Έγινε λόγος και στο Δημοτικό Συμβούλιο Ρεθύμνου για το θέμα αυτό και ακούστηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, όλες ενδιαφέρουσες και προφανώς όλες στο πνεύμα του προβληματισμού για την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των συλλογών αυτών.
Αφού επισημάνω πως συμφωνώ με όλους τους προβληματισμούς που εκφράστηκαν, θα έρθω να συναινέσω με την άποψη του Δημάρχου Γιώργη Μαρινάκη πως δεν είναι δυνατόν να λειτουργούν τόσα μουσεία και βεβαίως πως υπάρχει μια – ας μου επιτραπεί και μένα η έκφραση – «μουσειολαγνεία», η οποία προφανώς και δεν οδηγεί σε κανένα αποτέλεσμα.
Καταθέτω την δική μου πρόταση στον διάλογο, πάντα στο πνεύμα να συμβάλω και από την πλευρά μου στην εύρεση της καλύτερης δυνατής λύσης. Άλλωστε στην 24χρονη πορεία μου στην αυτοδιοίκηση κλήθηκα και αντιμετώπισα τέτοια ζητήματα και η εμπειρία μου δείχνει, πως τα μουσεία δεν είναι πάντα η λύση.
Για το Ρέθυμνο θα έρθω αρχικά να πω ότι συμφωνώ πως χρειάζεται το Κεντρικό Αρχαιολογικό Μουσείο και βεβαίως συμφωνώ με την πρόταση του αρχαιολόγου Γιάννη Λιονή μέσω Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Ρεθύμνου, πως η πόλη χρειάζεται ένα σύγχρονο μουσείο για την ιστορία της με τεχνολογικά εξελιγμένες μεθόδους προβολής, όπως πρέπει να είναι ένα τέτοιο μουσείο – κέντρο ενημέρωσης.
Επίσης κρατώ και την πρόταση του αρχαιολόγου Γιάννη Τζεδάκη που μίλησε πέρσι σε συνέντευξη του σε μένα για την ανάγκη προβολής της τοπικής ιστορίας σε ένα χώρο που εγώ θα προσθέσω πως επίσης θα μπορούσε προφανώς να λειτουργεί στο πλαίσιο του μουσείου της πόλης και να ανανεώνεται συνεχώς για διάφορα θέματα κατά περιόδους.
Όλες οι λοιπές συλλογές, εγώ πιστεύω, πως δεν χρειάζονται μουσεία. Η συλλογή της ενάλιας ζωής μπορεί ίσως να πάει στο παλαιοντολογικό μας μουσείο και η συλλογή φρατζεσκάκη στο λαογραφικό μας μουσείο. Όμως, ακόμα και αν δεν πάνε σε αυτά, θεωρώ ιδιαίτερα χρήσιμη την αξιοποίηση τους και με άλλους τρόπους.
Κρατώ ως παράδειγμα την τοποθέτηση της συλλογής έργων ζωγραφικής του Μούρμουρα στο κτίριο της οδού Αρκαδίου που στεγάζει τις υπηρεσίες πολιτισμού του δήμου Ρεθύμνης. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα υπάρχει στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κρήτης στου Γάλλου με σπάνιες εκδόσεις που είναι τοποθετημένες σε προθήκες και τις θαυμάζει όποιος μπαίνει στο κτίριο αυτό. Γιατί όχι και οι διάφορες συλλογές να μην εκτίθενται σε διάφορα άλλα δημόσια κτίρια με καθημερινή επισκεψιμότητα όπως το δημαρχείο ή το μέγαρο της αντιπεριφέρειας ή ένα σχολείο ή την Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη ή σε οποιοσδήποτε άλλο αντίστοιχο χώρο;
Με μια σωστή διαρρύθμιση με βάση την λειτουργία κάθε χώρου και αισθητικά καλαίσθητες προθήκες, πολλές συλλογές θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν κατ’ αυτό τον τρόπο και ανάλογα να συντηρούνται και τελικά να είναι προσβάσιμες στο κοινό και να μην είναι κλεισμένες σε μπαούλα και αποθήκες.
Μάλιστα, αυτό έρχεται να μηδενίσει κάθε κόστος που θα απαιτούνταν για ένα μουσείο ξεχωριστό για κάθε συλλογή.
Αυτή η λογική είναι πιο πρόσφορη, κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρουσα, σχεδόν μηδενίζει τα κόστη και πραγματικά δίνει την δυνατότητα στο κοινό να έχει άμεση πρόσβαση σε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες συλλογές που υπάρχουν και αντανακλούν της πλούσιας πολιτιστικής και πνευματικής κληρονομιάς του τόπου μας.
Η ιστορία μας και ο πολιτισμός μας είναι μια ζώσα κατάσταση. Και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Το παρελθόν αντανακλά στον παρόν, όπως και αν έχει αυτό. Οπότε, δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν παντού μουσεία με την στενή έννοια του όρου. Είναι πιο ωραίο να βλέπεις παντού τις διαδρομές του παρελθόντος, που έρχονται στο σήμερα και πρέπει να οδηγηθούν με ασφάλεια στο μέλλον για τις ανάγκες της γνώσης μιας ιστορικής και πολιτισμικής πραγματικότητας, με την μοναδικότητα ή την κοινοτυπία της αλλά σε κάθε περίπτωση με την σφραγίδα του τόπου, του χρόνου, τα αποτυπώματα των ανθρώπων που ήρθαν και έφυγαν, των πράξεων που απαθανατίστηκαν σε ένα αντικείμενο ή ένα χαρτί ή οτιδήποτε άλλο καθίσταται τεκμήριο του παρελθόντος για την απαιτούμενη συνέχεια και εξέλιξη.
