Της Σοφίας Γρηγορίου
Ο άνθρωπος είναι φύσει άπληστος και, σαν να μην έφτανε αυτό, εξωθείται από τα συμβαίνοντα γύρω του να γίνει και θέσει. Όμως αυτό το λάθος του, δηλαδή η άβουλη και πρόθυμη υποταγή στη συγκεκριμένη επιταγή της φύσης, τιμωρείται μ’ έναν βίο στεγνό και άχαρο, όπου όσο περισσεύει η ποσότητα τόσο σπανίζει η ποιότητα. «Ουκ εν τω πολλώ το ευ» δίδασκε η σοφία των αρχαίων Ελλήνων, ενώ η βλακεία των νέων Ελλήνων (και πλείστων άλλων), διαγράφει από το γνωμικό την πρώτη λέξη και κρατάει μόνο τις υπόλοιπες.
Μετά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όπου, μεταξύ διαφόρων κρατικών οντοτήτων χαρτογραφείται και η δυσδιάκριτη τη κουκκίδα Hellas-Greece, την έμφυτη ανθρώπινη απληστία ήρθε να διογκώσει ασύγκρητα μια αναπάντεχη υπεραφθονία σε όλο το φάσμα της παραγωγής αγαθών, της προσφοράς υπηρεσιών και της διάπραξης ατιμιών. Τρόφιμα, ποτά, ρούχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, μηχανάκια, ταξίδια, πολυκατοικίες, εξοχικά, computers, πτυχία, σκύλοι, γάτες, λαθρέμποροι, λαθρομετανάστες, διαφθορά, σεξ (μετά ή άνευ διαστροφών), καταχρήσεις, κλοπές, διοξείδιο του άνθρακα, αρρώστιες, ναρκωτικά, εκπομπές (τηλεόρασης και καυσαερίων), διεξιώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, πόλεμοι, καφέδες, χαφιέδες, τενεκέδες, τα πάντα παράγονται και διατίθενται σε τεράστιες ποσότητες, ελεγχόμενες από τους παραγωγούς, αλλ’ ανεξέλεγκτες από τους καταναλωτές. Τα πάντα, εκτός από δύο: οξυγόνο και ευφυϊα. Αλλά το κακό είναι πως η σπανιότητα αυτών των δύο αναιρεί την όλη (αμπελο)-φιλοσοφία της καταναλωτικής κοινωνίας, αφού η έλλειψη οξυγόνου προς όφελος του αζώτου οδηγεί τη ζωή σε εξαφάνιση, ενώ η έλλειψη ευφυΐας προς όφελος της βλακείας αποκλείει τη λελογισμένη ζήτηση μιας αλόγιστης προσφοράς.
Κανονικά, αφθονία θα έπρεπε να σημαίνει ευημερία όλων των ανθρώπων. Αν όμως γινόταν ό,τι έπρεπε, δε θα υπήρχε και λόγος να γράφονται βιβλία σαν το παρόν, που συμβάλλουν, φευ! Στην εκδοτική και μόνο ευημερία. Όμως ένα από τα παράδοξα της είναι πως η υπερβολή του πλούτου, αυτή η ωμή παραβίαση του περίφημου «μηδέν άγαν», συνακολουθείται και από μια διαβαθισμένη φτώχεια. Αυτό το γνωρίζουν κάλλιστα όλοι οι «παροικούντες», όχι μόνο την Ιερουσαλήμ, όπου σε κάθε πέντε ευημερούντες αναλογούν δυο τρεις αναξιοπαθούντες. Η διαπίστωση της οικονομικής επιστήμης πως η αύξηση της ευημερίας ευθέως ανάλογα με την αύξηση της φτώχειας είναι κάτι που προκαλεί προβληματισμό στους νεοφιλελεύθερους, που αφήνει παγερά αδιάφορους τους νεόπλουτους και που κάνει θηρία ανήμερα τους νεόπτωχους. Όπως συμβαίνει με τη βλακεία και την ευφυΐα, η φτώχεια έχει κι αυτή τις διαβαθμίσεις της. Κι ένα ακόμη από τα παράδοξα είναι πως ο Έλληνας φτωχός μπορεί να διαθέτει π.χ. αυθαίρετο εξοχικό, αλλά να μη διαθέτει αμπάλωτο σώβρακο.
