Κάποτε τα έλεγαν «ιστορικά δικαιώματα» και τα θεωρούσαν κατάκτηση. Σήμερα, όμως, για πολλούς νέους αγρότες μοιάζουν περισσότερο με... ιστορική αδικία. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι επιδοτήσεις δίνονται σε ανθρώπους που δεν ακουμπάνε ούτε τσάπα, ενώ οι πραγματικοί παραγωγοί, οι νεοεισερχόμενοι στον αγροτικό στίβο, μένουν με τα ψίχουλα;

Το καθεστώς αυτό δεν είναι απλώς άδικο έχει εξελιχθεί σε κανονική παραοικονομία. Υπάρχει πλέον μια ολόκληρη παράλληλη αγορά αγοραπωλησιών δικαιωμάτων – γιατί δεν φτάνει να έχεις χωράφια πρέπει να τα «ντύσεις» με δικαιώματα για να πληρωθείς. Έτσι, νέοι αγρότες αναγκάζονται να αγοράζουν (νόμιμα) επιδοτήσεις από παλιούς δικαιούχους, σε τιμές που δεν έχουν καμία σχέση με την αξία της παραγωγής.

Κι αν αναρωτηθεί κανείς ποιοι επωφελούνται, η απάντηση είναι εύκολη: Αυτοί που ξέρουν να χειρίζονται τα χαρτιά, όχι τη γη. Κι όταν τα δικαιώματα γίνονται και όχημα νομιμοποίησης εσόδων αδιευκρίνιστης προέλευσης, τότε δεν μιλάμε απλώς για στρέβλωση, αλλά για οργανωμένο παραλογισμό. Ώρα για ξεκαθάρισμα. Με κριτήριο την πραγματική παραγωγή και όχι τα χαρτοφυλάκια επιδοτήσεων.