Ένα άξιο τέκνο αυτής ο ηγούμενος της ιεράς μητρόπολης Αρκαδίου Άνθιμος μετέστη από την στρατευόμενη εκκλησία στη θριαμβεύουσα. Μετέστη από την φθορά στην αφθαρσία, από τα πρόσκαιρα στα αιώνια και ουράνια. Πενθεί η εκκλησία της Κρήτης οι μοναστηριακές αδελφότητες, ο κλήρος και ο λαός. Ο ηγούμενος της ιεράς μητρόπολης Αρκαδίου Άνθιμος είχε πολλά χαρίσματα με σπουδαιότερο εκείνο της ελεημοσύνης και της φιλοξενίας. Χιλιάδες άνθρωποι ευεργετήθηκαν από το σεβάσμιο γέροντα και χιλιάδες άνθρωποι ένιωσαν τι θα πει αβραμιαία φιλοξενία στο κελί του. Όποιος χτυπούσε την πόρτα του κελιού του, ήταν πάντοτε καλοδεχούμενος και δεν έφευγε με άδεια χέρια.
Βοηθούσε χήρες, ορφανά, άπορους και αναξιοπαθούντες. Ήταν πολύ εργατικός γιατί μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του συντηρούσε κήπο, του οποίου τους καρπούς γευόταν όλος ο κόσμος. Είχε επίσης μερικά ζώα (κότες, πρόβατα κ.λ.π.) τα οποία διατηρούσε όχι για τον εαυτό του, αλλά για να κάνει ελεημοσύνη στους «χρείαν έχοντες».
Θα μπορούσε κανείς να γράφει μέρες ατελείωτες και εβδομάδες για τα χαρίσματά του και τις άγνωστες και ανεξερεύνητες πτυχές του χαρακτήρα του. Ο σεβαστός μητροπολίτης μας κ.κ. Ευγένιος στον επικήδειο λόγο κατά την εξόδιο ακολουθία του έκανε μια περιληπτική αναφορά στα χαρίσματα του τίμιου και σεβάσμιου γέροντα. Θα μπορούσε να μας μιλά μέρες ή εβδομάδες χωρίς να σταματά, να εξιστορεί την κατά Θεόν πολιτεία του πιο ιστορικού ηγουμένου της πιο ιστορικής μονής της Κρήτης ή της πιο ιστορικής μονής της Ελλάδος. Μεγάλη αγάπη έτρεφε ο σεβάσμιος γέροντας Άνθιμος προς τον μητροπολίτη μας κ.κ. Ευγένιο. Αυτή η αγάπη ήταν αμοιβαία και κορυφώθηκε τις δυο τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του τίμιου και σεβάσμιου γέροντος. Όπως οι γονείς όταν ψήνεται το παιδί τους στον πυρετό, κάθονται και ξαγρυπνούν στο προσκέφαλό του για να το βοηθήσουν, έτσι και ο πνευματικός πατέρας κάθισε στο προσκέφαλο του πνευματικού του παιδιού στο νοσοκομείο για να το βοηθήσει και να στηρίξει πνευματικά. Τούτη την ώρα η πένα δεν ξέρει τι να πρωτογράψει για την ζωή του σεβάσμιου γέροντος, όμως θα καταθέσω λίγες από τις εμπειρίες μου, όταν πήγαινα με τον μακαριστό πατέρα μου και τα αδέλφια μου και τον βοηθούσαμε κάθε χρόνο στο μετόχι της Ι.Μ. Αρκαδίου στο Βένι κατά την περίοδο του δεκαπενταύγουστου. Ο γέροντας είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Αντώνιο. Στο Βένι ο γέροντας όπως μας είχε πει έζησε για τρία χρόνια και διακονούσε το προσκύνημα του Αγίου Αντωνίου. Την παραμονή τής Παναγίας ασχολείτο με την ετοιμασία του Ι.Ν. του Αγίου Αντωνίου, του περιβάλλοντος χώρου και των λοιπών χώρων του προσκυνήματος. Την παραμονή μέναμε μαζί στο ίδιο κελί κάναμε τον εσπερινό και αργότερα στρώναμε νηστίσιμη τράπεζα εντός του κελιού. Η τελευταία χρονιά ήταν η φετινή. Τα κηπευτικά (ντομάτες, αγγουράκια κ.λ.π.) ήταν από τον κήπο του, οι ελιές ήταν από το του τις οποίες τις έφτιαξε τέλεια. Μετά το δείπνο συζητούσαμε διάφορα θέματα. Πολλές φορές τον έπαιρνε ο ύπνος πάνω στην καρέκλα. Όταν του έλεγα γέροντα: είσαι κουρασμένος να στρώσουμε για να ξαπλώσουμε. Η απάντηση του γέροντα ήταν όχι. Θα πάμε στην εκκλησία να κάνουμε το απόδειπνο και τους χαιρετισμούς και μετά θα ξαπλώσουμε. Δες εδώ αγαπητέ αναγνώστη ακρίβεια πνευματικής ζωής. Παρ’όλη την ασθένειά του τα τελευταία χρόνια παρ’όλη την κούρασή του, τα γεράματά του δεν είπε ποτέ ας ξαπλώσουμε χωρίς να κάνουμε απόδειπνο. Ανήμερα της Παναγίας σηκωνόταν πολύ πρωί πριν χαράξει, άναβε τα καντήλια στο ναό και τον ετοίμαζε για την θεία λειτουργία. Πλήθος ανθρώπων έρχονταν από τα γύρω χωριά. Η λειτουργία που έκανε όταν λειτουργούσε ήταν σαν να γινόταν ανάμεσα στον ουρανό και στην γη. Δεν ήθελες ποτέ να τελειώσει. Δεν ήθελε στην εκκλησία να γίνεται θόρυβος από το εκκλησίασμα. Ήθελε όλος ο κόσμος να είναι προσηλωμένος στο μυστήριο. Όταν έκανε απόλυση μνημόνευε πάρα πολλά ονόματα αγίων και οσίων. Μετά τη λειτουργία κερνούσε όλο τον κόσμο στο κελί. Όταν έφευγε ο κόσμος σκουπίζαμε το ναό, μαζεύαμε τα βιβλία, τα ιερά σκεύη κ.λ.π. τα οποία τα έπαιρνε στο Αρκάδι. Από τη ζωή τούτη τη μάταια ο γέροντας έφυγε με το εξής παράπονο, όσον αφορά το μετόχι στο Βένι. Πριν μερικά χρόνια ένας βράχος έπεσε από το βουνό πάνω στη σκεπή του κελιού και κατέστρεψε το ένα δωμάτιο. Ο γέροντας εξέθεσε το πρόβλημα σε παράγοντες της περιοχής, για να βοηθήσουν, αλλά δυστυχώς δεν έχει γίνει τίποτα μέχρι σήμερα και αν συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία το κελί με τα νερά της βροχής μπορεί να καταρρεύσει τελείως. Ο γέροντας ήταν εφημέριος σε πολλές ενορίες. Τα τελευταία χρόνια σαν ηγούμενος λειτουργούσε στο Αρκάδι. Πήγαινε όμως και σε πανηγύρεις των γύρω χωριών. Επίσης όταν γινόταν εξόδιος ακολουθία κάποιου παλαιού του ενορίτη πήγαινε με προθυμία να απαλύνει τον πόνο των οικείων του και να βοηθήσει στην ακολουθία. Πενθεί λοιπόν η νήσος Κρήτη γι’αυτό το γίγαντα της φιλοξενίας και της φιλανθρωπίας που ενώ ήταν σε προχωρημένη ηλικία, έδειχνε ότι θα είναι ακόμα κοντά μας για αρκετά χρόνια. Όμως έτσι ήταν το θέλημα του Θεού όπως και για τον καθένα από εμάς, η επίγεια ζωή έχει ημερομηνία λήξεως. Ταυτόχρονα όμως αγάλλεται η θριαμβεβουσα εκκλησία. Φωνές αλαλαγμούς ακούγονται από μια μονή του παραδείσου. Αγάλλεται για ένα νέο πολίτη της ο οποίος οσιακώς τον βίο εβίωσε. Αγάλλεται ο Κων/νος Γιαμπουδάκης και οι λοιποί αγωνιστές της αρκαδικής εθελοθυσίας γιατί κοντά τους, πηγαίνει εκείνος ο οποίος στο ιερό επίγειο θυσιαστήριο αδιαλείπτως τους μνημόνευε. Αγάλλεται ο ιστορικός ηγούμενος Γαβριήλ γιατί θα έχει νέο συλλειτουργό στο άνω θυσιαστήριο. Αγάλλεται ο Άγιος Αντώνιος, ο Άγιος Κων/νος και η Αγία Ελένη, γιατί το πνευματικό τους τέκνο που τόσα χρόνια τους υπηρέτησε, πάει να τους συναντήσει στην ζωή που δεν έχει τελειωμό.
