερα ολόκληρες περιοχές και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες σε συνθήκες εξαθλίωσης, μπορεί εύκολα ακόμα και ένας μαθητής της Α΄ Λυκείου να αντιληφθεί και να προβλέψει.
- Είναι ακόμα βέβαιο ότι όλοι οι Ρεθεμνιώτες είχαν την ευκαιρία τους δυόμισι μήνες που έκανε δρομολόγια το πλοίο, να ξαναθυμηθούν τα πολλαπλά οφέλη που προκαλεί -και τα περισσότερα που μπορεί να προκαλέσει- με μια διαφορετική διαχείριση των πραγμάτων, το άνοιγμα της ακτοπλοϊκής γραμμής και η απόκτηση Ρεθεμνιώτικου πλοίου.
- Και είναι εξίσου βέβαιο ότι σε καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχουν αξεπέραστα αδιέξοδα, όσα λάθη και αν προκύψουν. Χρειάζονται ωστόσο ευρηματικές ενέργειες, γενναίες αποφάσεις και τολμηρές λύσεις. Με την έννοια αυτή καταθέτω κι εγώ τη συγκεκριμένη σκέψη και πρότασή μου:
Πέντε πράγματα χρειάζονται σήμερα για να λειτουργήσει η ακτοπλοϊκή σύνδεση του Ρεθύμνου και να αποκτήσει ο τόπος πλοίο. Χρειάζονται χρήματα! Χρειάζεται γνώση του δύσκολου θέματος «πλοίο» και της ακόμα δυσκολότερης κατάστασης που ονομάζεται ναυτιλία! Χρειάζεται επιχειρηματική ικανότητα, ευελιξία, ευρηματικότητα και αποτελεσματικότητα! Χρειάζεται αδιαμφισβήτητη αξιοπιστία! Χρειάζεται παρακίνηση στη μεγαλύτερη δυνατή ενεργοποίηση όλης της κοινωνίας, όλων των Ρεθεμνιωτών, εχόντων ή λιγότερο εχόντων, εντός και εκτός Ρεθύμνου, εντός και εκτός Ελλάδος, με στοχευμένες, συνεχείς, ευρηματικές και με χρήσιμες ενέργειες.
Καταληκτικά και ύστερα από τη λεπτομερή εκτίμηση πολλών παραμέτρων, «με ρεαλισμό αλλά και με όνειρο» τρία πρόσωπα αυτή την ώρα και σ’ αυτές τις συγκυρίες πρέπει να μπορούν να μπουν μπροστά και να διαδραματίσουν κομβικό ρόλο για να υπάρξει αίσια και ευτυχής εξέλιξη.
Είναι ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος (κατά κόσμον Ευάγγελος Αντωνόπουλος). Ο επιχειρηματίας και με τεράστια εμπειρία και γνώση στο χώρο της ναυτιλίας Γιάννης Γενεράλης. Ο π. πλοίαρχος με επίσης τεράστια εμπειρία και γνώση στο χώρο της ναυτιλίας, της ακτοπλοΐας και ειδικότερα της γραμμής του Ρεθύμνου Γιώργος Πορτάλιος.
Αυτές τις πέντε συνθήκες υπάρχουν ασφαλώς πρόσωπα που μπορούν να εγγυηθούν. Η απαιτούμενη μετεξέλιξη του διοικητικού σχήματος και της καταστατικής μορφής της εταιρείας είναι ζητήματα που ασφαλώς μπορούν να δρομολογηθούν αστραπιαία και απόλυτα δημιουργικά.
Καταληκτικά και ύστερα από τη λεπτομερή εκτίμηση πολλών παραμέτρων, «με ρεαλισμό αλλά και με όνειρο» τρία πρόσωπα αυτή την ώρα και σ’ αυτές τις συγκυρίες πρέπει να μπορούν να μπουν μπροστά και να διαδραματίσουν κομβικό ρόλο για να υπάρξει αίσια και ευτυχής εξέλιξη.
Είναι ο Μητροπολίτης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιος (κατά κόσμον Ευάγγελος Αντωνόπουλος). Ο επιχειρηματίας και με τεράστια εμπειρία και γνώση στο χώρο της ναυτιλίας Γιάννης Γενεράλης. Ο π. πλοίαρχος με επίσης τεράστια εμπειρία και γνώση στο χώρο της ναυτιλίας, της ακτοπλοΐας και ειδικότερα της γραμμής του Ρεθύμνου Γιώργος Πορτάλιος.
Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης της πρότασης αυτής είναι εύκολο να διακρίνει και να αντιληφθεί τη σχέση και των τριών προσώπων με τις πέντε αναγκαίες συνθήκες που περιγράφονται δύο παράγραφοι παραπάνω. Όμως, τίποτα και κανένας δεν μπορεί να πετύχει πλέον, όπως οι εξελίξεις διαμορφώνονται στα χρόνια που τρέχουν και κυρίως σε αυτά που έρχονται εάν δεν θεμελιωθεί μια κρυστάλλινα ακατάλυτη και διαρκής σχέση της οποιασδήποτε εταιρείας που στηρίζεται στην κοινωνία και απευθύνεται σε αυτήν. Το καλύτερο όλων λοιπόν θα ήταν και η συγκρότηση ενός συνδέσμου ανθρώπων από το πενταπόσταγμα της ψυχής του Ρεθύμνου που ακριβώς θα έχει τη δύναμη του κύρους και θα διασφαλίζει τη σχέση αυτή της εταιρείας με την κοινωνία, καθώς η πρόθεσή μας είναι –ή έστω πρέπει να είναι- η εταιρεία να γίνει πρότυπο για την ανάπτυξη και την πρόοδο του Ρεθύμνου –ως γεωγραφική περιοχή και ως κοινωνία ανθρώπων- με πολλαπλές ενέργειες και υπεραξίες υλικές και ηθικές.
Πρόταση για τη συγκρότηση του συνδέσμου αυτού, δεν έχω να κάνω. Στην οραματική σκέψη μου υπάρχουν τα πρότυπα τριών ανθρώπων που δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον στη ζωή: Μιχάλης Χριστοφοράκης γιατρός, Επαμεινώνδας Χατζηδάκης, γιατρός, Μανώλης Λουκάκης, πολιτικός μηχανικός. Το καλούπι των ανθρώπων αυτών ήταν από τα καλούπια που είναι μοναδικά και δυστυχώς σπάνε! Δεν αφήνουν αντίγραφα! Όμως, ας ψάξουμε να βρούμε ανθρώπους με ιδιότητες ανάλογες. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν!
Η αισιοδοξία δεν πρέπει να εκλείπει από τη ζωή μας, όσο και αν πολλές φορές όλα έρχονται άνω - κάτω. Είναι βέβαιο ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, με θέληση και πίστη, με ανυστεροβουλία και προσφορά μπορούμε να πετύχουμε!
