Με τις εξελίξεις για την χώρα μας να τρέχουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν θα μπορούσα και εγώ να μην θίξω το θέμα σε ένα άρθρο
Με τις εξελίξεις για την χώρα μας να τρέχουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, δεν θα μπορούσα και εγώ να μην θίξω το θέμα σε ένα άρθρο. Δεν δηλώνω έμπειρος δημοσιογράφος ούτε άτομο με εξουσία. Είμαι ένας αγανακτισμένος φοιτητής, ένας αγανακτισμένος πολίτης. Οι έγκυρες πηγές και οι πληροφορίες ανθρώπων που έζησαν την κατάσταση στο σύνταγμα επιβεβαιώνουν πως με το μεσοπρόθεσμο μόλις έληξε η ευκαιρία να ζήσουμε από εδώ και στο εξής.
Καταστάσεις που θυμίζουν δεύτερη χούντα ζει η Ελλάδα αυτό τον καιρό, σε παλαιότερους πολέμους οι προδότες φορούσαν κουκούλα, πλέον μας κρέμασαν δείχνοντας όνομα και πρόσωπο, πλέον ξέρουμε τους προδότες μας. Θα σας κοινοποιήσω ένα περιστατικό που μοιράστηκαν μαζί μου για να μπορέσω εγώ ο ίδιος να το αναδείξω και να το φέρω στο φως.
Για λόγους διακριτικότητας δεν θα αναφέρω καθόλου ονόματα. Τέσσερις άνθρωποι ήταν εκεί με την ομάδα των φαρμακοποιιών, και ενώ διαδήλωναν ειρηνικά, άρχισαν να πετούν χημικά τα ματ. Φυσικά οπισθοχώρησαν προς άλλη κατεύθυνση και μόλις πήγαν να φύγουν τους πετάξανε και από την άλλη πλευρά χημικά. ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος αλλά τους περικύκλωσαν τα ματ και τους έριχναν συνέχεια. σε κάποια στιγμή ένας άνθρωπος από μια πολυκατοικία τους άνοιξε την πόρτα και έβαλε όσους χωρούσαν μέσα. Οι τέσσερις άνθρωποι, εκ των οποίων οι δύο είναι γονείς του προσώπου που μου μίλησε εμπιστευτικά, είχαν μαζί τους φάρμακα για πρώτες βοήθειες και βοήθησαν όσους ήταν εκεί. Είχαν πάει οργανωμένοι περίμεναν ότι μπορεί να συμβούν επεισόδια.
Μέσα στο μετρό είχαν φτιάξει γιατροί και φαρμακοποιοί ένα μίνι ιατρείο που στο τέλος όμως είχε συγκεντρώσει πάνω από 500 ασθενείς ακόμα κ παιδια. Προσπάθησαν με ότι είχε ο καθένας να βοηθήσει αλλά σύντομα τέλειωσαν τα φάρμακα και ο πρόεδρος του φαρμακευτικού συλλόγου είπε να πάει μαζί με ορισμένους άλλους φαρμακοποιούς να φέρουν φάρμακα, αλλά τότε τα ματ τους απείλησαν με ξυλοδαρμό. Χτύπησαν αθώους πολίτες, ακόμη και μικρά παιδιά.
Σας μετέφερα αυτό το περιστατικό όπως ακριβώς που το διηγήθηκαν, χωρίς να φουσκώσω ή να παραλλάξω κάτι για ένα και μόνο σκοπό. Είναι χρέος μας, αν όχι επιτακτική ανάγκη να αφυπνιστούμε. Δεν χρειάζεται να περιγράψω το πώς νιώθω ή τι πιστεύω για αυτά τα γεγονότα. Νομίζω πως το συναίσθημα όλων μας είναι κοινό. Το μόνο που θα πω κλείνοντας είναι το εξής: Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει Ελλάδα, γιατί μόλις σε σκότωσαν. Μόνο με 155 σφαίρες.
Βάιος Ντάφος-Φοιτητής Φιλολογίας
