«Κακό χωριό τα λίγα σπίτια» ακούγαμε από μικροί όπως «Να παρακαλείς να
βρεθεί κάποιος στα γερατειά σου να σου βάλει ένα ποτήρι νερό», «Ο καλός λόγος είναι
καλύτερος από ένα πιάτο φαΐ».
Στα νιάτα μας τα θεωρούσαμε ουδέτερα υπερβολικά και σε κάθε περίπτωση
πολύ μακριά. Έρχεται όμως η ώρα που τα βιώσες με το χειρότερο τρόπο και αυτή την
εμπειρία θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας κυρίως για να μην ξανασυμβεί πουθενά αλλά
και ως υποχρέωση στην προ 40 ημερών αναχωρητή συνδημότη μας.
Ξεκινώ με το σχολιασμό των δύο δημοσιευμάτων στην ΑΠΟΨΗ του Νότου
αρχικά και μετά σε αρκετές μεταδημοσιεύσεις στις 30 Μαΐου με τίτλο «Ένα χωριό
διδάσκει τι θα πει κρητική ανθρωπιά και φιλότιμο. Η λεβεντιά, η γενναιοδωρία, το
νοιάξιμο για το συγχωριανό και το συνάνθρωπο, ξεδιπλώθηκαν σ’ όλο το μεγαλείο….
σύσσωμο σήμερα το πρωί συνόδεψε στην τελευταία του κατοικία τον υπέργηρο
συγχωριανό τους Γιώργο Σ. με τους χωριανούς να έχουν αναλάβει όλα τα έξοδα της
κηδεία» κατά δήλωση όπως αναγράφεται από τον ιερέα του χωριού και τον πρόεδρο.
Στα 9 ήμερα έρχεται διευκρινιστική δήλωση – ευχαριστήριο του προέδρου
της κοινότητας με τη διευκρίνιση: «Την φροντίδα του ηλικιωμένου ανέλαβε ο ίδιος
από τις 20 Νοεμβρίου κατόπιν συνεννόησης με τον ανιψιό του που ζει στην Αθήνα»
και όπως αναφέρει «Αμέσως ξεκίνησε με τη συναίνεση του ίδιου τη διαδικασία
συλλογής δικαιολογητικών για τη μεταφορά του στο Γηροκομείο Ρεθύμνου.
Δυστυχώς μετά από παρέλευση τριών μηνών ο ίδιος υποχώρησε αρνούμενος να φύγει
από το χωριό» και πιο κάτω ότι «… η κηδεία έγινε με δικά του χρήματα που
υπήρχαν στο βιβλιάριό του από την ελάχιστη σύνταξη που έπαιρνε».
Το δεύτερο αποκαλύπτει μερικώς ότι δεν ισχύει το πρώτο περί αλληλεγγύης
και αλληλοβοήθειας.
Τι δεν ειπώθηκε όμως και δεν διευκρινίστηκε;
Ότι ο Γιώργος Σοφιολάκης και όχι ο Γ.Σ. δεν ήταν άπορος, ήταν συνταξιούχος
όπως χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας και έφυγε από τη ζωή με την απορία:
Γιατί έπρεπε να του επιφυλάξουν στα γεράματά του την είσοδο πάλι σε
ίδρυμα ενώ από όλες τις ιατρικές γνωματεύσεις μέχρι και τον Απρίλιο του
2021 δεν έχρηζε καμίας φαρμακευτικής αγωγής;
Γιατί είχε φιλοξενηθεί για αρκετά χρόνια στο ψυχιατρικό ίδρυμα όταν τη
διαφορετικότητα τη βαφτίζουν ψυχική ασθένεια και έχρηζε ψυχιατρικής
παρακολούθησης;
Γιατί δεν μπορούσε να πάει στο καφενείο όπως είκοσι χρόνια έκανε
καθημερινά να δει, να ακούσει, να κεράσει πάντα με το χαμόγελο;
Γιατί στερήθηκε τη φροντίδα της συγχωριανής του από τον περασμένο
Νοέμβριο; Ποιος ή ποιοι το επεδίωξαν και γιατί;
Πέραν της καραντίνας λόγω COVID-19 καμία απάντηση δεν μπορούσε
πειστική να δοθεί εκ μέρους μας.
Ο αείμνηστος Γιώργος ήταν ένα από τους εκατό και πλέον ωφελούμενους του
προγράμματος «Βοήθεια στο σπίτι» της Δημοτικής Ενότητας. Σιτίζονταν δε από το
εξαιρετικό πρόγραμμα της Ιεράς Μητρόπολης Λάμπης, Συβρίτου και Σφακίων, ένας
από τους πρώτους ωφελούμενους 19 χρόνια τώρα ανελλιπώς ενώ στηρίζονταν και
από το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου μας. Τις δε απογευματινές ώρες είχε τη
φροντίδα και τη συντροφιά της κυρίας Μαρίας.
Η αναγκαία απομόνωση λόγω COVID-19 και οι παραπάνω πρωτοβουλίες
κρίθηκαν ανεπιτυχείς εκ του αποτελέσματος σε συνδυασμό με μεγάλη δόση
ωχαδερφισμού.
Το τελευταίο εξάμηνο και για την αποκατάσταση της αλήθειας, κυρίως οι
Δημόσιες δομές Υγείας και Πρόνοιας φρόντισαν το συνδημότη μας γι’ αυτό και
ευχαριστώ τους γιατρούς του Κέντρου Υγείας Αγίας Φωτεινής, το Νοσοκομείο
Ρεθύμνου, την Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου, ιδιαίτερα το προσωπικό χωρίς
εξαιρέσεις του «Βοήθεια στο σπίτι».
ΣΥΓΓΝΩΜΗ αείμνηστε Γιώργο Σοφιολάκη για όσα βίωσες άδικα και το
κάνω αυτό κυρίως:
– για να μην έχουμε ξανά τέτοιες πρακτικές,
– για να ευχηθούμε ότι θα είσαι ο τελευταίος συνάνθρωπος μας που «δεν
ξεδίψασες»,
-για να υποσχεθούμε ότι με την ενασχόληση με τα κοινά θα στηρίζουμε και θα
αγωνιστούμε για δομές υγείας και πρόνοιας ανθρώπινες, με επιστημονική
επάρκεια και αυτό σε συνδυασμό με την ανθρωπιά μας να μην αφήνει με
«απορίες» τους ηλικιωμένους μας.
Σταματώ με πόνο ψυχής. Ας συνεχίσουν οι στίχοι της Μαρίνας Βλαχάκη:
«Μα όσο κι αν προσέξω
όσο κι αν προσπαθώ
η πένα μου λοξοδρομεί
τρυπά και σχίζει το λινό
καθώς πατά
στις χαρακιές π’ άφηνε
το μαχαίρι, τότες
που έκοβε με φόρα το ψωμί
και μπήγονταν στο ξύλο.
Έτσι ξανά χωρίς να θέλω
ιστορώ
τ’ ανομολόγητα
και τ’ απαγορευμένα.
Συγγνώμη, μαμά!
Ναι, ναι, ξέρω…
να γράψω εκατό φορές:
«τα εν οίκω μη εν δήμω»
«τα εν οίκω μη εν δήμω»
«τα εν οίκω μη εν δήμω»
