Θα μπορούσε να είναι και χιουμοριστικό άρθρο, αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Για το συγκεκριμένο αδιέξοδο στην οδό Φαιστού στο Ατσιπόπουλο έχουν γραφτεί πολλά κείμενα, αλλά όπως φαίνεται δεν έχει συγκινηθεί κανένας. Προτού φτάσουμε όμως στο σήμερα, να ενημερώσουμε ότι οι προσπάθειες 7 οικογενειών με 9 ανήλικα παιδιά ξεκινούν το μακρινό 2011, όταν άρχισαν να κατοικούν στο συγκεκριμένο αδιέξοδο.
Νέες οικογένειες, νέων ανθρώπων, με νέα μυαλά που πιστεύαμε ότι ακολουθώντας τις τυπικές και νόμιμες πρακτικές στην επαφή του δημότη με την δημοτική αρχή, το αίτημα για ασφαλτόστρωση του συγκεκριμένου δρόμου θα διεκπεραιωνόταν σε εύλογο χρόνο. Έχοντας αυτά υπόψη, τα τελευταία 11 χρόνια όλοι οι κάτοικοι του στενού αυτού κάναμε αιτήματα, γραπτά και ηλεκτρονικά, απευθυνθήκαμε στην τοπική αρχή, τηλεφωνήσαμε στην αρμόδια υπηρεσία του δήμου. 11 χρόνια η κατάσταση του χωματόδρομου χειροτερεύει και γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για τα παιδιά μας που παίζουν και χτυπούν καθημερινά από τις διάσπαρτες γούβες και εισπνέουν τα σύννεφα κοκκινοχώματος, όταν φυσάει ή περνάει κάποιο όχημα. Η Κοινότητα Ατσιποπούλου έχει εδώ και χρόνια καταθέσει το αίτημά μας, στην αρμόδια υπηρεσία του Δήμου Ρεθύμνου, αλλά δυστυχώς το αίτημα αυτό αγνοείται επιδεικτικά από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Οπότε, το ερώτημα παραμένει προς τους αρμόδιους. Τι χρειάζεται για να στρωθεί ένας δρόμος 100 μέτρων, εδώ και 11 χρόνια, εκτός από μπάρμπα στην Κορώνη;
Κάτοικος της οδού Φαιστού στο Ατσιπόπουλο
