ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Μαύρη πυριτική πέτρα, σκληρή στη χώρα της Λυδίας στα βάθη της Μικράς Ασίας. Πάνω της έτριβαν το χρυσό και τους άλλους πολύτιμους λίθους. Ο βαθμός της σκληρότητας των πολύτιμων μετάλλων αποδεικνυόταν με το τρίψιμό τους πάνω στην πέτρα αυτή κι έτσι εξάγονταν ασφαλή συμπεράσματα για την καθαρότητά τους. Αν το δοκιμαζόμενο μέταλλο ήταν καθαρό άφηνε ένα συγκεκριμένο ίχνος πάνω στην Λυδία Λίθο. Έτσι ευρισκόταν με σχετική ακρίβεια ο βαθμός περιεκτικότητας του αντικειμένου σε χρυσό. Μια μέθοδος αλάνθαστη που εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα για να προσδιοριστούν τα καράτια.
Μεταφορικά ο όρος «Λυδία λίθος» σημαίνει σήμερα κάθε μέθοδο που συντελεί στην εξακρίβωση της αλήθειας, της ειλικρίνειας και γενικά των προθέσεων ενός ανθρώπου. Σημαίνει «πόσα καράτια ζυγίζει» ο καθένας από εμάς, ο καθένας από τους γύρω μας, ο καθένας από τους πολιτικούς μας. Και αυτή η βάσανος, αυτή η τριβή με τη «Λυδία λίθο» της δικής μας εικόνας, του δικού μας φίλτρου, της δικής μας εντύπωσης είναι εκείνο που ρίχνει ή εξυψώνει στα μάτια μας τον κάθε άνθρωπο. Κι όσο πιο ψηλά βρίσκεται ο κρινόμενος, τόσο πιο πυκνό πρέπει να είναι το φίλτρο μας, τόσο πιο αυστηρή πρέπει να είναι η κριτική μας, τόσο πιο μηδενική πρέπει να είναι η ανοχή μας.
Η ανοχή μας που -για κάποιους πολιτικούς σχηματισμούς- τελείωσε στις εκλογές του Γενάρη ήταν όλο εκείνο το βουβό παραλήρημα που δεν είχε εκτονωθεί τέσσερα-πέντε χρόνια τώρα. Ήταν το τέλος της ντροπής, ήταν το βίαιο σταμάτημα της πολιτικής ασέλγειας πάνω στο ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα. Ήταν η κρύα εκδίκηση εκείνων που έψαχναν φαγητό σε συσσίτια και σε κάδους προς εκείνους που τους κουνούσαν το δάχτυλο κατάμουτρα. Ήταν η κλωτσιά των πεινασμένων στο γεμάτο στομάχι των χορτάτων. Ήταν το αναμενόμενο κοινωνικό ανάχωμα στο τεράστιο κύμα της διγλωσσίας, της αυταρέσκειας, της απειλής, της ξεδιαντροπιάς και της υποκρισίας. Ήταν η επανάσταση της συνείδησης του κάθε Έλληνα ψηφοφόρου, μηδέ των δεκαοχτάρηδων και των ομογενών -που εμποδίστηκαν να ψηφίσουν- εξαιρουμένων. Ήταν ο πολύτιμος λίθος του «success story» που μόλις τρίφτηκε στη «Λυδία λίθο» της ζωής μας, αποδείχτηκε τενεκές ξεγάνωτος. Κι έτσι τα πράγματα πήραν το δρόμο που έπρεπε να πάρουν, και κάπως έτσι οι καταστάσεις άλλαξαν επειδή έπρεπε απλά να αλλάξουν. Ναι, η ανατροπή δεν παραξένεψε κανέναν, την περίμεναν όλοι σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι. Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα, τόσο μικρόψυχα, χωρίς καν εκείνη την εθιμοτυπική τελετή παράδοσης-παραλαβής του τιμονιού της χώρας.
Δεν ξέρω αν η καινούρια κυβέρνηση επιτύχει, αλλά «bona fides» το εύχομαι. Μου αρέσει πολύ που «το παλεύει» πάντως. Προφανώς δεν τρέφω αυταπάτες για επιστροφή στο πάρτι της Ελλάδας προ μνημονίου. Πιστεύω στις προθέσεις των κυβερνώντων και περιμένω το αποτέλεσμα της πολιτικής διαπραγμάτευσης με οικονομικούς όρους. Μακάρι να στρατευτούν όλοι στο πλευρό της Ελληνικής Κυβέρνησης και να μην περιμένουν να επωφεληθούν από την αποτυχία της. Η σύγκρουση των «δυο κόσμων» αδιαμφισβήτητα ανέδειξε νικητή και ηττημένο. Η επιτυχία της νέας κυβέρνησης θα μεταφραστεί επομένως αυτόματα από τον κόσμο σε απουσία διαπραγμάτευσης και σε πνεύμα δωσιλογισμού της προηγούμενης. Είναι ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπου ο νικητής τα παίρνει όλα και ο ηττημένος χάνει τα πάντα. Μένει να αποδειχτεί μόνο αν τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι μας έλεγαν αλήθεια ή απλά πίστευαν πως μπορούσαν να «πουλήσουν» καθρεφτάκια σε ιθαγενείς. ‘Όμως η «Λυδία λίθος» της συνείδησης ενός εκάστου Έλληνα πολίτη είναι σκληρή και αλάνθαστη. Ξέρει να επιβραβεύει όταν χρειάζεται και να τιμωρεί όταν πρέπει. «A vous la balle». Σε εσάς η μπάλα τώρα.
