Στιγμή όγδοη-η παρηγορία

49

Η μεγάλη στιγμή της ψυχής μας !

σε μία γήινη Βαβυλωνία, σε μία Ατλαντίδα,

 να καλείται να κερδίσει ξανά το φως της άνοιξης.

 50

 Να παλεύει στα δύσκολα, στα σκοτεινά του κόσμου,

 αναζητώντας δρόμους και λιμάνια απάνεμα,

 ανθρώπους να κάνει φίλους, να μιλήσει μαζί τους .

51

Και στο διάβα του, είδε το νέο και τον πλησίασε

 και δέχτηκε να τον ακούσει ,ανάγκη το είχε

 και τον πήρε η νύχτα , η ψυχή του φωτίστηκε.

52

 Και μίλησαν με θέρμη και συμφώνησαν,

 για την αξία της ζωής των ανθρώπων,

 για το χρέος μας απέναντι στο Θεό και τον κόσμο.

 53

 Μίλησαν και φύτεψαν την ελπίδα στην καρδιά τους,

 τον Χριστό  της αγάπης ,το δρόμο της ζωής,

 που οδηγεί κοντά Του, στο Φως το αιώνιο.

54

 Μίλησαν πολύ, γέλασαν, τραγούδησαν, έκλαψαν,

 για το κατρακύλισμα  των ανθρώπων, για το ξεστράτισμά τους

και έπεσαν στα γόνατα και προσευχήθηκαν.

 55

 Προσευχήθηκαν  και μαζί τους ήταν και ο Χριστός,

 που τους αγκάλιασε σπλαχνικά, ελπίδα τους γιόμισε,

 για να πορεύονται ,ποιώντας  το θέλημά του!