“Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι...
είμαι στιχάκι της στιγμής, πάνω σε τοίχο φυλακής και σε παγκάκι”
τραγουδάει ο Παπάζογλου...
Αυτούς τους στίχους σιγοψιθύρισα όταν έκλεισα το τηλέφωνο πριν κάποιες μέρες μετά την πρόταση του αγαπητού Γαβρίλη και της Ειρήνης να συμμετέχω στη σημερινή χαρά σας. Μα τι μπορώ εγώ να πω σε σας; Και τι να προσθέσω; Εγώ δεν είμαι ούτε ήρωας, πόσο μάλλον αντιήρωας... Εσείς τα είπατε όλα, με τη αμεσότητα και την αλήθεια σας.
Οι αντιήρωες της ταινίας τα είπατε όλα μέσα σε μόλις 26 λεπτά. Ο Γιάννης με τη Φλώρα κατάφεραν να περάσουν τους πρωταγωνιστές τους μέσα από τσιμεντένιους τοίχους και στεγανά και ας μην χρησιμοποίησαν οπτικά εφέ, φωτεινά λέιζερ, χολιγουντιανά σκηνικά. Χρειάστηκε μόνο μια όμορφη αίθουσα με παρκέ, λίγα φώτα, η παραλία, ο φάρος και μπόλικη αγάπη.
Ο σκηνοθέτης και η θεατρική παιδαγωγός κατάφεραν να υπερπηδήσουν εμπόδια με την αγάπη και το νοίαξιμό τους, για τους αντιήρωές τους...
Τοίχους απροσπέλαστους, θεόρατους, με μόνο στόχο τους, το συναίσθημα και την ευαισθητοποίηση όλων μας... Ευαισθητοποίηση στο δικαίωμα των φίλων που κουβαλούν ιδιαιτερότητες να έχουν ίσα δικαιώματα με όλους μας εμάς τους «τυπικούς» στη τέχνη, στο δόσιμο συναισθήματος και στη συγκίνηση που προκαλεί η διαδρομή αυτή...
Αλήθεια ως κοινωνία, ως Ρεθεμνιώτες, ως Μάνος, δίνω; Δίνουμε χώρο στα δικαιώματα αυτά; Είμαι, Είμαστε πίσω ακόμη σ’ αυτό. Ευτυχώς υπάρχουν ο Γιάννης, η Φλώρα, ο Σύλλογος που με προσπερνούν, που μας προσπερνούν δείχνοντας κοινωνική ετοιμότητα και τόλμη... Πόσο σημαντική έννοια η κοινωνική ετοιμότητα. Υπάρχει όμως, κοινωνική ετοιμότητα;
Όσοι θεωρούν πως οι πρωταγωνιστές μας, ο Στέλιος, ο Παναγιώτης, η Ραφαέλα, ο Μιχάλης, η Δέσποινα, η Στέλλα, η Μαρία, ο Κωστής, η Στελιάννα και ο Μανόλης δεν κρύβουν συμβατικές υπεράνθρωπες δυνάμεις και πως είναι αντιήρωες πλανώνται πλάνη οικτρά! Όλοι οι φίλοι ετούτοι είναι υπέρ ήρωες ζωής με πολύχρωμες κάπες και μάσκες που έχουν όνειρα και που τα εξωτερικεύουν με χαμόγελο... με μια αγκαλιά...
Έστω και αν δε πετούν όπως κάνουν στις ταινίες ο Πίτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ και ο Μπάτμαν στη Γκόθαμ Σιτι ή δεν καλπάζουν πάνω σε άλογα όπως ο Ζορό θέλοντας να σώσει την όμορφη Ισπανίδα από τα χέρια του δυνάστη της.
Με την καρδιά και τη φαντασία τους πετούν ψηλά και καλπάζουν αγέρωχα... Γίνονται πρωταγωνιστές ενός καθημερινού κινηματογραφικού αγώνα... Ενός αγώνα για ζωή, αυτοεξυπηρέτηση, αυτονομία και πιότερο για κοινωνική αποδοχή... Δηλώνουν πως έχει πλάκα να είσαι ηθοποιός και πως μέσα στην ομάδα, μέσα στην οικογένεια αυτή έγιναν, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι χωρίς εγωισμό και αλαζονεία όπως λέει ένας από τους πρωταγωνιστές...
Στο ντοκιμαντέρ με τη μουσική που ο πολυπράγμων Γιώργος Κουμεντάκης ετοίμασε, οι πρωταγωνιστές θαρρώ πως μίλησαν για τους δικούς τους ήρωες...
Εκείνοι, οι δικοί τους ήρωες-σύντροφοι πρέπει να είναι ευαίσθητοι, να βρίσκονται δίπλα τους, να έχουν ικανότητες, θάρρος, καλή καρδιά, να είναι δυνατοί, να έχουν τη δύναμη να σώζουν, να έχουν μυαλό, να αγαπούν τα ζώα, να αντέχουν... Αντέχουν;
Νιώθω πως ουσιαστικά για τους πρωταγωνιστές της ταινίας οι δικοί τους ήρωες είναι οι γονείς και οι κηδεμόνες τους, είναι οι άνθρωποί τους... Η Ειρήνη, ο Παύλος, η Ελένη, ο Γαβρίλης...
Αυτούς, είμαι βέβαιος, πως είχαν στη σκέψη τους όταν ρωτήθηκαν ποια χαρακτηριστικά πρέπει οι ήρωες να έχουν για να είναι ήρωες... Ήρωες που δεν ζουν στις ταινίες ή στα κόμιξ αλλά στην καθημερινότητά. Ήρωες που σήμερα κάθονται δίπλα μας, χαμογελούν, φροντίζουν, αγωνιούν για το αύριο των αντιηρώων τους... Το αύριο... Mια έννοια που κάθε ένας από τους ήρωες αυτούς έχει στο μυαλό του... Τι θα συμβεί αύριο; Πως θα είναι το αύριο των αντιηρώων τους;
Οι ήρωες των αντιηρώων θα πουν: «Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόπους... Μάσκες και αποστάσεις, δρομολόγια γονέων, κούραση, δύσκολοι καιροί, λοιμοί και καταποντισμοί». Όλα μαζί, αλλά εκείνοι πάντα εκεί, φρουροί!
Σκοπός των ηρώων όπως ακούγεται στη ταινία... να σταματήσει το κακό... Οι ήρωες λοιπόν, οι γονείς και οι σύντροφοί τους σε όλο το ντοκιμαντέρ βρίσκονται εκεί άγρυπνοι φρουροί της ασφάλειας των αντιηρώων, στο παρασκήνιο μεν, αλλά πάντα εκεί...
Να βοηθήσουν, να εμψυχώσουν, να υποστηρίξουν, να χαρούν με τη χαρά των παιδιών, να χειροκροτήσουν τη προσπάθεια να φτάσουν στον στόχο! Στον ένα και μόνο στόχο... Στο να καταφέρουν οι μαχητές αυτοί το ακατόρθωτο... Ακατόρθωτο;
Μπα... δεν νομίζω πως έχει ξεστομίσει κανείς από τους ήρωες τη λέξη αυτή ποτέ. Όλα κατορθωτά. Όλα μπορούν να γίνουν με επιμονή και αγάπη!
Οι πρωταθλητές στη ζωή, οι αντιήρωες αυτοί μέσα από τη θεατρική διαδρομή ξεπερνούν τα όριά τους, αποκτούν πίστη στον εαυτό τους και απελευθερώνονται. H δύναμη της θέλησής τους, αδιάκοπη.
Αν και αρχικά ξεκινούν να περπατούν στα σκοτεινά αφού το θεατρικό σανίδι είναι κάτι εντελώς άγνωστο σε εκείνους, στη κατάληξη φτάνουν στο φως, στη χαρά της δημιουργίας, φτάνουν στην αλήθεια...
Σας ρωτώ λοιπόν αν μπορούν τελικά οι δικοί μας αντιήρωες που δεν έχουν τις παραδοσιακά γνωστές ιδιότητες του ήρωα να σταθούν σε μια ταινία; Θα απαντήσω ναι! Μπορούν! Όταν έχουν ως οδηγό την αλήθειά τους. Και η ταινία του Γιάννη Μπλέτα είναι γεμάτη αλήθεια, νοιάξιμο, στοργή και αγάπη, μακριά από κοινωνικούς αποκλεισμούς και στεγανά... Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στις τέχνες. Γιάννη και Φλώρα τα καταφέρατε! Ήρωες και αντιήρωες τα καταφέρατε! Ο Σύλλογος έχει αποδείξει ότι μπορεί και επιζητά τα δύσκολα...
Υ.Γ. Σε λίγο τα φώτα θα κλείσουν και οι αντιήρωες με τους ήρωές τους θα επιστρέψουν σπίτι συνεχίζοντας την καθημερινότητά τους. Εγώ πάλι θα βγάλω τα καλά μου ρούχα και θα την αράξω στον καναπέ... Αναρωτιέμαι... Φτάνει μοναχά το μπράβο που είπα σήμερα; Σίγουρα η βοήθεια που πρόσφερα με μερικές αράδες που διάβασα δεν φτάνει... Σίγουρα μπορώ, μπορούμε να βοηθήσουμε κι άλλο... Αυτό το σημερινό δε μου είναι αρκετό, δε τους είναι αρκετό...
Καλοτάξιδη η ταινία...
Μάνος Χ. Γοργοράπτης
