Ο Στρατάρχης Χαφτάρ, παρουσιαζόταν ως αντίπαλος των Τουρκικών επιδιώξεων όλα αυτά τα χρόνια. Ως επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού και ενώ διεξήγαγε επιχειρήσεις κατά ισλαμιστικών και άλλων αντίπαλων ομάδων, κυρίως στην ανατολική Λιβύη, ξεκίνησε επίθεση για την κατάληψη της Τρίπολης, η οποία απέτυχε το 2019. Απέναντι του είχε την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας η οποία υποστηρίχθηκε από την Τουρκία και το Κατάρ. Εκείνος από την πλευρά του είχε Αίγυπτο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ενώ η Ρωσία του Πούτιν έστειλε τη μισθοφορική Wagner να κάνει εκκαθαρίσεις όπου ο τακτικός στρατός δεν επενέβαινε. Αυτή τη στιγμή, ο Χαφτάρ είναι μια ηγετική μορφή της Ανατολικής Λιβύης που μέχρι πριν ένα χρονικό διάστημα, φαινόταν σε συνεννόηση με την Αθήνα και το Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών κάνοντας ξεκάθαρη τη θέση του όσον αφορά ακόμα και το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Είναι όμως ξεκάθαρο ιστορικά πως αν μια σχέση υφίσταται μόνο σε διπλωματικό επίπεδο και δεν επισφραγίζεται με συνεργασία, είναι επισφαλής. Φυσικά, αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει καθώς δεν είναι εκείνος ο εκπρόσωπος της νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης.
Ο Χαφτάρ ως μη νόμιμος εκπρόσωπος αλλά ‘’δυνατός παίκτης’’ έψαχνε τρόπο να πιέσει -ή αλλιώς να εκβιάσει- την Ευρώπη για χρήματα. Παρά λοιπόν τις υποτιθέμενες αντιπαλότητες με τον Τούρκο πρόεδρο ως άλλος Ρετζεπ Ταγιπ Ερντογάν βρίσκει τρόπους να διεξάγει υβριδικό πόλεμο ώστε να αναγκάσει την Ευρώπη να υποκύψει και να του δώσει χρήματα. Δυστυχώς αυτό δείχνει μια ένδεια πρεστίζ και ονόματος της Ευρώπης. Ο Χαφτάρ αν είχε απέναντι του μια Ένωση με σύνορα, σωστή διαχείριση και κάθετη στις αρχές της θα δυσκολευόταν να κάνει τσαμπουκά. Προφανώς αυτό το πρεστίζ έχει φθαρεί από τα παιχνίδια του Ερντογάν και τον τραυματισμό της αξιοπιστίας της φύλαξης των συνόρων από μεριάς ΕΕ. Εξ Ανατολάς υπήρξε ένα δυνατό φρενάρισμα στα σχέδια Ερντογάν τα τελευταία χρόνια όμως η ΕΕ δεν υπολόγισε πως μπορεί να υπάρξουν άλλοι σαν αυτόν που να έχουν αξιώσεις. Στον Ευρωπαϊκό Νότο λοιπόν και ενώ υπήρξαν ενδείξεις προβλημάτων από το τουρκολιβυκό μνημόνιο οι Βρυξέλες δεν πήραν μέτρα.
Έστω και τώρα η Ευρώπη οφείλει να ενεργοποιηθεί αμυντικά και η ασφάλεια των συνόρων της να είναι αδιαπραγμάτευτη. Να είναι μεν μια ένωση κρατών όπου το δίκαιο και οι δημοκρατικές αρχές είναι η αρχή όλων αλλά στα ζητήματα ασφάλειας να είναι αμέιλικτη. Πριν ήταν ο Ερντογάν, τώρα ο Χαφτάρ και ποιος ξέρει ποιος θα εμφανιστεί στο μέλλον πουθα εκβιάσει την Ευρώπη. Είναι λοιπόν επιβεβλημένη η λήψη αποφάσεων προκειμένου να δωθεί ένα μήνυμα θωράκησης, ασφάλειας και νοικοκυρεμένης ένωσης κρατών που πάνω από όλα έχουν τη δημοκρατία, την αγαστή λειτουργία και την ασφάλεια του συνόλου..
