Πολλά έχουν γραφεί για τα παραμύθια προ πάντων δε για τα παραδοσιακά που είναι και για μικρούς μα και για μεγάλους. Κι είναι γεγονός πως σ’αυτά, η Φαντασία και η Αλήθεια πλέκονται και κρυφτοπαίζουν διαρκώς ανάμεσα στις γραμμές και τις λέξεις τόσο έξυπνα μάλιστα και ευρηματικά που ώρες – ώρες είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις την μία από την άλλη.
Όμως ένα πράγμα είναι το κοινό και θεμελιώδες σε όλα τους…το ότι το «καλό», μετά από χίλια βάσανα και απίθανους λαβυρίνθους δράσης , βρίσκει δικαίωση στο τέλος! Η εξιλεωτική «Κάθαρση» της Αρχαίας Τραγωδίας που τόσο σοφά και διορατικά μας έχει ορίσει ο Αριστοτέλης, ισχύει και σ’αυτά, νόμος απαράβατος! Μια μικρή Τραγωδία με ,ενίοτε, καίριες κι ελκυστικές δόσεις κωμωδίας, είναι και το Παραμύθι. Μια συναρπαστική περιπέτεια με υπερφυσικά στοιχεία που φαντάζουν οικεία και που πάντα έχει κάτι να μεταδώσει, να διαμηνύσει, να πεί ! Μα εκτός από αυτά, το Παραδοσιακό Παραμύθι έχει κάτι παραπάνω. Έχει κι ένα άλλο μοναδικό και πολύτιμο χαρακτηριστικό. Είναι σαν μια διαχρονική ζωγραφιά! Σαν ένα ζωγραφικό πίνακα όπου οι χρωματισμοί και οι φωτοσκιάσεις εναλλάσσονται και παρελαύνουν μπροστά στα μάτια του αναγνώστη σκιαγραφώντας, ζωηρά ,νοοτροπίες και πεποιθήσεις, αξίες, ήθη ,δυνατότητες μα και υπερφυσικά τσακίσματα του νού που μαζί με τα στριφογυρίσματα της δράσης και την ποικιλία των χαρακτήρων μας παρουσιάζουν τον κόσμο μιάς εποχής!
Από μόνο του το Παραδοσιακό Παραμύθι είναι ανεκτίμητος πολιτισμικός θησαυρός με το χάρισμα να μπορεί να αγγίζει τα καταχωνιασμένα βάθη της ψυχής έτσι που να μας ξαναθυμίζει την λησμονημένη τους ύπαρξη. Αυτό ,μάλιστα, αυθόρμητα και αβίαστα το κατορθώνει, πότε με το γέλιο ,πότε με τον πόνο, πότε με το παράπονο ή την απαντοχή , την πίκρα ή την προσμονή, το τυφλό πάθος ή τον αγώνα για το δίκιο, μα πάντα δίνοντάς μας την αίσθηση είτε της αναγνώρισης μιάς παραμελημένης πτυχής του εαυτού μας , είτε της κατανόησης του σημερινού μας κόσμου μέσα από κάποια στιγμή του που αποτελεί την εμπειρία μιάς δικής μας ανάμνησης.
Τα «7 Κρητικά Παραμύθια…30 χρόνια μετά..», του μαντολινά και παραμυθά της Λούτρας αείμνηστου Γεωργίου Καλλέργη , δοσμένα πολύ προσεκτικά και όμορφοφτιαγμένα από τον γιό του Κωστή, έχουν αυτό το μυστήριο χάρισμα. Χαρίζουν αυτήν ακριβώς την αίσθηση! Το πλέξιμο βασιλιάδων με κλέφτες και μάγισσες, με νεράΙδες και κασίδες, αποκεφαλισμούς και πύργους στη μέση της θάλασσας, με γαϊδάρους και χελώνες, πουλιά και μηλιές και μύρια άλλα …ζωντανεύουν το καθένα τους ξεχωριστά ένα μοναδικό σύμπαν κι αυτό το πετυχαίνουν με οξυδέρκεια, άφθονο χιούμορ, με φορές- φορές βία και σκληρότητα που όμως πάντοτε καταλήγουν στην «Νέμεση», την ¨Κάθαρση» μια και μόνον έτσι , με φρόνηση και σύνεση, μπορούν κι αυτά , να δικαιολογούν την ίδια τους την ύπαρξη!
Αλλά… τέτοια ζωντανά, παραδοσιακά παραμύθια είναι μονίμως πολύ διψασμένα! Ζητούν επίμονα τον παραμυθά τους! Αυτόν που θα τα ξεσηκώσει από το χαρτί και θα τους δώσει πνοή , φωνή και κίνηση ερμηνεύοντας με γνώση και μεράκι τις ιστορίες τους κοινωνώντας σε όλους και τα φανερά και τα απόκρυφά τους μηνύματα . Αυτό ,ας το φροντίσει ο Κωστής που τα βρήκε και τα επιμελήθηκε με τόσο σέβας και αγάπη. Οψόμεθα!
Φέφη Βαλαρή
