Αν οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στην Ουάσιγκτον συνέβαιναν σε κάποια από τα κράτη - ανταγωνιστές των ΗΠΑ, είναι σίγουρο ότι η «διεθνής κοινότητα» θα καλούσε σε αποκατάσταση της νομιμότητας, μπορεί να επιβάλλονταν κυρώσεις, ακόμα και να ξετυλίγονταν σενάρια για κάθε είδους στρατιωτικές επεμβάσεις.
Τα επεισόδια αυτά δεν είναι αποτέλεσμα δράσης ορισμένων «ακραίων», γραφικών ομάδων που καθοδηγούνται από έναν «απομονωμένο Πρόεδρο». Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και πολύ πιο βαθιά. Η αντιπαράθεση που εδώ και χρόνια οξύνεται μέσα στην αμερικανική αστική τάξη, εκφράστηκε έντονα και σε αυτές τις εκλογές ενώ συνδέεται άμεσα με τα οξυμένα προβλήματα της αμερικανικής οικονομίας και την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από ανερχόμενες δυνάμεις, κυρίως την Κίνα.
Οι εικόνες από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ αποτελούν την εικόνα στον καθρέφτη της καπιταλιστικής κοινωνίας που σαπίζει, που βουλιάζει στις αντιθέσεις, στους ανταγωνισμούς και τις αντιφάσεις της, φορτώνοντας όλο και μεγαλύτερα βάσανα στους λαούς, έως ότου εκείνοι αποφασίσουν οριστικά να απαλλαγούν από αυτή.
Είναι η αυθεντική εικόνα της αστικής δημοκρατίας, χωρίς το «μακιγιάζ» της, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, και μάλιστα στην πρώτη καπιταλιστική δύναμη παγκόσμια.
Με αφορμή τα επεισόδια στις ΗΠΑ, όλοι οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, άρχισαν να κλίνουν την λέξη «δημοκρατία» σε όλες τις πτώσεις. Η «δημοκρατία των ΗΠΑ» που εκθειάζουν είναι η «δημοκρατία» των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, των πραξικοπημάτων και των ανατροπών κυβερνήσεων, των αμέτρητων θυμάτων και των ξεριζωμένων, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στο τιμόνι, από το Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Λιβύη, τα Βαλκάνια.
Είναι η «δημοκρατία» που εντός και εκτός συνόρων δεν διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα όταν διακυβεύονται τα κέρδη των καπιταλιστών, πόσο μάλλον όταν διακυβεύεται η πρωτοκαθεδρία της ισχυρότερης καπιταλιστικής δύναμης απέναντι στους ανταγωνιστές της, γεννώντας «σεισμούς» και «ρήγματα» και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης.
Δίνοντας για μια ακόμα φορά στην Ιστορία έστω μια «γεύση» για το πώς οι «αιώνιοι», «απαραβίαστοι» και «υπεράνω όλων» θεσμοί τους δίνουν μέσα σε μια νύχτα τη θέση τους σε «άλλα μέσα», προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου.
Οι θεσμοί τους, αυτοί που περιφρουρούν τον «θαυμαστό» κόσμο της εκμετάλλευσης, εκεί που «μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει», με το 5% να κατέχει το 80% του απίστευτου πλούτου που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.
Εκεί όπου τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα γίνονται από ευλογία κατάρα για τα εκατομμύρια που αφήνουν τα κόκαλά τους στους κάθε είδους πολέμους των κολοσσών της Ενέργειας, του εμπορίου, των βιομηχανιών που απλώνουν τα πλοκάμια τους σε όλο τον πλανήτη, των γιγάντων της τεχνολογίας, την ώρα που εκατομμύρια άλλοι αργοπεθαίνουν στις ουρές της ανεργίας.
Είναι η «δημοκρατία» των 370 χιλιάδων νεκρών από την πανδημία και των ομαδικών τάφων στην καρδιά της Νέας Υόρκης, εν έτει 2020. Η «δημοκρατία» των 25 εκατομμυρίων ανέργων, μέσα στην πανδημία.
Η «δημοκρατία» των εκμεταλλευτών, των κοινωνικών ανισοτήτων, του ρατσισμού και του σκοταδισμού, της φτώχειας και της καταστολής, των εκατομμυρίων που «δεν μπορούν να αναπνεύσουν», για να ζουν μέσα στη χλιδή κυριολεκτικά μια χούφτα μέτοχοι και δισεκατομμυριούχοι.
Αυτήν τη «δημοκρατία», που την ξέρουν καλά οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους εδώ, από τους δεσμούς αίματος που τους ενώνουν, κι ας καμώνονται ότι είναι «αγνώριστη», κι ας κάνουν πως δεν ξέρουν ότι και η αμερικανική, όπως και η δική τους «δημοκρατία», είναι δημοκρατία για μια χούφτα καπιταλιστές και στυγνή δικτατορία για εκατομμύρια εργαζόμενους.
Κι ας «μακιγιάρουν» όπως - όπως το σάπιο σύστημά τους, καλώντας τους εργαζόμενους και το λαό να πέσουν ξανά σε μάχες ξένες για τα συμφέροντά τους, για να στεριώσουν καλύτερα τη «δημοκρατία» για τους λίγους, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που τους βυθίζει όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».
