ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΕΤΟΥΔΑΚΗΣ: ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΕ ΣΟΦΙΑ, ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ.
Αυτές τι στιγμές τις δύσκολες, που τα λόγια είναι περιττά και τα δάκρυα δεν έχουν νόημα, ξαφνιασμένες ξεπηδούν οι μνήμες από τις σκοτεινές τους γωνιές …
Ο θάνατος του Ρεθύμνιου ευπατρίδη, συγγραφέα, ποιητή και δημοσιογράφου Δημήτρη Αετουδάκη σκορπίζει ένα σύννεφο θλίψης και συγκίνησης. Η όμορφη πατρίδα μας χάνει ένα πρόσωπο σεβαστό, ένα άτομο σοφό, μια προσωπικότητα που τίμησε με το πνεύμα και την μεγαλοψυχία της τον τόπο που γεννήθηκε κι αγάπησε.
Κι εμείς που βρεθήκαμε κοντά του, εμείς, που πήραμε τα μηνύματά του και ποτιστήκαμε με το πνεύμα του, αυτές τις στιγμές αποζητάμε τη σεβαστή εικόνα, την πατρική μορφή που μόλις μας αποχαιρέτισε.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, σκεπτόμενος , αλλά ταυτόχρονα γελαστός και χαρούμενος, ο Δημήτρης Αετουδάκης εξέπεμπε γύρω του τη γοητεία της γνώσης, της σοφίας και της καλοσύνης.
Πόσα είχε να μας πει σε κάθε συνάντηση! Για τα πανανθρώπινα προβλήματα, για την ιστορία μας, για τους μύθους και τους θρύλους της πατρίδας, για τα μικρά και τα μεγάλα διλήμματα της ζωής, για τους ηθικούς κανόνες της ανθρώπινης ύπαρξης!
Φανερή, μέσα από τα λόγια του, ήταν πάντα η αγάπη και η αφοσίωσή του για την
ιδιαίτερη πατρίδα του το Ρέθυμνο και για το χωριό του, το Ατσιπόπουλο, το οποίο στήριξε και ευεργέτησε.
Με ιδιαίτερο πόνο και νοσταλγία αναφερόταν – όταν το έφερνε η κουβέντα – στα ταλαίπωρα παιδικά του χρόνια, ανακαλώντας τις μορφές των γονιών του και των αδελφών που πρόωρα έχασε.
Ήταν άξιος συγγραφέας . Τα βιβλία του, διαλεχτά και περιεκτικά αντλούσαν θέματα από την ιστορία και την παράδοσή μας, τα αγαπητά του πρόσωπα και τις υπέροχες και ιστορικές τοποθεσίες της γενέτειράς του. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου Ρεθυμνίων «το Αρκάδι».
Η κρητική φιλοξενία κυκλοφορούσε μέσα στο αίμα του. Στο σπίτι του, στην Αθήνα, τον επισκεπτόμουν συχνά όπως και πολλοί άλλοι φίλοι. Ξεδιπλώναμε τις αναμνήσεις μας, πάντα παρέα με την αδελφή του, τη Μαρία, που τη στήριξε σε όλη του τη ζωή.
Με την ευκαιρία της Πρωτοχρονιάς, υποδεχόταν κάθε χρόνο τους φίλους του σε μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας. Κρητική μουσική και χοροί- συρτοί και πεντοζάληδες- υπό τους ήχους της λύρας γέμιζαν τη βραδιά.
Αξέχαστες στιγμές ζήσαμε ένα θερινό απόγευμα μέσα στο «Αετουδάκειο Πάρκο», τον παράδεισο που δημιούργησε ο Δημήτρης στο Ατσιπόπουλο, μια έκταση γεμάτη από ειδυλλιακές γωνιές που τις στολίζουν πανύψηλα δέντρα. Ανάμεσά τους προβάλλουν μνήμες παρμένες από την μυθολογία μας και την ιστορία μας και έχουν χαραχτεί ονόματα προσώπων που άφησαν τη σφραγίδα τους στο τόπο.
Πώς να περιγράψουμε την απόλαυση της υπέροχης φύσης, τη θωριά των δέντρων, τα χρώματα του δειλινού σε συνδυασμό με την συγκίνηση των μηνυμάτων που έστελναν τα ιερά και τα όσια της θρησκείας και της πατρίδας μας! Και πώς να λησμονήσουμε την ευγενή κατάληξη εκείνου του απογεύματος γύρω από ένα τραπέζι χαράς και αγάπης, μαζί με πρόσωπα σεβαστά και προσφιλή, για να απολαύσουμε τον οίνο, το ρακόμελο και τις κρητικές λιχουδιές -ανείπωτης νοστιμάδας!
Η αλήθεια είναι ότι τον Δημήτρη τον γνώρισα αργά. Ήμασταν και οι δύο «μεγάλα παιδιά» όταν συναντηθήκαμε. Βρήκαμε όμως το δρόμο μιας καθαρής και αψεγάδιαστης επικοινωνίας. Υπήρξε -όπως μου είχε πει- μαθητής των γονιών μου Σπύρου και Δανάης Φιλιώτη. Τη σημαντική αυτή στιγμή επιθυμώ να καταθέσω την απέραντη ευγνωμοσύνη, τη δική μου και όλης της οικογένειάς μου, επειδή είχε την καλοσύνη να φυτέψει στο Πάρκο του ένα δέντρο το οποίο αφιέρωσε στην ιερή τους μνήμη.
Την ώρα τούτη του αποχωρισμού, θέλω να εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στους κοντινούς ανθρώπους που αφήνει πίσω του. Την αδελφή του, τη Μαρία, που πρέπει να βρει το κουράγιο να αποδεχτεί την σκληρή απουσία. Θέλω επίσης να συλλυπηθώ το ζεύγος Γιώργη και Γεωργίας Μαριδάκη, που τα τελευταία δύσκολα χρόνια έδωσαν μάχες για να απαλύνουν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της προχωρημένης ηλικίας του αγαπημένου μας. Μέσα στο ζεστό σπίτι τους, ο γέρων σοφός βρήκε -μαζί με την αδελφή του- φροντίδα, περίθαλψη και προπαντός αγάπη, ότι πιο μεγάλο και σπουδαίο υπάρχει στη ζωή μας.
Αυτή την αγάπη που εκείνος μας δίδαξε με τα λόγια και τις πράξεις του.
Κι αν έφυγε, γύρω μας αρμενίζει…
Άννα Φιλιώτου
Καθηγήτρια Αιματολογίας ΕΚΠΑ,
Λογοτέχνις.
