Δεύτερη ανάγνωση της ομιλίας Σαμαρά στο ριμέικ της Χαλκιδικής. Από τόσες χιλιάδες λέξεις που χρειάστηκε, το ένα τρίτο χρησιμοποιήθηκε για να εμφανίσει την αξιωματική αντιπολίτευση ως την απόλυτη αντεθνική δύναμη. Και είναι φυσιολογικό.
Από τις υπόλοιπες, οι περισσότερες χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιάσουν τα επιτεύγματα των δύο τελευταίων χρόνων, πότε σε πρώτο ενικό και πότε σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Για την ακρίβεια, είναι άδικο. Θεωρεί άραγε ότι είναι επικεφαλής μονοκομματικής κυβέρνησης; Αυτό που προέβαλε ως έπος της διετίας του έχει στην ούγια μόνο το δικό του όνομα και της Ν.Δ.; Για ένα Βενιζέλο κι ένα ΠΑΣΟΚ δεν έχουν ακούσει τίποτε στο Μαξίμου; Μπορεί να πει ότι θέλει κανείς για τον Βενιζέλο και τα χάλια του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχουν συμβολή στα αποτελέσματα που παρουσίασε ο πρωθυπουργός
Θυσίασαν πολλά για την κυβερνητική επιβίωση. Άλλωστε η δική τους πολιτική υλοποιείται και οι πέτρες θυμούνται ότι ως τον Νοέμβριο του 2011 η Ν.Δ. υποστήριζε την αντίθετη.
Είναι εις βάρος του Πρωθυπουργού ότι δεν απέδωσε με κάποιο τρόπο στον κυβερνητικό εταίρο του όσα του αναλογούν. Όχι από γενναιοδωρία αλλά από πολιτική και ηθική υποχρέωση απέναντί του. Δεν θα είναι πολύ θεμιτό αν σκοπεύει να πάει σε εκλογές αρπάζοντας από τη μισή κυβέρνηση του το μερίδιο της σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί επιτυχία. Έστω και αν το ακροατήριο της Χαλκιδικής ήταν αμιγώς κομματικό, η πρωθυπουργική παράλειψη αδικεί το ΠΑΣΟΚ και τον επικεφαλής του.
Η κυβέρνηση στηρίχθηκε σε δύο κόμματα. Αν πήγε καλά, τα επιτεύγματα πιστώνονται και στα δύο. Αν όχι, βαρύνονται και τα δύο.
Πως νομιμοποιείται ο Σαμαράς να εμφανίζεται ως αποκλειστικός νομέας των αποτελεσμάτων μιας πολιτικής που ασκήθηκε και από τον Βενιζέλο; Μόνο και μόνο επειδή είναι πρωθυπουργός; Κάποιος πρέπει να του απαντήσει με μια φράση: «Η δύναμή σου είναι απλώς ένα ατύχημα που οφείλεται στην αδυναμία των άλλων».