35

H  μεγάλη στιγμή …της ψυχής Μας !

να παλεύεις, ζωγραφίζοντας τη χαρά με το δάκρυ,

φτιάχνοντας τα πιο όμορφα χαμόγελα του κόσμου.

35

Ναι, να αστράφτει ο κόσμος από ένα χαμόγελο,

να φεγγοβολά η πλάση κι ι ο ουρανός μαζί,

από τα άπειρα χαμόγελα παιδικών αστεριών.

37

Και θυμήσου… μην ξεχνάς, δεν είσαι μόνος,

δίπλα σου, κοντά σου, υπάρχουν κι άλλες ψυχές,

άνθρωποι με χαρές και θλίψεις και αναμένουν…

38

Αναμένουν την ηλιαχτίδα, την ελπίδα, την ενθάρρυνση,

ένα άγγιγμα στον ώμο φιλικό, λίγη καλοσύνη,

ένα αγκάλιασμα πανανθρώπινο συμπόνιας.

39

Χτες, ακούστηκε το κλάμα του άστεγου ,πολύ παράπονο…

γιομάτο αναφιλητά :  «Μάνα μου έλεγε κι έκλαιγε»

και μαζί του έκλαιγαν χιλιάδες ψυχές κι άγγελοι.

40

Κι ύστερα το τραγούδι του, η απαλή προσευχή!

μια μικρή  ικεσία, μια δέηση στους ουρανούς !

Χριστέ μου ! σε παρακαλώ, βοήθησε με! σε παρακαλώ !

41

Κι αλήθεια για μιας, τα μαύρα σύννεφα χάθηκαν,

κι η μέρα έλαμψε από τον Ήλιο, φεγγοβόλησε

κι ένα παιδάκι απόθεσε, ταπεινά ,το δώρο του.