Του Χαράλαμπου Ν. Κοκονά
Τρεις πολύ σημαντικές έννοιες, τρία πολύ σημαντικά προεκλογικά συνθήματα που κάηκαν τα προηγούμενα χρόνια από πολλά υποσχόμενους πρωθυπουργούς είναι το επειγόντως ζητούμενο για τη χώρα σήμερα. Οι τρεις αυτές έννοιες είναι ο «εκσυγχρονισμός» (Σημίτης) η «επανίδρυση του κράτους» (Καραμανλής) και η «μεταρρύθμιση» (Παπανδρέου). Δυστυχώς κανείς και κανένα από τα συνθήματα αυτά δεν έγιναν πράξει (Βέβαια πολύ μεγάλη ευθύνη έχει και η εκάστοτε αντιπολίτευση και τη μεγαλύτερη ο ΣΥΡΙΖΑ). Αν καταφέρουμε να προχωρήσουμε σε αυτά, τα πράγματα θα πάμε πολύ καλύτερα. Δυστυχώς πολλοί ψηφοφόροι δεν θέλουν να ακούνε καμιά από αυτές της έννοιες. Γιατί παραπλανήθηκαν και από τους τρεις πολιτικούς, όπως φυσικά και από όλους τους άλλους που ακολούθησαν. Η ουσία όμως ήταν ότι αυτοί οι τρεις, ακόμα κι αν δεν εφάρμοσαν αυτά που υποσχέθηκαν, είχαν εντοπίσει τη σωστή κατεύθυνση, αυτήν περιέγραφαν, παρόλο που δεν τα κατάφεραν. Οι επόμενοι, δηλαδή Σαμαράς και Τσίπρας, έδωσαν ανέφικτες και, κατά τη γνώμη μου, ανήθικες υποσχέσεις, εκπαίδευσαν τους ψηφοφόρους στο ψέμα, στην ουτοπία, στη χυδαιότητα. Εξαιτίας αυτών των δύο εθιστήκαμε στην ιδέα να περιμένουμε από τους πολιτικούς μας την «κωλοτούμπα». Παράλληλα η οικονομία έπεσε στο γκρεμό και βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, με τις επιχειρήσεις να διαλύονται και τη φτώχεια και την ανεργία να βασιλεύουν. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Να βρεθεί ένας ειλικρινής και ρεαλιστής πολιτικός και να υιοθετήσει αυτά τα τρεία καμένα συνθήματα, θέτοντας εκ νέου τον σωστό, ξεχασμένο στόχο. Και ας μη θέλουν οι περισσότεροι ψηφοφόροι να τα ακούνε. Αυτά χρειάζονται στην Ελλάδα, αυτά θα έπρεπε να προσφέρει κάθε πολιτικός. Θα πρέπει να τσακώνονται ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα σε αυτούς τους στόχους και όχι ποιος θα τους αποφύγει όπως κάνουν σήμερα. Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα δεν περιμένουμε να πει κάτι τέτοιο, ούτως η άλλως η ασυναρτησία και η «θολούρα» είναι το παιχνίδι που παίζει. Για το Λαφαζάνη δεν συζητάμε καν. Ο άνθρωπος θέλει επιστροφή στη δραχμή έξοδο από την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ και κρατικοποίηση τελικά της ιδιωτικής περιουσίας βρίσκεται ακόμα στο 1917… Το ίδιο και το ΚΚΕ. Να αναφέρουμε περί Χρυσής Αυγής και τους ΑΝΕΛ θα είναι αστείο. Μένουν Μεϊμαράκης, Θεοδωράκης, και Γενιματά. Άντε και Λεβέντης (μήπως είναι καλύτεροι οι σημερινοί;). Που θα μπορούσαν να υιοθετήσουν αυτή τη σωστή λογική και να επαναφέρουν τη σωστή συζήτηση στο τραπέζι της πολιτικής. Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε αν κάποιος από τους πολιτικούς αυτούς θα τολμήσει να πει αυτή την αλήθεια και να επαναφέρει τη συζήτηση στη σωστή της βάση. Δυστυχώς, εξαιτίας της ρητορικής όλων των κομμάτων με εξέχουσα αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι σαφές στους πολίτες τι επιδιώκουν οι Ευρωπαίοι να κάνουν με τα μνημόνια και την επιβολή μεταρρυθμίσεων. Πολλοί θεωρούν ότι οι Ευρωπαίοι και η παγκόσμια κοινότητα μας επιβουλεύονται, ότι θέλουν να μας κλέψουν τα «ασημικά» να μας εξαφανίσουν από το χάρτη. Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας με μηδενική αξία. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι (εκτός από να επιβάλουν το σκληρό συμμάζεμα των δημοσιονομικών μας ελλειμμάτων) είναι να δημιουργηθούν στην Ελλάδα ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο καμιά από όλες τις Κυβερνήσεις των τελευτέων δεκαετιών δεν κατάφερε να φτιάξει. Το βασικό πρόβλημα της χώρας, όπως όλοι διαπιστώνουν καθημερινά, είναι ότι «δεν υπάρχει κράτος». Είναι μια πολύ συνηθισμένη φράση που όλοι λέμε συνεχώς, αλλά δεν συνειδητοποιούμε ότι πράγματι αυτό ισχύει. Το «δεν υπάρχει κράτος» σημαίνει ότι το κράτος δεν λειτουργεί σωστά, δεν καλύπτει τις ανάγκες των πολιτών, δεν είναι δίκαιο, ούτε αποτελεσματικό. Και αυτό προσπαθούν οι Ευρωπαίοι να επιβάλουν μέσω των μεταρρυθμίσεων και κυρίως της απόκομματοποίησης της δημόσιας διοίκησης. Για να υπάρχει κράτος πρέπει η δημόσια διοίκηση να είναι ανεξάρτητη από τα κόμματα και να λειτουργεί σωστά. Δυστυχώς όλα αυτά μοιάζουν με όνειρα θερινής νυκτός όταν παρακολουθεί κανείς τους Έλληνες πολιτικούς και την προεκλογική εκστρατεία τους. Από ασυναρτησία σε ασυναρτησία από ψέμα σε ψέμα, από κουτοπονηριά σε κουτοπονηριά. Και ενώ η πραγματικότητα δεν επιτρέπει σε κανένα λογικό άνθρωπο να ελπίζει ότι χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις καλύτερο μέλλον γι’ αυτή τη χώρα δεν θα υπάρχει. Για να γίνουν όμως αυτά κάποιος πολιτικός πρέπει να το πιστέψει και να έχει τη τόλμη να πει την αλήθεια και να αναλάβει να τα υλοποιήσει. Περιμένουμε να δούμε ποιος.
