ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Ο Νέρωνας έζησε στη Ρώμη από το 37 ως το 68 μ. Χ. Ανέβηκε στο θρόνο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 13 Οκτωβρίου του 54 μ.Χ. μετά το θάνατο του θείου και θετού πατέρα του Κλαύδιου. Δεν είχε συμπληρώσει ακόμα το 17ο έτος της ηλικίας του. Πέρα από τις δολοπλοκίες, τις συνωμοσίες και τις δολοφονίες που οργάνωσε η μητέρα του Αγριππίνα σε βάρος των επιδόξων διαδόχων του θρόνου για να καμαρώσει το γιό της στο θρόνο, ό ίδιος είχε πιστέψει ότι είχε μέσα του θεία πνοή: ότι ήταν ένα είδος ενσάρκωσης του Θεού Ήλιου. Την πίστη του αυτή τη βάσιζε σε μια παλιά ανατολίτικη παράδοση.
Την πολιτεία του Νέρωνα τη χαρακτηρίζουν δύο πράγματα: η απανθρωπιά και το έγκλημα. Στις σελίδες της Ιστορίας έχει μείνει ως σύμβολο της ακολασίας, της κακότητας και της αναισθησίας. Εξαγόρασε το στρατό, δηλητηρίασε τον Βρετανικό, δολοφόνησε τη μητέρα του, καθιέρωσε λαμπρές εορτές και όργια, καθυπόταξε τη Σύγκλητο και στο τέλος έκαψε και τη Ρώμη. Την ώρα που η «Αιώνια Πόλη» είχε παραδοθεί στις φλόγες, ο Νέρωνας είχε ανέβει στη σκηνή ενός θεάτρου και τραγουδούσε την καταστροφή της Τροίας, κάνοντας συγκρίσεις του παρελθόντος με ότι εκείνη τη στιγμή συνέβαινε. Αυτοκτόνησε τελικά στις 9 Ιουνίου του 68, σε ηλικία τριάντα ετών. Είχε βασιλεύσει δεκατρία χρόνια και οκτώ μήνες. Η πιο σκοτεινή ίσως περίοδος της Ρώμης, είχε φτάσει στο τέλος της.
Στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί σύγχρονοι Νέρωνες. Εμπρηστές ονείρων, αιμοσταγείς δολοφόνοι ελπίδας, αδίστακτοι εκτελεστές αθωότητας, ψυχροί εντολοδόχοι δυστυχίας και ακούραστοι κουβαλητές πόνου και μιζέριας. Θηλυκοί κι αρσενικοί, χαμογελαστοί και σκοτεινοί συνάμα, γλυκομίλητοι και μικρόψυχοι, εκδικητικοί και μίζεροι, παρασέρνουν στο πέρασμά τους ότι καλό έχει απομείνει στις υπάρξεις μας, ότι πιο όμορφο μας κρατάει ζωντανούς, ότι πιο δημιουργικό δίνει σκοπό και νόημα στο βίο μας. Μικρά ανθρωπάκια που ήρθαν πάνω στη Γη για να μας θυμίζουν πως η ζωή είναι μαρτύριο. Ανερμάτιστοι και σιχαμεροί άνθρωποι που έχουν τσακωθεί με τους εαυτούς τους, με τους άλλους, με κάθε έννοια δικαιοσύνης, με την ίδια την αλήθεια. Δεν είναι τρελοί και χαζοί, είναι πονηροί και ποτισμένοι με το εμβόλιο του μίσους. Δεν είναι βλάκες και αξιολύπητοι, είναι κουτοπόνηροι και κατάπτυστοι. Δεν είναι θύματα και πτώματα, είναι θύτες και μιάσματα. Δεν θέλουν την κανονικότητα της ευτυχίας των άλλων, προκαλούν την ισοπέδωση των πάντων. Δεν είναι τελικά άνθρωποι, είναι ρυπαρά δοχεία νυκτός. Δεν ανήκουν στην κοινωνία κατά κανένα τρόπο, είναι ολοφάνερα εκτός.
Δεν τρέφω μίσος για κανέναν φίλες και φίλοι. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να μισώ ανθρώπους. Δεν αντέχω όμως τα ψέματα, την κακία, την κακεντρέχεια και την υποκρισία. Δεν αντέχω τους εμπρηστές που καίνε τα πάντα και μετά κρύβονται. Δεν μπορώ τους ανθρώπους που μας θάβουν καθημερινά και μπροστά μας υποκρίνονται. Και δεν μπορώ να σιωπώ μπροστά σε όσα αισχρά γύρω μας συμβαίνουν και ακριβώς δίπλα μας γίνονται. Σε αυτή τη ζωή κάποιοι πάντα θα ξεχωρίζουν. Κάποιοι πάντα θα διακρίνονται και πάντα κάποιοι θα προχωρούν. Οι ακόλαστοι «αυτοκράτορες», οι μικρόψυχοι «καρδινάλιοι», οι βολεμένοι «πολιτικοί», οι τυχοδιώκτες «δήμαρχοι» και οι σιωπηλοί «πολίτες», μου φέρνουν «κάτι», με κάνουν να νιώθω «κάπως». Όμως όλοι αυτοί οι «σύγχρονοι Νέρωνες» εξακολουθούν να κυκλοφορούν δίπλα μας, να είναι ανάμεσά μας, να καίνε κομμάτια της ψυχής μας καθημερινά. Το νερό δεν είναι λύση για να τους «σβήσουμε». Πρέπει να τους πολεμήσουμε με τα ίδια τους τα όπλα: να τους πετάξουμε μέσα στη φωτιά που εκείνοι άναψαν. Εξάλλου, το νερό σώθηκε. Δεν φτάνει ούτε για να πλύνουμε τις πληγές μας….
