«Είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σαν νέο και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κάνεις δεν είχε ξαναμυρίσει»
Μ.Μπρέχτ
Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια από την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές τις να πείσουν τους εργαζόμενους για το «αγαθό» της απλήρωτης υπερωρίας. Πολλοί τους ακούν παγωμένοι και δεν καταλαβαίνουν, σε ποιους απευθύνονται; Άλλοι τους ακούμε οργισμένοι και προετοιμάζουμε την οργανωμένη μας απάντηση.
Mε κάθε διαφορετικό επιχείρημα της κυβέρνησης για την θεσμοθέτηση του «μεσαίωνα», η οργή των εργαζομένων, και ιδιαίτερα των νεότερων, πρέπει να μεγαλώνει αφού πρόκειται για υποτίμηση της ίδιας μας της νοημοσύνης. Εκτός αν πρόκειται για αφέλεια και πλήρη άγνοια του τι σημαίνει να δουλεύεις 10 ώρες σε μια λάντζα ξενοδοχείου, σε μια παραλία ενός beach bar, σε μία οικοδομή που «βιάζεται» να παραδοθεί. Όχι όμως τυφλή οργή αλλά οργανωμένη οργή που γίνεται συλλογική πάλη με πρώτο ραντεβού αυτό της Πρωτομαγιάτικης απεργίας στις 6 Μάιου. Γιατί είναι τόσο εξόφθαλμα προκλητικός ο τρόπος που η κυβέρνηση διαστρεβλώνει την πραγματικότητα για τις «ανατροπές του αιώνα», που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το νέο έγκλημα που ετοιμάζει.
Τι λέει η κυβέρνηση για τη 10ωρη δουλειά; Ότι με συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου θα μπορεί να επεκταθεί η εργάσιμη μέρα κατά δύο ώρες, χωρίς την ανάλογη υπερωριακή αμοιβή, αλλά με την αφαίρεση δύο ωρών από το 8ωρο μιας επόμενης εργάσιμης μέρας. Για τη «συμφωνία» και την «έγκριση» του εργαζομένου έχουμε πείρα από τα ξενοδοχεία που είχαν εφαρμόσει την επέκταση του ωραρίου τα τελευταία χρόνια. Ούτε που ερωτούνταν ο εργαζόμενος αν θέλει να εργαστεί παραπάνω αφού η συμφωνία θεωρούνταν δεδομένη από τον εργοδότη.
Ακολουθεί το ψέμα ότι σωρευτικά οι υπερωρίες τεσσάρων συνεχόμενων εργάσιμων ημερών θα μπορούν να «ανταλλαχτούν» με ρεπό την πέμπτη μέρα και, άρα, με αυτόν τον τρόπο καθιερώνεται η 4ήμερη εργασία χωρίς μείωση των αποδοχών(!).
Προσβάλει όλους τους εργαζομένους ένα τέτοιο αντιδραστικό μέτρο, που αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο της δουλειάς και παρουσιάζεται ως 4ήμερη εργασία, «χωρίς να μειώνονται οι αποδοχές»; Τι να πούμε, ίσως αν είμαστε τυχεροί να προλάβουμε να ζήσουμε και την τριήμερη εργασία, με 13,5 ώρες δουλειάς τη μέρα; `Η μήπως την διήμερη εργασία με 20 ώρες δουλειάς;
Ο σταθερός εργάσιμος χρόνος για εμάς τους εργαζόμενους είναι ο μόνος τρόπος να οργανώσουμε την ζωή μας. Είναι ο μόνος τρόπος να μπορούμε να αναπαυόμαστε σωστά, να έχουμε κοινωνική ζωή με δημιουργικές δραστηριότητες , να μπορούμε να κάνουμε οικογένεια. Για τους εργοδότες είναι δώρο, αφού τώρα μπορούν να κάνουν λάστιχο τους εργαζόμενους τους όταν έχει δουλειά, να τους διώχνουν όταν πέφτει, εξαντλώντας μια μερίδα εργαζομένων, αφήνοντας στην ανεργία μια άλλη.
Λένε ότι έτσι γίνεται στην Ευρώπη και έχουν δίκιο. Μας δείχνουν το εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν αφού στην ισχύουσα ευρωπαϊκή Οδηγία ο μοναδικός περιορισμός που υπάρχει για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (και μάλιστα σε ετήσια βάση), είναι να μην υπερβαίνει το ημερήσιο ωράριο τις 13 ώρες! Να μεσολαβούν δηλαδή 11 ώρες ανάπαυσης μεταξύ δύο περιόδων εργασίας.
Η λογική τους εξυπηρετεί μόνο την κερδοφορία τους αφού ένας εργαζόμενος κάθε λεπτό απλήρωτο παραπάνω ανεβάζει τα κέρδη του επιχειρηματία. Αλλά που οδηγούν τον εργαζόμενο; Οι συνέπειες από την συσσωρευμένη φθορά της υγείας του από τα απανωτά 10ωρα, η πλήρης απορρύθμιση της οικογενειακής και κοινωνικής του ζωής, που κανένα ρεπό και καμιά μείωση του χρόνου εργασίας κάποια άλλη μέρα ,(πιθανόν ύστερα από πολλές βδομάδες εξαντλητικής δουλειάς) δεν μπορεί να αποκαταστήσει ή να αντισταθμίσει. Στα ξενοδοχεία τα ρεπό του Αυγούστου τα δίνουν τέλη Οκτωβρίου. Αυτό που λέγαμε και πιο λαϊκά «Τι να τα κάνεις τα παραπάνω λεφτά αν τα φας σε γιατρούς…» όταν μιλούσαμε για υπερωρίες. Όμως πλέον δεν μιλάμε καν για παραπάνω χρήματα…..
Είναι ψέμα επομένως ότι απ' αυτήν τη ρύθμιση εργοδοσία και εργαζόμενοι βγαίνουν εξίσου κερδισμένοι. Και είναι πρόκληση να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι νομοθετώντας το 10ωρο «προστατεύει» (!) το 8ωρο και ότι το κάνει για να διευκολύνει τους εργαζόμενους. Αν αυτός ήταν ο σκοπός της, γιατί δεν βάζει φρένο στην απλήρωτη υπερωριακή απασχόληση; Γιατί δεν έγινε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για το «κοινό» μυστικό των ατελείωτων απλήρωτων υπερωριών στα ξενοδοχεία με την αιτιολογία «Εδώ εμείς έτσι δουλεύουμε». Για τις ατελείωτες παραπάνω ώρες στα μαγαζιά εστίασης το καλοκαίρι, τις γιορτινές μέρες,; Γιατί δεν παρεμβαίνει φέτος όπου πληροφορίες λένε ότι ξενοδόχοι κλείνουν συμφωνίες με μαθητές που κάνουν την πρακτική τους με δυο ρεπό τη σεζόν; Γιατί δεν θωρακίζει τον σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας; Γιατί δεν τον μειώνει πραγματικά, χωρίς μείωση των αποδοχών, όπως είναι ώριμο και αναγκαίο σήμερα να γίνει;
Φτάνει μάλιστα στο σημείο η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι σήμερα υπάρχει κατάχρηση της υπερωριακής απασχόλησης. Κι αντί να ενισχύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για την αποτροπή της, έρχεται να την κάνει νόμο προς όφελος των εργοδοτών!
Στην προσπάθεια όμως να νομιμοποιηθεί η βαρβαρότητα, λέγονται και αλήθειες: Ότι «η νομοθεσία προσαρμόζεται στις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές». Ότι «στην ΕΕ το 54% των επιχειρήσεων προσφέρουν δυνατότητα ευελιξίας (...) οι οποίες μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν ως άδειες σε όλους τους υπαλλήλους». Ότι «με την προσαρμογή της αγοράς εργασίας στα ευρωπαϊκά δεδομένα ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».
Αυτό σημαίνει πως οι ανατροπές με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δεν είναι ελληνική ιδιαιτερότητα ούτε «νεοφιλελεύθερη εμμονή», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στρατηγική κατεύθυνση της ΕΕ για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Άλλωστε, και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έχει βάλει κάτι περισσότερο από το χέρι του για την επέκταση της «ευελιξίας», διατηρώντας τον νόμο που προβλέπει 10ωρη δουλειά με συλλογική συμφωνία, ή νομοθετώντας τη διευθέτηση του ωραρίου των γιατρών.
Πάνω εκεί έρχονται τώρα να ακουμπήσουν οι αλλαγές της κυβέρνησης της ΝΔ, εναρμονίζοντας μάλιστα το ετήσιο όριο της υπερωριακής απασχόλησης με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, που φτάνει μέχρι και τις 150 ώρες! Με αυτήν τη βαρβαρότητα και τη χυδαία υπεράσπισή της δεν χωράει κανένας συμβιβασμός. Στον ισχυρισμό τους ότι αυτό το νομοσχέδιο προστατεύει τον εργαζόμενο απαντάμε πως τον χρόνο εργασίας και την ζωή μας που καθορίζεται από αυτόν θα την υπερασπιστούμε χωρίς την «βοήθειά» τους.
Στις 6 Μάη όλοι στην απεργία!
*Ο Αντρέας Βρακίδης, είναι ξενοδοχοϋπάλληλος, μέλος της ΤΕ Ρεθύμνου του ΚΚΕ
