Την Κυριακή τα ξημερώματα πήγε στο νοσοκομείο Ρεθύμνου μια κοπέλα 16 ετών υπήκοος Δανίας
Του Κωστή Κοντογιάννη
Την Κυριακή τα ξημερώματα πήγε στο νοσοκομείο Ρεθύμνου μια κοπέλα 16 ετών υπήκοος Δανίας, σε κατάσταση μέθης. Αμέσως κινητοποιήθηκαν οι γιατροί, ειδοποίησαν την αστυνομία και αυτή ενημέρωσε τους δικούς της. Συνελήφθησαν αμέσως οι καταστηματάρχες που επέτρεψαν την είσοδο και την κατανάλωση αλκοόλ στην ανήλικη.
Έκαναν, λέει, το καθήκον τους. ‘Επραξαν ότι έπρεπε. Και σε όλο το Ρέθυμνο ψιθυρίζεται ότι φοβούνται με το περιστατικό που έγινε και γι’ αυτό δίνουν μεγάλη σημασία. Τώρα λέει λειτουργεί το σύστημα. Δηλαδή έπρεπε να θρηνήσουμε ένα κοριτσάκι 16 ετών, να φύγει η μικρή Στελίτσα. Να μπουν στη μέση δικαστήρια και εισαγγελείς, να υπάρχει ο φόβος για να αποκτήσουν κάποιοι συνείδηση και να κάνουν τη δουλειά τους, που γι’ αυτό άλλωστε πληρώνονται όπως πρέπει για να λειτουργήσει το σύστημα. Αλλά για πόσο καιρό… Όταν ξεχαστεί το περιστατικό θα φύγει ο φόβος, θα χαθεί η συνείδηση και όλα θα αποκτήσουν πάλι τον κανονικό τους ρυθμό.
Την περ. Τρίτη έχασε τη ζωή της σε τροχαίο άλλη μία νεαρή συμπολίτισσα… η Σοφία Παλιεράκη. Αυτό που ψιθυρίζεται πάλι στην πόλη μας είναι ότι μετράμε ακόμα άλλο ένα θύμα της αδιαφορίας κάποιων που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες και που δεν φροντίζουν να γίνει ένας σωστός δρόμος.
Όλοι ξέρουμε ότι τώρα που το περιστατικό είναι νωπό, θα γίνει κάποιος ντόρος, θα το γράψουν οι εφημερίδες, θα το πουν τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Θα γίνουν κάποιες συσκέψεις και μετά από λίγο όλα πάλι θα πάρουν το κανονικό τους ρυθμό μέχρι το επόμενο θύμα.
Σε μας όλους θα σφίγγει το λαιμό μας ένας κόμπος για ένα μεγάλο γιατί. Αυτός ο κόμπος όμως δεν φεύγει, θα λασκάρει λίγο με τον καιρό για να ξανασφίξει στο επόμενο θύμα που θα είναι, είτε εμείς οι ίδιοι, είτε τα παιδιά μας…
ΠΟΤΕ λοιπόν θα σταματήσουμε να ψιθυρίζουμε. ΠΟΤΕ θα βγούμε στους δρόμους να φωνάξουμε, να διεκδικήσουμε και να μας ακούσουν όλοι αυτοί που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες, αυτοί που πάσχουν από παντελή έλλειψη συνείδησης. Που δεν τους περισσεύει από αυτά που θέλουν για να γεμίσει η κοιλιά τους, για να κάνουν ένα δρόμο που να αξίζει.
Ας βάλουν τουλάχιστον σε ορισμένα επικίνδυνα σημεία που είναι ολισθηρά ένα αντιολισθητικό ασφαλτικό, και ίσως γλιτώσουν ορισμένοι.
Γι’ αυτόν όμως το δρόμο πρέπει να ενδιαφερθούμε περισσότερο εμείς οι Ρεθεμνιώτες. Ούτε οι Ηρακλειώτες, ούτε οι Χανιώτες. Αυτοί έχουν και το νοσοκομείο τους και το λιμάνι τους και το αεροδρόμιό τους.
Και αν πάλι διαμαρτυρηθούμε και φτάσουμε στο σημείο να κλείσουμε την εθνική οδό, εμείς πάλι θα υποφέρουμε γιατί θα μείνουμε αποκλεισμένοι από τα παραπάνω. Όπου φτωχός και η μοίρα του, όπως λέει και ο λαός.
Πρέπει να κινηθούμε περισσότερο, χωρίς να περιμένουμε αμέτοχοι να μας τα προσφέρουν κάποιοι που μας έχουν αφήσει στην τύχη μας, γιατί ο λαός λέει και κάτι άλλο «Άη Γιώργη βοήθα μου. Ναι, μα σείε και συ τα πόδια σου».
