Άχι παντέρμο Ρέθεμνος κι είντά ’τονε γραφτό σου,

άλλοι να σε τιμήσουνε κι άλλοι να σε πληγώσου(ν).

Άλλοι σε καταξίωσαν την πόλη τω(ν) γραμμάτω(ν),

εις τα ψηλά σε βγάλανε κι άλλοι σε πάν’ στο πάτο.

Δάσκαλος τση Γυμναστικής είχε περίσσα γνώση,

ήθος, ψυχή και δύναμη στσι νιούς μας για να δώσει.

Μάνες, πατέρες και Σκολειά, πού να το φανταστούνε,

πως Δάσκαλο γυρεύγανε και τέρας ’θελα βρούνε ;

Τ’ αρρωστημένο πάθος του εδιάλεξε να βγάλει,

εις τα κορμιά τω(ν) νιώ(ν) παιδιώ(ν), ο νους πού να το βάλει ;

Τέρας μ’ αθρώπου τη θωριά τό ’χενε και καμάρι,

πρέπει στη ράχη να φορεί του γάϊδαρου  σομάρι.

Με δυό σακιά βαρέ-βαρέ στη ράχη να σηκώνει

κι ένα καλό νυματερό, συχνά, να τον τσιτώνει.

Νόμος, ίσαμε σήμερο, υπάρχει για τσ’ αθρώπους,

όχι γι αθρωπο-τέρατα απού ’χουν τέθοιους τρόπους.

Ποιό ’ναι το Δικαστήριο απού θα το δικάσει,

τούτο το τέρας πού ’καμε το νου ν’ αναταράσσει ;

Σε μια πλατέα κρέμασμα, ανάποδα, στη Χώρα

κι απόκειας θέλει γδάρσιμο πριχού περάσει η μπόρα.

Δεκέμβριος 2011       Σταύρος Φωτάκης