ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΜΙΑ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΧΡΩΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΝΟΥΣ ΤΗΝ 28η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΧΡΩΜΟΝΑΣΤΗΡΙ
Ο πρόεδρος της Π.Ε.Χ. «Ο Μύλος του Πρινάρη», Μιχάλης Πριναράκης, έφτασε στο χωριό του το Χρωμοναστήρι, στις 22-03-2015, με το γλύπτη από την Αθήνα Νίκο Γεωργίου, ο πατέρας του οποίου είχε φιλοτεχνήσει το 1984 το Μνημείο των εις τους Εθνικούς Αγώνες Πεσόντων Χρωμοναστηριανών. Πέρασαν ολόκληρα 30 χρόνια για να προσδιοριστεί ο κατάλογος των χρωμοναστηριανών ηρώων που έπεσαν στους διάφορους εθνικούς αγώνες. Κάλιο αργά παρά ποτέ, με επιμονές του δωρητού προς την κοινότητα του χωριού μας τούτου του Μνημείου, το καλοκαίρι του 2014 που έβαλε το θέμα στη Γενική Συνέλευση του χωριού, ο Πριναράκης κατάφερα να πάρει τον εγκριθέντα κατάλογο πεσόντων. Έτσι έδωσε τα στοιχεία στο Νίκο Γεωργίου, ένα από τους καλύτερους γλύπτες της οδού Αναπαύσεως, απέναντι από τα προπύλαια του Α’ Νεκροταφείου της Αθήνας. Ο υιός Γεωργίου Νίκος φιλοτέχνησε και τοποθέτησε τις δυο στήλες με τα ονόματα των χρωμοναστηριανών ηρώων που πλαισιώνουν την κεντρική στήλη του μνημείου που είχε φιλοτεχνήσει ο πατέρας του το 1984. Έτσι ολοκληρώθηκε τούτο το έργο στις 23-03-15 που μπήκε και το κάγκελο του και έγινε η πρώτη ονομαστική επιμνημόσυνη δέηση στις 25-03-15, κατά την οποία κατέθεσαν και στεφάνια, το Δημοτικό Διαμέρισμα Χρωμοναστηρίου, το Στρατιωτικό Μουσείο Χρωμοναστηρίου, η Π.Ε.Χ. « Ο ΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΝΑΡΗ », και ο σύλλογος Χρωμοναστηριανών Αττικής «ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΕΡΑ».
Κατά τη διάρκεια του καφέ που έπιναν στη συνέχεια όλοι οι παρευρεθέντες στην κατάθεση των στεφάνων, ο πρόεδρος της Π.Ε.Χ
«Ο ΜΥΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΝΑΡΗ» Μιχάλης Πριναράκης είπε στους παρευρισκόμενους ότι τους προσκαλεί στις 28/03, το Σάββατο στο μύλο όπου τους επιφυλάσσει μια έκπληξη. Την έκπληξη αυτή τους τη φανέρωσε δυο μέρες πριν, με μια ανακοίνωση, ήταν μια βραδιά αφιερωμένη στο Βιτσέντζο Κορνάρο και το έργο του ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ, που συμπληρώθηκαν πρόσφατα 400 χρόνια από το θάνατό του, και στη συνέχεια θα γίνει μια αναφορά σε ένα πολύ επίκαιρο θέμα, τις πρωταπριλιάτικες ψευτιές, ποια είναι η προέλευσή του εθίμου, πως έγινε η καθιέρωση του και μερικά παραδείγματα από κάποιες Χρωμοναστηριανές πρωταπριλιάτικες ψευτιές με χιούμορ και γέλιο. Η βραδιά θα κατέληγε με νηστίσιμους μεζέδες και κρασόρακα σε τραγουδιστική, με τη συνοδεία της λύρας και του μαντολίνου του Μιχάλη Παυλάκη, στενού φίλου και καλλιτεχνικού συνεργάτη του Μιχ. Πριναράκη.
Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ άρχισε με το γνωστό αφηγηματικό ύφος του Πριναράκη που πολλές φορές χαρακτηρίζεται και από μια θεατρική διάθεση, που δημιουργεί παραστατικότατες εικόνες και κάνει το ακροατήριο να ζει πιο αυθεντικό, πιο γνήσιο και πιο ζωντανό αυτό που ακούει. Ο Πριναράκης έχει μελετήσει πολύ το Βετσέντζο Κορνάρο κι έχει επηρεαστεί πολύ από ένα δίστιχό του:
“ Aπου κατέχει και μιλεί με τέχνη και με τρόπο
Κάνει και κλαίνε και γελού ν τα μάθια των αθρώπω “
Γι’ αυτό κατάφερε σε 30 μόλις λεπτά, χρησιμοποιώντας ελάχιστα μόνο τον πεζό λόγο και απαγγέλλοντας περί τις 2-2500 στίχους, να δώσει ολόκληρο το μύθο τούτου του ποιητικού μεγαλουργήματος, με το οποίο ο Βιτσέντζος Κορνάρος κατέκτησε την κορυφή της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Καθηλωμένο το ακροατήριο απολάμβανε, κρεμασμένο από τα χείλη του αφηγητή, τον καλαίσθητο θεατρικό ποιητικό λόγο του Μεγάλου εξελληνισμένου Βενετσάνου ποιητή. Άλλη απόλαυση, αγαλίαση και ευφροσύνη, τα δυο τρία αποσπάσματα από κορυφαίες στιγμές του έργου, που τραγούδησαν οι δυό Μιχάληδες, παίζοντας ο Παυλάκης το Μαντολίνο. Μεγάλη εντύπωση έκανε στο ακροατήριο, που είχε κατακλύσει το μύλο, πως ο Πριναράκης δεν χρησιμοποίησε στον Ερωτόκριτο καθόλου κείμενο. Όλοι οι στίχοι απ’ έξω, δένουν και ολοκληρώνουν όλο το μύθο του μεγαλύτερου ποιητικού δημιουργήματος του κόσμου ολόκληρου. Μια πραγματικά αξιόλογη παρουσίαση, που εντυπωσιάζει, διδάσκει και ψυχαγωγεί.
ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑΤΙΚΕΣ ΨΕΥΤΙΕΣ: Λέγεται πως το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες ένα λαό της βορειοδυτικής Ευρώπης που ήταν δεινοί ψαράδες κι εσυναγωνιζόταν μεταξύ τους ποιος θα πιάσει το περισσότερα και τα μεγαλύτερα ψάρια. Το ψάρεμα στην περιοχή τους άρχιζε την 1η του Απρίλη που τα ψάρια ήταν λιγοστά. Στους τόπους συγκεντρώσεώς τους όμως το βράδυ της πρωταπριλιάς λεγόταν τερατώδη ψέματα για τις ποσότητες και τα μεγέθη των ψαριών που είχαν πιάσει. Ψέματα ανώδυνα και με χιούμορ πολλές φορές, που κανένα δεν έβλαπταν και κανείς δεν τα αμφισβητούσε. Άλλοι πάλι λένε πως το έθιμο της πρωταπριλιάτικης ψευτιάς ξεκίνησε από τη Γαλλία όπου μέχρι το 1563 πρώτη του χρόνου ήταν η 1η Απριλίου. Κι όταν επί Καρόλου του 9ου καθιερώθηκε ως πρωτοχρονιά η 1η Ιανουαρίου, κάτι που με τα μέσα επικοινωνίας εκείνης της εποχής πληροφορήθηκαν πολύ αργά σ’ όλη τη χώρα, το θεώρησαν ψέμα για αρκετό καιρό για να καθιερώσουν αργότερα την 1η Απριλίου ως ημέρα της ψευτιάς.
Όπως κι αν έχει το πράγμα το 16ο και 17ο αιώνα το έθιμο της πρωταπριλίτικης ψευτιάς απλώθηκε στον κόσμο ολόκληρο.
Το διασημότερο πρωταπριλιάτικο ψέμα δημοσιεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στην εφημερίδα New York Times που έλεγε πως ο ΤοmasEdison ανακάλυψε ένα μηχάνημα που του βάζεις νερό, του πατάς ένα κουμπί και σου βγάζει ένα θεϊκό κρασί…..νέκταρ. Την άλλη μέρα έκαναν βουτιά στο χρηματιστήριο της Wall Street οι μετοχές των οινοποιητικών επιχειρήσεων και των εταιριών εμπορίας και διακίνησης του κρασιού.
Ο Λευτέρης Στρατουδάκης από το Χρωμοναστήρι, φοιτητής της φιλοσοφικής και ο Αντώνης Δρυγιανάκης από τους Μύλους, φοιτητής της Νομικής συγκατοικούσαν στο ίδιο δωμάτιο στην Αθήνα. Παραμονές του Πάσχα κατεβαίνει ο Λευτέρης, να κάνει Πάσχα, ενώ ο Αντώνης από τους Μύλους, που ετοιμάζεται για την επόμενη εξεταστική περίοδο παραμένει στην Αθήνα. Τελευταίες του μήνα Μάρτη ο Λευτέρης στέλνει ένα λακωνικότατο γράμμα στο φίλο του Αντώνη:
Aγαπητέ Αντώνη
Με μεγάλη λύπη και συγκίνηση σε πληροφορώ πως λόγω των πολλών βροχοπτώσεων που είχαμε φέτο κατολίσθησε ένας πελώριος βράχος από την ανατολική πλευρά του Μυλωνιανού φαραγγιού και καταπλάκωσε επτά σπίτια..
Αντώνη και του χρόνου Καλή Πρωταπριλιά
Με αγάπη Λευτέρης.
Ένα πρωταπριλιάτικο ψέμα απ’ αυτά που προκαλούν την ανησυχία και το φόβο γι’ αυτό και η αλήθεια αποκαλύπτεται άμεσα. -Το χωριό ήταν ακόμα τότε μέσα στο φαράγγι-.
Νέος κυνηγός ο Νικολής στα 20 ν-του χρόνια έβγαλενε την άδεια επήρενε κι ένα δίκανο κι ένα σκύλο, έπιασενε τα όρη και τα βουνά αλλά «μουδέ λαγό μουδέ φτερό», όπως ελέγαν οι παλιότεροί μας. Πρωταπριλιά του 1978 θα πρέπει να’ τανε, βρίχνομε μια λαγουδοπροβέ τηνε γεμίζομενε άθο και πάμε κάτω κάτω στη χαλέπα κα τηνε στένομε μέσα σε κάτι θύμους, αλλά να φαίνουνται καλά το πισωκαύκι και τα ολόρθα αφθιά του λαγού. Ότι ώρας κι εφάνηκεν ο Νικολής στο καφενείο, του λέει ο Κωστής, ο πλιά σεϊτάνης τση παρέας: «Νικολή ένα λαγό είδα και κάθεται στην γ-καθέ επαε κάτω κάτω στη χαλέπα..». Μόλις τα’ άκουσεν ο Νικολής λέει του Κωστή: «Να πα να φέρω το δίκανο να μου τονε δείξεις;». Ο Κωστής βέβαια δεν είχεν αντίρρηση. Ομπρός ο Κωστής κι οπίσω ο Νικολής εκατηφορίσανε οθε ντη χαλέπα κι εμείς εκάναμε χάζι από ψηλά στην άκρα του χωριού, από κειά που ‘ναι σήμερο ο Ξενώνας. Κι εδά εδά θωρούμε το γ’ Κωστή και σταματά κι ο Νικολής με προτεταμένο το όπλο, μόλις έφταξενε σε απόσταση βολής, μπαμ-μπαμ ρίχνει του «λαγού» και τις δυό βολές που σηκώσαν ένα τεράστιο σύννεφο από στάχτη ψηλά στον ουρανό. Χρόνια ποθαμένος ο καημένος ο Νικολής και κάθε τέτοια μέρα οι παλιοί Χρωμοναστηριανοί που τονε θυμούνται τονε μνημονεύουνε και τονε μακαρίζουνε.
Τούτες κι άλλες Χρωμοναστηριανές πρωταπριλιάτικες ψευτιές μας διηγήθηκε ο Πριναράκης με ιδιαίτερο χιούμορ που απέδωσαν πάρα πολύ γέλιο. Είναι γεγονός πως οι εκδηλώσεις του πάντα πρωτότυπες αναδεικνύουν και προβάλλουν όλο και καινούργια στοιχεία του λαϊκού μας πολιτισμού, που έχει ένα τρόπο να τα παρουσιάζει όχι απλά χωρίς να κουράζει, αλλά και να ψυχαγωγεί το ακροατήριο. Τελειώνοντας ο Πριναράκης την παρουσίασή του ανακοίνωσε ότι επειδή πληροφορήθηκε πως το συγχωριανάκι μας, ο Κώστας Πετρογιάννης, βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στην εντατική Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης, ματαιώνεται το τραγουδιστικό μέρος της βραδιάς που είχε προγραμματίσει. Θα περιοριστούμε επομένως να απολαύσομε τους νηστίσιμους μεζέδες που η Βαγγελιώ Παπαλεβιζάκη έχει ετοιμάσει για το «ΜΥΛΟ ΤΟΥ ΠΡΙΝΑΡΗ» πίνοντας το κρασί και τη ρακή που πρόσφερε ο Αντώνης Κουρνιανός και απολαμβάνοντας το νηστίσιμο κέϊκ της κ. Χρίστας Παραγιουδάκη, που όπως ακούστηκε να λένε οι άντρες ήταν άριστο συνοδευτικό της ρακής.
Και του χρόνου τέτοιες μέρες.
