Η νέα έξαρση επιθετικότητας η βία , σε περισσότερα επίπεδα του κοινωνικούβίου, εμπνέει φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια! Πυροδοτεί αρνητικά αισθήματα, ρήξεις εσωτερικές και τάσεις βουληματικής ανάδρασης κι εδώ η ετοιμότητα των πολιτών -λογικά τουλάχιστον- θεωρείται δεδομένη. Ζητούμενο, οι αιτίες που προκαλούν φαινόμενα τέτοια ώστε να δοκιμάζονται βασικοί θεσμοίτουδημοκρατικού πολιτεύματος.
Αφήνοντας προς το παρόν μια άλλη τραγωδία που εκτυλίσσεται στο περιθώριο της νύχτας,εκεί όπου, νέες ψυχές εκμαυλίζονται και αλλοτριώνονται! Αυτές εδώοι σκέψεις πιστοποιούν γεγονότα που έρχονται στο φως καθημερινά! Εγκλήματα που διαπράττονται, παντού, στο δρόμο, στο σχολείο, στο γήπεδο και στο Πανεπιστήμιο, στη γειτονιά και την οικογένεια! Όπου η αστυνόμευση δεν επαρκεί, ενώ η ίδια η αστυνομία τελεί σε ανασφάλεια και ανυποληψία, θύμα, όπως και άλλες αρχές, μιαςανεγκέφαλης βίας που διεκδικεί όμως κυριαρχικό ρόλο! Όλα αυτά μαζί ανασυνθέτουν το κλίμα αντιθέσεων και διαμάχης, από τη σχολική ομάδα, και τον αθλητισμό μέχρι την, «ωμή», πολιτική αντιπαράθεση που παρακολουθούμε συχνά στο Κοινοβούλιο! Ένας πόλεμοςακήρυχτος, εντός τειχών! Τολμώντας, σύντομη <<αναμέτρηση>>, στο πεδίο. Μια <<πλεύση>> σε πέλαγος ακραίου κυματισμού, με την προσδοκία βεβαίως, πιθανής ανταπόκρισης, προτείνεται, το ακόλουθο ερώτημα. Άν ποτέ αυτή η εικόνα του γενικότερου«χαλασμού» – όπως αναλύεται και στην συνέχεια - δονήσει τάχα το «κοινό αίσθημα»! Την αδιαφιλονίκητη βούληση και δύναμη των πολλών!Ώστε:«τρομοκρατώντας τους τρομοκράτες» και κάθε μορφής βία να «αρθεί» στο ύψος των περιστάσεων! Εννοώνταςκάποιους «κίβδηλους αγώνες»,δήθεν ελευθερίας, τους οποίους κάποιοι προβάλουν,κρύβοντας όμως αχαλίνωτο δικαιωματισμό και παλαιό κομματικό συνδικαλισμό! Ο λόγος για πράξεις βίας και καταστροφών, εγκλήματα χωρίς τιμωρία ες αεί! Αναρωτιέται κανείς πράγματι, πότε ο Νόμος της παιδείας και η λογική, της ευθύνης, πρόκειται να λειτουργήσουνεφαρμόζοντας το αυτονόητο! Για να συμβεί αυτό απαιτείται έξοδος,από τη σημερινή <<λύμη>> γενικευμένης αδιαφορίας, ωχαδελφισμού και ναρκισσισμού! Συμπτώματα που απονευρώνουν, κυριολεκτικά, τη βούληση παρατείνοντας την αδράνεια «στο διηνεκές»!
Επιστρέφοντας στα γεγονότα βίας τονίζεται προπαντός η έξαρση των φαινομένωνμε αιχμή του δόρατος στηνπροεφηβική ηλικία!
Ομάδες ανηλίκων, με αφετηρία αστικά κέντρα του ευρωπαϊκού νότου, οι οποίες σαφώς έχουν επεκταθεί κι εδώ. Φανεροί στόχοι τους,η άσκηση βίας με κακοποίηση των θυμάτων! Επιθέσεις και ληστείες, ύβρεις κ.α. με πρωτόγνωρο θυμό και μίσοςπουχαρακτηρίζουν -αν είναι δυνατόν- συμπεριφορές ανήλικων εις βάρος ανήλικων!Χωρίς βεβαίως να αποκλείονται και ηλικιωμένοι πολίτες!
Επιστρέφοντας στο κυκλοφοριακό,βιώνουμε άμεσα την, ολοένα επιδεινούμενη εικόνα.Συγχρόνως, ατενίζοντας το εγγύς μέλλον, ο φόβος αδιέξοδου, και η απογοήτευση, εκτοπίζουν κάθε αίσθημα αισιοδοξίας! Τόσο,που, θα έλεγε κάποιος, ότι μονάχα η ελπίδα και καταφυγή στη δύναμη της Αγάπης, θα μπορούσε,να «βρει λύση» στο <<χάσμα>> που ολοένα, ανοίγεται και βαθαίνει, μ΄ένα τρόπο θαυματουργικό! Φαίνεται όμως ότι παρηγοριά, -οδηγών και πεζών-, θα παραμείνειδυστυχώς η… επιστήμη της ψυχοπαθολογίας και της ψυχοθεραπευτικής! Αλήθεια, ποιος,<<σώζει>> ποιόν, από την επερχόμενημανία απόκτησης περισσότερων τροχοφόρων; Ποιος εντέλει θα λυτρώσει, από τον ίλιγγο και τον κίνδυνο μιας παράνομης ταχύτητας; Από το αίμα στις εθνικές λεωφόρους;Κι εδώ ο θρήνος της μάνας, πώς να μη συντρίψει και τη δική σου καρδιά;,επειδή τόσο μεγάλος είναι ο ανθρώπινος πόνος! (Goethe).
Σχολική βία: Προβληματίζει ιδιαιτέρως η έξαρση νέων μορφών παραβατικότητας, απότην προσχολική μέχρι και την ανώτερη σχολική βαθμίδα εκπαίδευσης. Η βία, πολύμορφη και πολυδιάστατη, παλαιά, όσο και ο μεταπτωτικός άνθρωπος, προκαλείται, ανέκαθεν, μέσα από τη σχέση ατόμου και κοινωνίας, επιβεβαιώνοντας τη ρήση: <<πόλεμος πάντων πατήρ>>! (Ηράκλειτος). Η διάδοση και επέκταση γενικότερατης βίας, λογίζεται αυτονόητη!Εστιάζοντας ξανά στην κοινότητα του σχολείου – μετα τον παραπάνω ορισμό – δεν αποφεύγεις ένα δεύτερο. Ότι δηλ. η έξαρση της βίας, πλήττοντας, όλο το κοινωνικό φάσμα, σημειώνει νέες, αδόκητες, προκλήσεις που χρήζουν μια απάντηση! Πολλοί, ανάμεσα τους και ειδικοί ψυχολόγοι χαρακτηρίζουν, το φαινόμενο <<πολυπαραγοντικό>>, εισαγόμενο, είδος, <<μόδας>>, και ενδεχομένως, παροδικό; Οι διαπιστώσεις αιτιολογούν τα γεγονότα χωρίς, φυσικά, να αντιμετωπίζεται το πρόβλημα! Όταν, για παράδειγμα, παιδιά, τρυφερής ηλικίας – 12-14 ετών – μπορούν να οργανώνονται σε ομάδες <<κρούσης>> να βιαιοπραγούν, εκστομίζοντας ύβρεις ακατανόμαστες, το πλήγμα είναι, ευρύτερα, τραγικό! Όταν ο θυμός, το μίσος, υπερβαίνουν κάποιο όριο. Όταν από τις αθώες ψυχές, αυτής της ηλικίας, έχουν εκλείψει στοιχεία, παιδικότητας, αστεϊσμού ή έστω <<πλάκας>>, οι εξηγήσεις θεωρητικού τύπου– θαρρώ – δεν έχουν θέση! Ανήσυχοι, θα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία του κακού, πρώτιστα, στη δική μας οικογενειακή και προσωπική <<ιστορία>>, κατόπιν στη δική τους συμπεριφορά και συμπεριφερικότητα! Να διερωτηθούμε, αλήθεια πώς, η χαρά «φυγαδεύτηκε» από τις καρδιές των παιδιών; Πού πήγε, άραγε, η στοργή των γονέων ή μήπως δεν υπήρξε ποτέ στοργή; Πώς η παιδική ψυχήερημώνει από <<έλλειμμα>> αγάπης, ώστε να φυτρώνουν <<ζιζάνια>>,εκτρεφόμενα στο θυμικό και εκτρέφοντας μίσος, έχθρα και απόρριψη! – Η ευρύτερη δημοσιότητα, εξ άλλου, η προβολή φαινομένων ακραίας, παραβατικής συμπεριφοράς, μέσω των Μ.Μ.Ε. συχνά, δεν φέρουν τα προσδοκόμενα! Χωρίς, να θίγεται,βεβαίως η δημοσιογραφική δεοντολογία και λειτουργία.
Σε κάθε περίπτωση, ο πλέον άγρυπνος, <<θηρευτής>> και δέκτης των πληροφοριών, όσον αφορά στη νεανική βία και εγκληματικότητα είναι και παραμένει, ο γονέας.Ύστερα ο δάσκαλος, ο πνευματικός και ακόμα ο ανάδοχος. Δηλονότι,κείνους που έλαχε ο κλήροςνα επωμιστούντο λειτούργημα της μάνας και του πατέρα! Επειδή, «υφίσταται»αδιαφιλονίκητο, ότι: τα παιδιά, που συγκρούονται, βιαιοπραγούν,βρίζουν ή δηλώνουν αναρχικοί, χρήστες ουσιών ή ναρκομανείς, όλοι αυτοί είναι παιδιά τους και παιδιά μας,σάρκα από τη σάρκα μας!Στο ερώτημα που συχνά τίθεται, αν δηλαδή η βία, η εγκληματικότητα, κ.α. θα ήταν δυνατόν να μειωθούν στη χώρα μας:Κατ’ αρχάς το ερώτημα αυτό δεν απευθύνεται στις ιατρικές επιστήμες και τις μεθόδους θεραπείας των κοινωνικών προβλημάτων!Αποτελεί συνάρτηση γεγονότων και καταστάσεων «φθοράς» την οποία βιώνουν, προπάντων, οι <<προηγμένες>> κοινωνίες, στο πλαίσιο των συνεπειώνφυσικά της παγκοσμιοποίησης. Αλλοίωση και φθοράαξιών,με άλλα λόγια , μέσω ανταλλαγής των ιδεών και διάχυσης, ανάμεσα στους λαούς.
Οι παρατηρούμενες «νέες μεταλλάξεις», στα πλαίσια του αντιεξουσιαστικού χώρου, καθώς λέγεται, εξηγούνται, περίτρανα και εξηγούν, τις ακραίες συμπεριφορές παιδιών, ξεκινώντας ήδη από το νηπιαγωγείο και φτάνοντας στις ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες!
Το παραπάνω ζήτημα, βαρύνειεντούτοις, στο ακέραιο, τους γονείς αλλά και τους πνευματικούς, με τη σειράπου αναφέρθηκαν.
Ταπενήντα χρόνια, Αντιπολίτευσης, σε κλίμαειρηνικόείναι αλήθεια,δεν βοήθησαν όλο αυτό το διάστημα, ώστε να προκύψει κάτι το θετικότερο! Ανατροπές, επί ανατροπών στο εκπαιδευτικό σύστημα οδήγησαν – πανηγυρικά- σε αρνητικά αποτελέσματα!
Η ελευθεριότητα π.χ. του Ν.1566/85 χωρίς καμία συνέπεια, χωρίςπαιδαγωγικά αντίβαρα, δεν έχει αξιολογηθεί ώστε να «εξαχθούν»αναγκαίασυμπεράσματα για το μέλλον!
Επιστρέφοντας, στους γονείς, με αίσθημα ίδιας ευθύνης, θα άξιζενα τονιστεί. Κάτω από αυτές τις συνθήκες,όσοι λαβαίνουν τη χάρη, να δημιουργούν, οικογένεια, να μεγαλώνουν παιδιά,ας υποψιάζονται<<νάρκες>>! Νάρκες, σε πολλά, επίπεδα του.. νηπιακού, προεφηβικού και εφηβικού κύκλου! – Σε ένα <<κόσμο>> όντως απερινόητο ο οποίος, «ελαύνοντας» πλέον χωρίς «φρένο», οδηγεί προφανώς σε <<ατραπούς>> αδιάγνωστους, πιθανόνλίαν επικίνδυνους!
- Ξεκινώντας ίσως από τησταδιακή υποχώρηση της <<χθόνιας>> παιδείας, δηλαδή από τον τόπο προέλευσης και διάδοσηςανά την οικουμένη! Συγκεκριμένα, η καταφανήςσυρρίκνωσηκαιμείωση των ανθρωπιστικών σπουδώνκαι αξιών στην εκπαίδευση και κατ’ επέκταση στη ζωή!Εννοείται ηυποτίμησητου«ιδεώδους» της παιδείας και του πολιτισμού που ανάτειλαν κάποτε, σ’αυτή τη μοναδική περιοχή του Αιγαίου!Προορισμόςαποκλειστικά αυτού του ιδεώδουςη ιστορικήκαι μοναδική ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ της σοφίας και της τέχνης με την απόλυτη ΑΛΗΘΕΙΑ!Τη«νέα»δηλαδή αναγέννηση τουπαλαιού ανθρώπου στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού!Ο Οποίος, και μένονταςπλέον «μεθ’ υμώνμέχρι και της συντέλειας του αιώνος>> (Ματθ.28:70), εγγυήθηκε «άπαξ δια παντός» την μέσω της ΕκκλησίαςΛύτρωση «εκ του θανάτου»και άρα την αιωνιότητα της προσωπικής ζωής παντός ανθρώπου!
- Η«επέλαση», εν τω μεταξύτηςνέας, «ηλεκτρονικής εποχής», διαμορφώνει ένα νέο«κοσμοείδωλο», επικράτησης, μίας διαφορετικής πραγματικότητας, απρόσμενης, ίσωςαπροσδόκητης!Ήδη βαδίζοντας στην <<καμπή>>μιαςαδιάγνωστης «πορείας» προς το μέλλον, προβληματίζουν, εκτός των άλλων, οι <<τρόποι>> παροχής της γνώσης,παράδειγμα ητηλεκπαίδευση σχετικά με τον κλασικό τρόπο μετάδοσης του αγαθού της παιδείας! Τονίζεται ακόμα ότι, ο <<περί παιδείας>>, λόγος ο οποίος «λειτουργεί»,ολοένα και λιγότερο, τόσο ως ιδέα όσο και ως διδακτική μέθοδος , και εφαρμογή στηπράξη.
- Επιχειρώντας, τέλος, μικρήαναδρομή- όχι στις νέες μορφές παραβατικότητας- αλλά προκειμένου να καταδειχτούν γενεσιουργές αιτίες του φαινομένου, σημειώνονται και τα ακόλουθα:Έγκριτος, συγγραφέας παρατηρεί ότι:το πρόβλημα, υπάρχει βαθιά ριζωμένο στο υπέδαφος της εκπαίδευσης.- (Καθημερινή τ.Κ. 3.3.2024). Υπαινίσσεται προφανώς, την τραυματική – ιστορική – και παιδαγωγική εμπειρία του νέου ελληνικού Έθνους.Δηλονότι, από το θάνατο του πρώτου Κυβερνήτη καισυγχρόνως τη <<δολοφονία>>ενός οράματος για την παιδεία των Ελλήνων! Έκτοτε οι διαδοχικές στρεβλώσεις και αναστολές «ων ουκ εστί αριθμός»διαμόρφωσανμια«εικόνα» τόσο μακρινή από εκείνη τηςκλασικής παιδείας! Τα «δρώμενα» – παλαιότερα και τωρινά- ευθύνονται ασφαλώςσε μεγάλο βαθμό για τις νεότερες μορφές, βίας και εγκλήματος! Κι ενώ η εκπαιδευτική διαδικασία πορεύεται σεένα «κόσμο» ραγδαίων αλλαγών, οι νέες γενιές – παραμένουν χωρίς όραμα και χωρίς πρότυπα – βιώνοντας, συχνά, το φάσμα εκτεταμένου<<κενού>> στη ζωή τους! Απέναντι στο νέο κοσμοείδωλο με προάγγελο την <<τεχνητή νοημοσύνη>>, παραδίδονται πλέον αμαχητί, στους απρόβλεπτους και αινιγματικούςρυθμούς της!
- Μέσα στον κόσμο αυτό,των προκλήσεων ενός απρόβλεπτου μέλλοντος, οι νέοι και οι νέες καλούνται να συμπήξουν οικογένειες. Να επωμιστούν βάρη ευθυνών και να τιμήσουν τον Θεσμό! Καμαρώνεις,πράγματι, με αγάπητους νέους γονείς, με τα νήπια στους ώμουςνα χαράζουν τη νέα πορεία τους, μετην ελπίδα την προσδοκία!Οι συνθήκες ωστόσοδεν μειώνουν-σε καμία περίπτωση-τις ευθύνες. Αντίθετα, οι ευθύνες, μπορούν, να χαλυβδώνουν χαρακτήρες και θεσμούς μέσα από την εμπειρία και γνώση των ορατών και αόρατωνκινδύνων!
Κλείνοντας, Θα ήταν σκόπιμο ίσως να δοθούν κάποια παραδείγματα-αντί επιλόγου-,ενδεικτικά, γενικότερου ίσωςπροβληματισμού:
- Όταν π.χ. οι γονείς, παύουν να αισθάνονται γονείς! Ένα φαινόμενο όχι σπάνιο σήμερα!
- Όταν το παιδί, για κάποιους λόγουςαπομονώνεται,καθώςέχει παύσει να αισθάνεται, <<σύμπτωμα>>της οικογένειας!
- Όταν οι γονείς, παιδιών <<τρυφερής>> ηλικίας επιτρέπουν, τα πάντα, χωρίς φραγμό,κινούμενοι από το συναίσθημα και μόνο!
- Όταν, αντί της στενής συνεργασίας γονέων και δασκάλων «εμφιλοχωρούν» αντιθέσεις, δικαιωματισμοί ή διεκδικήσεις. Εδώ η υποχωρητικότητα του γονέα θα ήταν σε πολλές περιπτώσειςμια σωστή επιλογή.
- Όταν ο δάσκαλος αξιολογώντας τους μαθητές, αρνείται να αξιολογηθεί ο ίδιος, υπάρχει πρόβλημα, όχι μόνο για τον ίδιο!
- Όταν το Υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να απομονώσει από το σχολείο και την τάξη το κινητό, υπάρχει γενικότερο πρόβλημα κι εδώη λύση,<<χρήζει>>απαραίτητα τη συμβολή των γονέων! –
Τέλοςόταν:τόση επιθετικότητα, τόση βία, τόση αγριότητα, «εκπορεύονται» από τα Μ.Μ.Ε., -τηλεόραση, ηλεκτρονικά παιχνίδια κ.α. – χωρίς «φωνή» διαμαρτυρίας,μένει, μονάχα η «ενσυναίσθηση» του φαινομένου. Αλήθεια- πόση αγάπη, θα αρκούσε, άραγε ώστε να «κατευνάσει» την ορμή του ρεύματος που συγκλονίζει κατακλύζονταςτον Πλανήτη!
