Αρκετές γωνιές του Ρεθύμνου κοσμούνται πια από γκράφιτι, μια αμφιλεγόμενη μορφή τέχνης.
Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει ελεύθερα να εκφράζονται οι καλλιτέχνες του είδους, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που δεν απομένουν παρά εστίες αισθητικής ρύπανσης από μουτζούρες. Σε συνεργασία με τον δήμο, αρκετά σχολεία φέρουν εικαστικές δημιουργίες στους τοίχους τους, κάτι που θα έπρεπε να συνεχιστεί, ώστε να μην απομένει χώρος για όσα δεν ανήκουν στην ευρέως αποδεκτή, τέχνη.
Το γκράφιτι, μια μορφή τέχνης που από παράνομη, πλέον αρχίζει να βρίσκει πρόσφορο έδαφος ακόμα και στις μικρές και συντηρητικές κοινωνίες, όπως του Ρεθύμνου. Απεικονίζει την αέναη ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση και μετά τις αντιδράσεις, πλέον δίνει χρώμα στο γκρίζο των πόλεων. Ο ιστορικός τέχνης, Γιώργος Καραταράκης, εξηγεί ότι πολλά έχουν εξελιχθεί από τα πρώτα γκράφιτι στη Νέα Υόρκη πριν δεκαετίες, μέχρι το να γίνει το γκράφιτι μουσειακό είδος στο Άμστερνταμ, όμως ουσιαστικά όλα ξεκίνησαν από τις αρχαίες τοιχογραφίες.
Στο Ρέθυμνο, στα θετικά παραδείγματα είναι αυτά σε σχολεία με την συνδρομή του δήμου, ενώ η άλλη πλευρά είναι τα συνθήματα και οι μουτζούρες. Ο Νίκος έχει ασχοληθεί με την τέχνη του γκράφιτι στο Ρέθυμνο, όπως και αρκετοί ακόμα και επαγγελματίες γραφίστες. Θεωρεί ότι θα πρέπει να συνεχιστούν οι πρωτοβουλίες του δήμου για την ενίσχυση αυτής της μορφής έκφρασης σε ένα θεμιτό και υγιές πλαίσιο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι διαφορετική η έκφραση και η αφήγηση πάνω στον δημόσιο τοίχο ή και ιδιωτικό τοίχο, κατόπιν συνεννόησης και κάτι άλλο η αναγραφή συνθημάτων και μη καλλιτεχνικών θεμάτων που αποτελούν πολλές φορές τίποτα άλλο, παρά αισθητική ρύπανση.
