Έξω φυσάει, κάνει κρύο ,αστράφτει
και στις σκηνές, μικροί και μεγάλοι,
εκεί, στις λάσπες ,στην παγωνιά,
στριμώχνονται για λίγη ζέστα, για θαλπωρή…
Μπορείς, να κατανοήσεις αυτή τη στέρηση,
να νιώσεις την πίκρα της εγκατάλειψης,
να ζήσεις για λίγο το δράμα τους,
ναι, εκεί στο λίγο φως, στης λησμονιάς τα μέρη.
Κάποιος κρυώνει...το κλάμα ακούγεται,
πολλά κλάματα, μάνες , μικρά παιδιά
και οι μεγαλύτεροι σε μια γωνιά,
αποθηκεύουν στην καρδιά τη θλίψη.
Κάποιος κρυώνει...σκοτείνιασαν οι ουρανοί
καρδιές αγγελικές ,γονάτισαν και σιώπησαν
κι άπλωσαν τα φτερά τους μέχρι τη γη
και σκέπασαν τις σκηνές με τη λάμψη τους.
Η ομορφιά του Χριστού στον πόνο του άλλου,
εκεί εξαντλείται η δική μας χαρά,
εκεί η χαρά καταξιώνεται, λάμπει,
μέσα από τη λάμψη των ματιών τους.
Κάποιος κρυώνει...κρυώνω κι εγώ
κι ο ύπνος μου περιτρέχει ανήσυχα
και βλέπω, αγγίζω, θυμάμαι τη φτώχεια
την ανέχεια, το σιωπηλό πόνο τους.
Κάποιος κρυώνει...κι η αγάπη μαζί,
σε κάποια σκηνή του κόσμου περιφέρεται,
με μάτια κατακόκκινα από το ατέλειωτο κλάμα,
για τα παιδιά της που την ξέχασαν.
Και λέω, μπορώ...μπορούμε να απαλύνουμε,
να ομορφύνουμε τις μοναχικές στιγμές τους,
να φέρουμε ζεστασιά στις καρδιές τους,
σε κάθε σκηνή και χαρτόκουτα, σε κάθε άστεγο.
Ναι, μπορούμε να στολίσουμε με αγάπη,
κάθε δυστυχισμένο της γης, κάθε ψυχή,
κάθε άστεγο και πεινασμένο, κάθε θλιμμένο,
με το άνοιγμα της καρδιάς μας !
Μια μικρή προσευχή ,στους ανθρώπους που δοκιμάζονται στη Μόρια.
Για κάθε "Μόρια¨ του κόσμου,που άνθρωποι κρυώνουν και δυστυχούν.
