Στης Κρήτης το διάδημα πετράδι
εκράτησες στα σπλάχνα τα παιδιά σου
θολή και πονεμένη η ματιά σου
στου δούλου το κατάμαυρο σκοτάδι.
Μεγάλο στη θυσία σου Αρκάδι
η πίστη φλόγα καίει την καρδιά σου
το πάθος για την άγια λευτεριά σου
συντρίμμια στον αέρα και ρημάδι.
Του Τούρκου τις απαίσιες λεπίδες
για νύχτες ατέλειωτες και χρόνια
πάνω στης Κρήτης το κορμί τις είδες.
Τρανή η διδαχή σου και αιώνια
πώς λυουν οι αλυσίδες σκλάβε τώρα,
σκορπούν του ολοκαυτώματος τα φώτα.
Ένα ποίημα του αείμνηστου Κισσαμίτη ποιητή Αθανασίου Δεικτάκη,που θεώρησα χρέος μου να το δημοσιεύσω στη στήλη μου ,ως μια σταγόνα σεβασμού για την πνευματική ευαισθησία του απέναντι στην πίστη ,στην ιστορία και τον πολιτισμό μας.