Οι αγρότες δεν διαμαρτύρονται μόνο για τις επιδοτήσεις. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η καρτελοποίηση της αγοράς. Όσες ενισχύσεις κι αν δοθούν, όταν η τιμή αγοράς του προϊόντος από τον μεσάζοντα είναι προαποφασισμένη γιατί δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός, ο παραγωγός δεν πρόκειται να δει ποτέ κέρδος. Το κόστος παραγωγής μένει στον αγρότη, ενώ ο μεσάζοντας το μετακυλίει στον καταναλωτή, κρατώντας τη διαφορά. Στους ελαιοπαραγωγούς το φαινόμενο είναι ξεκάθαρο. Το κόστος καλλιέργειας εκτοξεύεται, την ώρα που οι θερμοί χειμώνες, οι καύσωνες και τα ακραία καιρικά φαινόμενα μειώνουν την παραγωγή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ένας επώνυμος χαλκός το 2019 αγοραζόταν περίπου 35 ευρώ, σήμερα φτάνει ή και ξεπερνά τα 60 ευρώ. Τα καύσιμα παραμένουν ακριβά, τα ημερομίσθια από 45 ευρώ έχουν φτάσει τα 80-90 ευρώ την ημέρα, ενώ το κόστος ελαιοποίησης από 70 ευρώ τον τόνο έχει εκτιναχθεί στα 130 λόγω ρεύματος και φόρων. Από αυτά πρέπει να ξεκινά κάθε σοβαρή συζήτηση που θέλει βιώσιμο αγροτικό τομέα ώστε να συνεισφέρει στην οικονομία και τις εξαγωγές.