ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Με μαντινάδες & όνειρα

0

Ο καλός βασιλιάς

Το τζάκι ήταν αναμμένο στο σπίτι της κυρά  Αννεζίνας...

Ο χειμώνας ήταν βαρύς φέτος...

Πάνω στην παρασιά έβραζε το χοντροζούμι λίγο ήθελε να ψηθεί και τα μικρά εγγονάκια της.άρχισαν τη γκρίνια...

<<Γιαγιάκα θα το φάμε το χοντροζούμι που δε μας αρέσει , αλλά κι σύ θα μα σε πεις το παραμύθι του καλού βασιλιά>>.

<<Εντάξει κοπελάκια μου άμα φάτε θα σας το πω για άλλη μια φορά ακόμης>>.

Μόλις φάγανε τα παιδιά ξαπλώσανε στις πέτρινες πεζούλες που ήταν στρωμμένες με υφαντά στρωσίδια, και περίμεναν τη γιαγιά να έρθει για να αρχίσει το παραμύθι της.

<<Το λοιπός μικιά μου μια βολά κι ένα καιρό ήτανε ψηλά στο βουνό ένα όμορφο κάστρο με πολλούς υπηρέτες και με ένα βασιλιά που αγαπούσενε ούλο το γ-κόσμο.

Ήτονε καλός άθρωπος, βοηθούσε τους υπηκόους του όντε  το ν-είχανε ανάγκη...

Δεν έβανε φόρους , δεν έπαιρνε ενοίκια από τση χωρικούς  που τονε ενοίκιαζε τα χωράφια ντου...

΄Εδινε τα λεφτά ντου στσοι φτωχούς, μέχρι που τον πήρανε ούλοι χαμπάρι πως ήτονε καλός  και σιγά σιγά του τα φάγανε ούλα...

Εκατάντησε να του δίνουνε φαί να φάει οι φτωχοί του χωριού.

Ούλοι οι υπηρέτες του τονε εγκαταλείψανε αφού δε ν-είχενε να τσοι πλερώσει...

Μόνο η κερά Μαρίκα η μαγείρισσα ντου έμεινε να του κάνει συντροφιά...

Εφύτεψε ένα μποστάνι , μάζωνε και ξένες ελιές ,έκανε ότι μπόργιε η γυναίκα για να έχουνε φαί στο τσικάλι...

Το παλιό κάστρο ψηλά στο βουνό είχε ξεχαστεί απ' ούλους...

Τα δέντρα είχανε ψηλώσει τόσονα πολύ που το είχανε ξεπεράσει στο ύψος.

Ο γέρο βασιλιάς που κάποτες διαφέντευγε ούλη την περιοχή ζούσε εδά μόνος και έρημος.

Πορπατούσε ξυπόλυτος και κουρελής αλλά η χρυσή κορώνα....εκειά πάνω στο κεφαλή ντου, να του θυμίζει τα παλιά ντου μεγαλεία...

Τα μαλλιά ντου είχανε πέσει και το χρυσάφι βάραινε και έγερνε μια από επαέ και μια από τη ν- άλλη...

Κάθε βράδυ ο βασιλιάς καθότανε στο τζάκι και γύρω γύρω οι μόνοι φίλοι που του απομείνανε...Το γέρικο άλογο ντου από τη μια και από τη ν-άλλη  ο σκύλος του...Ανάμεσα στα μαξελάρια του καναπέ είχανε τρυπώξει οι μποντικοί που ησυχασμό δεν είχανε...Ακούγανε τση ιστορίες του βασιλιά και σκασμένοι στα γέλια χορεύγανε μπροστά από το γέρικο άλογο και του παίζανε τα νεύρα...

Ο άρχοντας έλεγε πολλά...μπέρδευε την αλήθεια με τη φαντασία ...κάθε βράδυ τα έλεγε κι αλλιώς, μα το άλογο και ο σκύλος τον άκουγαν με προσοχή πνίγοντας το χασμουρητό τους με τρόπο...

<<Αφεντικό  δε νυστάζεις απόψε κοντεύει να ξημερώσει;>> είπαν τα ζωντανά με μια φωνή.

Τα  μποντίκια όμως  φωνάξανε  δυνατά <<όχι όχι εμείς θέλουμε να ακούσουμε κι άλλα>>.

<<Εντάξει υπηκόοι μου θα σας κάνω το χατίρι και θα σας σε πω  κι άλλες ιστορίες μου>> είπε στσι μποντικούς ο καλός βασιλιάς...

Ένας μποντικός όμως  δε νε μίλιε μόνο ξάνοιγε τη κορώνα του βασιλιά...

Μετά από πολλές ώρες ενύσταξε ο άρχοντας και τονε πήρενε ο ύπνος πάνω στον παλιό του θρόνο...

Το άλογο έφυγε στσι μύτες τω μ-ποδιώ ντου και όρμησε στις πρασινάδες να γεμίσει το άδειο του στομάχι και ο σκύλος εξαφανίστηκε στο πι και φι κι έπιασε τα χωράφια να βρει κιανένα λαγουδάκι να φάει κι εκείνος γιατί τονε έκοβε λόρδα...

Μέσα στο κάστρο ο βασιλιάς ροχάλιζε και σειούντανε τα θεμέλια....

Ο μαύρος μποντικός περπατούσενε οσά ντο κλέφτη...ήθελε να πάρει τη χρυσή κορώνα...

Θα την πουλούσε  στο  ν- άρχοντα του διπλανού χωριού και θα έπαιρνε πολλά λεφτά...θα γινότανε πλούσιος και  θα έκανε κουμάντο σε ούλους...Θα ήταν αυτός ο βασιλιάς του χωριού...Θα έκλεινε τον παλιό άρχοντα στη φυλακή...Έτριβε τα χέργια ντου απο τη χαρά ντου ο κακός μποντικός...

Είχε ξεχάσει ούλα τα καλά που του χενε κάμει ο καλός βασιλιάς...

Τον είχενε σώσει από τα κοφτερά ντόδια τση κόκκινης κατσούλας... του είχενε παραχωρήσει στέγη και τροφή...Πράμα δε θυμούντανε ο κακός μποντικός μόνο ήθελε να βλάψει το ν-ευεργέτη ντου...

Τη ν-ώρα που ο μποντικός ήτονε πάνω στη κεφαλή του άρχοντα και είχε πιάσει την κορώνα

με τα δυο  μπροστινά ντου πόδια.... έννοιωσε μια τεράστισα σκιά πάνω ντου...

Σήκωσε τα μάθια ντου και είδε το άλογο με ανοιχτό το στόμα και τα τεράστια του ντόδια,  έτοιμα να τον κατασπαράξουν...η κόκκινη κατσούλα πάνω στη ράχη του αλόγου με την τριχιά ολόρθη έτοιμη για επίθεση και ο σκύλος του έχει κλείσει το δρόμο από την μ-πλάτη ντου...

<<Αφήσε τε τονε εμένα,είπε η κόκκινη κατσούλα, θα τονε κάμω μεζεκλίκι>>...

Εκείνη τη ν-ώρα εξύπνησενε ο βασιλιάς και η  στεναχώρια ντου ήτονε μεγάλη που ένας φίλος του ήθελε να του κάμει κακό.....

Έκλαψε ο καλός βασιλιάς και τα δάκρυα του κυλήσανε στο πάτωμα...Τα δάκρυα έγιναν χρυσά φλουριά για να έχει ο βασιλιάς να χαρίζει στους φτωχούς..

Χάρισε τη ζωή του αχάριστου μποντικού και τον έβαλε στο πλυσταριό να πλύνει τα ρούχα ....

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα κοπελάκια μου....είπε η γιαγιά Αννεζίνα και φίλησε τα εγγονάκια της....

Οι μαντινάδες και οι στίχοι που στείλατε με την λέξη : ντόμπρος.

 

Κουκουμπεδάκη Χαριστή (Γαλιά Ηρακλείου)

Ο άθρωπος ο ντομπραλής μοιάζει με το χρυσάφι

γιατί τσ' αλήθειας καλουργά και σπέρνει το χωράφι.

 

Καζά Μαρία (Χίος)

Ντόμπρος δεν λογαριάζεσαι κι' έχασες καθ' αξία

έκαμες φίλους την ψευτιά μα και την ατιμία.

 

Λυκούδη Στέλλα (Ρέθυμνο)

Η ντομπροσύνη έκανε τον άνθρωπο μεγάλο

γιατί κατέχει να τιμά το κάθε του το ζάλο.

 

Γύπαρη Κατερίνα (Ασή Γωνιά)

Ντόμπρος να είν' ο άνθρωπος σε όλη τη ζωή του

γιατί δεν παίρνει τίποτα όταν θα βγει η ψυχή του.

 

Ζερβουδάκης Προκόπης (Καμπανός Σελίνου Χανίων)

Η Αντρειά η λεβεντιά μα και η ντομπροσύνη

τ` αθρώπου ειν' χαρίσματα που ο Θεός του δίνει.

 

Σκουντριδάκης Σήφης (Κουρνάς  Αποκορώνου Χανίων)

Τη ντομπροσύνη σήμερο  αρέ και που τη βρίχνεις

μα πρέπει και το δύμουρο με δάχτυλο να δείχνεις.

 

Ψαθόπουλος Λεωνίδας (Αθήνα)

Όπως τ' αλάτσι το φαΐ κάνει και νοστιμίζει

η ντομπροσύνη στη ζωή τον άντρα ξεχωρίζει.

 

Σηφάκης Γιώργος -Σιμισακογιώργης (Ρέθυμνο)

΄Αντρας θα πει φιλότιμο πρεπειά εμπιστοσύνη

καλοσειράδα λεβεντιά, σέβος και ντομπροσύνη.

 

Γύπαρη Π.Γεωργία (Ασή Γωνιά)

Ντόμπρα μ' αρέσει να μιλώ χωρίς να υπολογίζω

κι' απ' τση καρδιάς μου τον μπαξέ τα ρόδα να μυρίζω.

Ντόμπρα το κάθε ζάλο μου κάνω και δε φοβάμαι

και στσι φουρτούνες τση ζωής η καπετάνισσα ' μαι.

 

Καλλιτσουνάκη Γιάννα (Ασκύφου Σφακίων Χανιά)

Που' ναι οι εποχές που οι ευωδιές μυρίζαν ντομπροσύνη

λίγα τα λόγια μα σεμνά τρόποι με καλοσύνη.

 

Τζιγκουνάκη Πετρογλάκη Χαρούλα (Τζιτζιφές Αποκορώνου)

Ντρέτες κουβέντες γνωστικές ντόμπρες μα και σταράτες

πιτήδεια ζάλα κάνουνε στσι Κρητικές τσι στράτες.

 

Κουκλινός Αντώνης (Ασήμι Ηρακλείου)

Η ντομπροσύνη στη ζωή διδάσκει τους αθρώπους

νά 'χουνε μπέσα αθρωπχιά και πάνω απ' όλα τρόπους.

 

Πυρουνάκης Μιχάλης (Αθήνα)

Καλός, ευθύς κι ειλικρινή σαφής και τιμημένος

κι αν είναι Σλάβος΄ ευγενής μετρά κι ευλογημένος.

 

Νικηφόρος Νικόλαος (Αξός Μυλοποτάμου Ρέθυμνο)

Ο άθρωπος ο ντομπραλής χαίρετε τσ' αρετές του

γιατί τον εμπιστεύονται οι συνομιλητές του.

Ντόμπρος στσοι συζητήσεις μου ντόμπρος στσοι διαφορές μου

σε όλες τσι παρέες μου στσοι συναναστροφές μου.

 

Γαριπαντώνης (Νίβρυτος Ηρακλείου)

Άντρας απου 'ναι μερακλής και 'χει και ντομπροσύνη

αναλαμβάνει ότι γενεί και παίρνει την ευθύνη.

 

Κιουρτσιδάκη Νίκη (Φρατζεσκιανά Μετόχια Ρέθυμνο)

Δε βρίχνεις πλέον άθρωπο να έχει ντομπροσύνη

χάνοντ' αξίες της ζωής πράμα δεν έχει μείνει.

 

Παπαδάκη Κωνσταντίνα (Μεγαλούπολη Αρκαδίας)

Τη ντομπροσύνη και πρεπειά όποιος στη ζήση έχει

'πο δόξες μεγαλύτερα παράσημα κατέχει.

 

Λιονής Γιάννης (Ατσιπόπουλο Ρέθυμνο)

Με ντομπροσύνη και πρεπειά ο μερακλής στρατάρει

σε κάθε πόνο και χαρά τηνε θωρεί μπροστάρη.

 

Λουλουδάκης Μαρίνος (Ηράκλειο)

Πρέπει να μάθεις να πατάς με την πρεπειά την μπέσα

κι άσε τα μάτια να μιλούν για τσι καρδιάς τα μέσα.

 

Ζουρμπάκης Γιώργος (Ρέθυμνο)

Ο καταλύτης τση φιλιάς είναι η ντομπροσύνη

μαζί 'ναι οι φίλοι στη χαρά μαζί και στην οδύνη.

 

Μαυρουδή Μαρία (Μοίρες Ηρακλείου)

Αν όλοι θες να σε θωρούν με την ευγνωμοσύνη

μη λησμονείς στη ζήση σου να σαι με ντομπροσύνη.

 

Βοτζάκη Κατερίνα (Ρέθυμνο)

Κι ανέ σε βρει το άδικο θα ΄ρθει δικαιοσύνη

αν ειν' τα ζάλα σου σεμνά και να 'χεις ντομπροσύνη.

 

Για το προηγούμενο θέμα με τη λέξη ΑΘΡΩΠΙΑ

 

Μπούτζουκα Μαρία (Σχολή Ασωμάτων Ρέθυμνο)

Έσβησε το φιλότιμο η λεβεντιά κ' οι τρόποι

γι' αυτό και μένουν άνυδροι τσι ανθρωπιάς οι τόποι.

 

Γαριπαντώνης

Η αθρωπιά και η χαρά είναι μιας μάνας γέννα

εσύ που τα 'χεις και τα δυό δώσε χαρά και μένα.

 

Ζουρμπάκης Γιώργος (Ρέθυμνο)

Ο άθρωπος ζυγιάζεται με την απλότητα του

την μετριοφροσύνη του και με την αθρωπιά του.

 

Το επόμενο μας θέμα είναι ελεύθερο και μπορείτε να γράψετε ότι θέλετε.

Τηλ. επικοινωνίας 6981572714

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ