ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ο καθένας από εμάς όταν βλέπει ένα γεγονός, το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Είναι θέμα αντίληψης, συμπάθειας, αντιπάθειας, διάθεσης, επηρεασμού από τρίτους και προηγούμενων εμπειριών. Όταν βλέπουμε το φίλο μας ή το συγγενή μας να πράττει με άδικο τρόπο τον δικαιολογούμε, ενώ το ίδιο πράγμα ακριβώς κάνει κάποιος αντιπαθής σε εμάς και τον κατακρίνουμε. Τις δικές μας πράξεις και τα λόγια μας τα θεωρούμε σωστά και δικαιολογούμε σχεδόν πάντα τον εαυτό μας. Τα λόγια των άλλων όμως, μας πληγώνουν, μας θυμώνουν και μας πονούν. Και ποτέ δεν κάνουμε αυτοκριτική, δεν στήνουμε ένα δικαστήριο στον εαυτό μας, σπάνια βελτιώνουμε τη συμπεριφορά μας και σπανιότερα πετάμε τις εμμονές μας. Και δεν προσπαθούμε ποτέ να αλλάξουμε. Και έτσι διαπλάθουμε χαρακτήρα, μεγαλώνουμε, γερνάμε, παθαίνουμε και πεθαίνουμε.
Κάπως έτσι διαμορφώνεται η αντίληψη για το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Τα όσα ίσχυαν μέχρι σήμερα θεωρούμε ότι θα ισχύουν για πάντα. Οι καταστάσεις μετατρέπονται σε βεβαιότητες, οι άτυχες στιγμές γίνονται εξαιρέσεις, οι κανόνες μετατρέπονται σε κατεστημένο, οι νόμοι εκφράζουν την καθεστηκυία τάξη και οι παγιωμένες αντιλήψεις γίνονται πεποιθήσεις. Και στο σημείο που οι πεποιθήσεις αρχίζουν να γίνονται στάσεις ζωής, έρχονται οι συγκρούσεις μεταξύ ανθρώπων που έχουν εντελώς διαφορετική πεποίθηση για τα ίδια ακριβώς γεγονότα. Και ενώ άλλοι εκδηλώνουν συμπεριφορά λύκου, κάποιοι άλλοι εμφανίζουν συμπεριφορά προβάτου. Και συνήθως τα λιοντάρια δεν συνηθίζουν να χάνουν τον ύπνο τους για τις απόψεις των προβάτων. Και οι άνθρωποι λέγονται άνθρωποι γιατί δεν είναι άμοιροι σφαλμάτων. Κάποιοι επιτίθενται και κάποιοι άλλοι αμύνονται. Κάποιοι πάνε και κάποιοι άλλοι έρχονται. Κάποιοι πάντα θα προηγούνται και κάποιοι άλλοι θα έπονται.
Κουράζω με γενικότητες, το ξέρω. Έχω κι εγώ όμως την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμόζεται στις καταστάσεις. Χαίρομαι όταν βλέπω ηλικιωμένους ανθρώπους να κρατάνε κινητό τηλέφωνο για να μιλάνε με τους συγγενείς τους. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να ψηφίζουν κάποιο άλλο κόμμα από εκείνο που ψήφιζαν μέχρι τώρα. Είναι υγιής και πολιτικά επιβεβλημένη η εναλλαγή των κομματικών σχηματισμών στην εξουσία. Θεωρώ σωστό να υπάρχει τύπος που να προστατεύει την ουσία. Πιστεύω στο συνδυασμό νεανικού ενθουσιασμού και εμπειρίας. Η ζωή τρέχει μπροστά, η τεχνολογία κάνει άλματα, η καθημερινότητα φαντάζει ευκολότερη σε σχέση με το παρελθόν, ο εγωισμός κυριαρχεί, η ψυχική απόσταση μεταξύ ανθρώπων μεγαλώνει και οι σχέσεις γίνονται επιδερμικές. Πυκνώνουν οι πόλεις, αραιώνουν οι συναντήσεις, σταματούν να μας ταρακουνούν ακόμα και οι πιο παράξενες ειδήσεις κι εξαγοράζονται πλέον ευκολότερα οι συνειδήσεις.
Και οι ψεύτες παρελαύνουν μπροστά μας ανερυθρίαστα, έτσι χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ. Καμαρώνουν κιόλας για τα κατορθώματά τους. Επαίρονται για τα αποτελέσματα που επιφέρουν τα ψέματά τους. Συνηθίζουν στο σιωπηλό φτύσιμο και στην απαξίωση γιατί νομίζουν ότι η ευγένεια είναι αποδοχή. Αποδέχονται τη μοίρα τους στο βούρκο, στήνουν θεωρίες συνομωσίας, μιλούν άνευ ουσίας, προκαλούν άνευ λόγου και αιτίας, πεθαίνουν χωρίς να τους αναζητήσει κανείς, θάβονται σε μια τελετή που απλά αποτελεί υγειονομική υποχρέωση, ελάχιστα μνημονεύονται μετά το θάνατό τους, ανακούφιση προκαλεί η αποδημία τους. Και η ζωή συνεχίζεται όπως αιώνες τώρα συμβαίνει, με στεναχώριες και χαρές, με γέλια και δάκρυα, με λανθασμένες εντυπώσεις και ηθικές εκπτώσεις, με γεννήσεις και θανάτους, με πεποιθήσεις που σπάνε και με αβεβαιότητες που παραμένουν. Κάθε ξημέρωμα είναι και μια απουσία, κάθε σούρουπο ένα μαρτύριο, κάθε σκέψη ένα τσίμπημα βαθιά στην καρδιά. Κι όταν έπαψα να έχω πεποιθήσεις κι έγινα θεατής σε ένα σκηνικό τρόμου, τότε συνειδητοποίησα πως γέμισα νύχτες μέσα μου που δεν ξέρω πώς να τις διαχειριστώ…
